Η προσδοκία ενός «εκλογικού» ανασχηματισμού από τον Αλέξη Τσίπρα, η δυσαρέσκεια για την αποστασιοποίηση κεντρικών κυβερνητικών στελεχών από το κόμμα και η ανησυχία διαμόρφωσης μιας προ τετελεσμένων κατάστασης για την επομένη της ολοκλήρωσης του μνημονιακού προγράμματος, είναι οι βασικοί παράγοντες που πυροδοτούν αξιοσημείωτη κινητικότητα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σε λίγες μέρες εκδηλώθηκε δυσαρέσκεια και ανησυχία για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η κυβέρνηση τόσο σε επίπεδο συλλογικό –μέσα από παρέμβαση της κίνησης «53+»– όσο και με προσωπικές παρεμβάσεις από τον κ. Νίκο Φίλη. Την ίδια στιγμή, κινητικότητα αναπτύσσεται και σε μερίδα στελεχών της λεγόμενης «προεδρικής» πτέρυγας του κόμματος, που επίσης εκφράζουν τουλάχιστον προβληματισμό για τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ και τη σχέση με την κυβέρνηση.
Στην Κουμουνδούρου, όπως αναφέρει υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος, οι κραδασμοί της ενόχλησης έχουν φθάσει εδώ και καιρό και εστιάζονται σε μόνιμη διαμαρτυρία για αποδυνάμωση των κομματικών οργάνων και τη σχεδόν ανύπαρκτη λειτουργία της Πολιτικής Γραμματείας και της Κεντρικής Επιτροπής. Επιπλέον, η σταθερή παρατήρηση προς την κομματική ηγεσία είναι ότι ακόμα και οι αποφάσεις που λαμβάνονται όταν τα όργανα συνεδριάζουν, στην ουσία μένουν ανενεργές παρά τις διαβεβαιώσεις που δίνονται κάθε φορά.
Το τελευταίο διάστημα η κριτική που ασκείται, όπως αυτή διατυπώθηκε και σε κείμενο που δημοσιοποίησαν οι «53+» μετά την πανελλαδική συνδιάσκεψη που πραγματοποίησαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, εστιάζεται στη διαρκώς διευρυνόμενη απόσταση που χωρίζει το κόμμα από την κυβέρνηση. Οι απαντήσεις που δίνονται από την πλευρά του Μαξίμου ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες διαμορφώνεται το κυβερνητικό έργο και λαμβάνονται οι αποφάσεις είναι ιδιαίτερα πιεστικές και υπάρχουν κατά περίπτωση ιδιαιτερότητες που δεν μπορούν να αγνοηθούν, ελάχιστα πείθουν, πλέον, το κομματικό στελεχικό ακροατήριο. Τόσο οι «53+» όσο και άλλα στελέχη διαμαρτύρονται για πλήρη αγνόηση της δουλειάς που γίνεται σε επίπεδο κομματικής βάσης, όσον αφορά την επεξεργασία προτάσεων για το κυβερνητικό έργο. Μάλιστα, η κριτική λαμβάνει πλέον προσωπικό χαρακτήρα και τα κυβερνητικά στελέχη δέχονται κριτική από το κόμμα ότι λειτουργούν με πρωταρχικό κριτήριο την εδραίωση της θέσης τους και εξυπηρέτησης των προσωπικών βλέψεων και επιδιώξεων και όχι έχοντας ως προτεραιότητα τη συνολική πορεία του κόμματος.
Μεταμνημονιακές κινήσεις
Από την πλευρά πολλών κυβερνητικών στελεχών η κριτική αυτή κάθε άλλο παρά ως ανιδιοτελές ενδιαφέρον για το καλό του κόμματος ερμηνεύεται. Δεν είναι λίγοι οι υπουργοί που, παραπέμποντας και στην τρέχουσα χρονική συγκυρία, εκτιμούν ότι οι διαμαρτυρίες συνδέονται με την προοπτική ενός «εκλογικού» ανασχηματισμού από τον κ. Τσίπρα. Σύμφωνα με την ανάλυσή τους, ο πρωθυπουργός πριν από τις εκλογές θα φρεσκάρει το κυβερνητικό σχήμα για να δώσει και τα μηνύματα της επόμενης ημέρας και το στίγμα της ατζέντας με την οποία θα κινηθεί στην προεκλογική περίοδο.
Με δεδομένο ότι δεν θα υπάρχει τότε η πίεση υλοποίησης μνημονιακών δεσμεύσεων, που σε ένα βαθμό επέβαλε συνέχεια και παραμονή αρκετών υπουργών στις θέσεις τους, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι έφτασε η ώρα να διεκδικήσουν τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση, έχοντας επίγνωση ότι αυτή είναι και η τελευταία τους ευκαιρία αν συνυπολογισθούν οι δημοσκοπικές εκτιμήσεις.
Την ίδια στιγμή, είναι έκδηλη η ανησυχία σε κομματικά στελέχη για το πρόγραμμα που θα διαδεχθεί την ολοκλήρωση του μνημονίου. Το γεγονός ότι το κυβερνητικό σχέδιο άρχισε να συζητείται με τους δανειστές χωρίς προηγουμένως να ενημερωθούν τα κομματικά όργανα για αυτό προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια. Εκφράστηκε, μάλιστα, η εκτίμηση ότι το κόμμα θα βρεθεί για άλλη μια φορά ενώπιον τετελεσμένων και θα κληθεί για άλλη μια φορά να στηρίξει εκ των υστέρων, στο όνομα της ομαλής συνέχειας, ένα σχέδιο και μια πολιτική που δεν συνδιαμόρφωσε.
Τέλος, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ότι οι «53+», στο πλαίσιο της πανελλαδικής συνδιάσκεψης, άσκησαν έντονη κριτική στον υπουργό Εθνικής Αμυνας Πάνο Καμμένο, ενώ επισημάνθηκε ότι είναι δεδομένο το όριο συνεργασίας μαζί του, που δεν μπορεί να υπερβεί τις εκλογές.