Ενα πιο σαφές προεκλογικό παζλ σχηματίστηκε μετά την ολοκλήρωση δύο βασικών «σταθμών» του Αλέξη Τσίπρα, τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, αλλά και την ομιλία του, εντός της εβδομάδας, στο Ευρωκοινοβούλιο με θέμα το «μέλλον της Ευρώπης», καθώς αποσαφηνίστηκε σε μεγάλο βαθμό ένας βασικός «οδικός χάρτης» πάνω στον οποίο θα δομηθεί το κυβερνητικό αφήγημα τους επόμενους μήνες. Πρώτον, παρά το γεγονός ότι το Μαξίμου κατηγορεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης και δη τη Νέα Δημοκρατία, πως οδηγούν την πολιτική κατάσταση στα άκρα και πολώνουν το σκηνικό, ο κ. Τσίπρας από την πλευρά του δεν χάνει ευκαιρία να αναζωπυρώνει εμφατικά τις διαιρετικές τομές που θεωρεί πως εξυπηρετούν το πολιτικό του αφήγημα. Οι προσεκτικοί ακροατές θα παρατήρησαν πως ακόμα και στην Ευρωβουλή, που η ομιλία του ήταν πράγματι δομημένη πάνω στο ευρωπαϊκό αφήγημα της επόμενης μέρας υπό την οπτική του, δεν δίστασε κατά την πρωτολογία του, να αναφερθεί επικριτικά στους προκατόχους του και στα πεπραγμένα τους.
«Η πολιτική των ελλειμμάτων, της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος και της διευρυμένης διαφθοράς προηγούμενων κυβερνήσεων, είχαν ρίξει τη χώρα μου στα βράχια της χρεοκοπίας», ανέφερε σε μία αποστροφή του, θέλοντας παράλληλα να αναδείξει σε αντιδιαστολή το «τέλος των μνημονίων», που επετεύχθη επί δικής του διακυβέρνησης. Είχε προηγηθεί άλλωστε και η ΔΕΘ, όπου ο κ. Τσίπρας «οριζοντίως» και με κάθε ευκαιρία αναφερόταν στο παλιό πολιτικό σύστημα και σε όσα του κληροδότησε. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η ανάδειξη από πλευράς του πρωθυπουργού των αναφορών του κ. Κ. Καραγκούνη περί Πινοσέτ, αλλά και από πλευράς κ. Δημ.Τζανακόπουλου των όσων είπε ο κ. Κ. Χατζηδάκης για τους συμβασιούχους στο Δημόσιο. Πολλοί ήταν αυτοί που διείδαν πίσω από την ανάδειξη των όσων είπαν τα δύο «γαλάζια» στελέχη, προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης ελλείψει άλλων επιχειρημάτων από το Μαξίμου. Στην κυβέρνηση όμως μόνο έτσι δεν το βλέπουν, καθώς πίσω από τις δηλώσεις εντοπίζουν «μία ολόκληρη φιλοσοφία», που αποτυπώνει τις «χαώδεις ιδεολογικές διαφορές» μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. Ακριβώς πάνω σε αυτόν τον άξονα, των «ιδεολογικών διαφορών», δομείται ένας δεύτερος βασικός πυλώνας που θα έχει πρωτεύοντα ρόλο σε όλη την προεκλογική περίοδο και είναι η ευρύτερη δημιουργία «προοδευτικού πόλου». Η τακτική αυτή έχει διττό στόχο: Αφενός να αυξήσει τη συσπείρωση του κόμματος που είναι πολύ χαμηλά και αφετέρου να συμπιέσει το ΚΙΝΑΛ όσο το δυνατόν περισσότερο.
Το σκεπτικό αποκάλυψε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κατά την πρόσφατη συνέντευξή του στο Euronews. Μιλώντας για την Ευρώπη, σημείωσε πως «ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη στιγμή, μπορεί να παίξει έναν κρίσιμο ρόλο. Ρόλο καταλύτη στη δημιουργία ενός ευρύτερου πλαισίου σύγκλισης προοδευτικών, δημοκρατικών δυνάμεων από τον χώρο της Αριστεράς, από τον χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και από τον χώρο της Οικολογίας». Την ανωτέρω φράση ωστόσο, μπορεί κάποιος να την κάνει αυτούσια προβολή στην ελληνική πραγματικότητα, καθώς ο στόχος είναι ακριβώς ίδιος.
Εκλογές και… Καμμένος
Την ίδια ώρα η εξίσωση των εκλογών παραμένει ανοιχτή, με πολλές καταγεγραμμένες αντιφάσεις. Παρά τις διαψεύσεις του πρωθυπουργού, ο οποίος τόνισε πως στόχος είναι οι εκλογές να γίνουν «κανονικά» τον Οκτώβριο του 2019, τα δεδομένα άλλα λένε. Το γεγονός ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας «άνοιξε» το ζήτημα κατά τη διάρκεια της ΔΕΘ με τη φράση πως ο χρόνος των εκλογών «θα κριθεί από το πώς θα πάνε τα πράγματα το επόμενο διάστημα» θα ήταν ήσσονος σημασίας, αν δεν είχε ακολουθήσει το «τελεσίγραφο» ουσιαστικά του Πάνου Καμμένου. Ο Πάνος Καμμένος ήταν ξεκάθαρος λέγοντας πως δεν έχει τη νομιμοποίηση να ψηφίσει τη συμφωνία των Πρεσπών και αν αυτή έρθει στη Βουλή, τελειώνει και ο κυβερνητικός χρόνος.
Η διπλή αναφορά του Αλέξη Τσίπρα –μία στη ΔΕΘ και μία στη συνέντευξή του στο Euronews– στον Πάνο Καμμένο που είχε κοινό άξονα «σέβομαι τις ευαισθησίες του στο Σκοπιανό» αλλά «δεν θα διακινδυνεύσει την πορεία της χώρας», δείχνει πως η σχέση δεν έχει διαρραγεί και απλά ισορροπεί. Στα αξιοσημείωτα της περιόδου που προηγήθηκε και η αναφορά του κ. Τσίπρα περί Συνταγματικής Αναθεώρησης τον ερχόμενο Οκτώβριο, κάτι που αποτυπώνει τη διάθεση να «ανακατευτεί και πάλι η τράπουλα». Η αναφορά εξάλλου σε «διακριτούς ρόλους Εκκλησίας και
Κράτους» δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών.