Υπάρχει ταξική φυσική καταστροφή; Για κάποιους υπάρχει. Για κάποιους, οι πλημμύρες στη Μάνδρα ήταν λαϊκή καταστροφή, ενώ οι φωτιές στο Μάτι έπληξαν τους μεσοαστούς που είχαν εκπληρώσει το greek dream του παραθαλάσσιου εξοχικού κοντά στην πόλη. Πρόκειται για μια ανάγνωση που, όσο χονδροειδής κι αν ακούγεται, αντανακλά το ιδεολογικό υπόστρωμα της κυβερνητικής γραμμής.
Τι υπαινίσσεται ο κυβερνητικός λόγος μετά την καταστροφή; Υπαινίσσεται ότι οι πυρόπληκτοι δεν είναι αθώοι. Είναι αυθαιρετούχοι, καταπατητές και πισινούχοι. Υπαινίσσεται ότι οι έχοντες σφετερίστηκαν τον αιγιαλό και τα δάση. Οτι, μάλιστα, οι δεξιοί –κατά τον Σπίρτζη– ή, τέλος πάντων, οι συγγενείς των δεξιών είχαν κλείσει τις προσβάσεις στη θάλασσα. Εκτός από μεσοαστική, η καταστροφή ήταν και νεοδημοκράτισσα. Η κυβέρνηση επιχειρεί έτσι να διαφύγει μέσω της επιθετικής καταγγελίας, στήνοντας πάλι ένα σχήμα διχαστικό. Ενα σχήμα που παραχαράσσει το αιματηρό γεγονός: παρουσιάζει την τραγωδία σαν –τι άλλο;– σκάνδαλο. Το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο να πετύχει. Το αποτύπωμα των χειρισμών της πρώτης εβδομάδας είναι δύσκολο να σβήσει. Αν σε κάτι μπορεί να ελπίζει η κυβέρνηση είναι στην αντίδραση της αντιπολίτευσης. Μπορεί να ελπίζει ότι θα εκμαιεύσει αντιδράσεις ίσης ή συγκρίσιμης βαναυσότητας, ώστε να μπορέσει να αντιστρέψει την κατηγορία περί κυνισμού. Εχοντας δει τον κίνδυνο, η Ν.Δ. χαλιναγωγούσε τη γλώσσα της. Ηλεγχε τον τόνο. Μέχρι που άνοιξε το στόμα του ο Βασίλης Οικονόμου. Πάλαι ποτέ αντιμνημονιακός –απόβλητος του ΠΑΣΟΚ, υπαρχηγός του Δημαρά και επιβάτης της ΔΗΜΑΡ– ο παρεπίδημος στη Ν.Δ. βουλευτής απεφάνθη ότι ο Τσίπρας και η Δούρου «θέλουν κλωτσές (sic) και δρόμο». Απάντησε στον ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφοντάς τον· χαρίζοντάς του αυτό ακριβώς που αναζητεί: άλλοθι για να καμουφλάρει την ηθική του εξάντληση.