Μέρκελ-Ελλάδα: Από την οργή στις σχέσεις στοργής

Μέρκελ-Ελλάδα: Από την οργή στις σχέσεις στοργής

2' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αλλαξαν πολλά στις ελληνογερμανικές σχέσεις από την εποχή που το πιο δύσκολο θέμα μεταξύ των δύο πλευρών ήταν αν η Ελλάδα θα επέλεγε το Eurofighter αντί των ανταγωνιστών ως το αεροσκάφος τέταρτης γενιάς της Πολεμικής Αεροπορίας της. Σε μια περίοδο χάους –οικονομικής κατάρρευσης, μεταναστευτικής κρίσης, διαδοχικών εκλογών που είχαν ως αποτέλεσμα η χώρα να αλλάξει πέντε πρωθυπουργούς σε τριάμισι χρόνια– η μία σταθερά στην ελληνική πολιτική ήταν η Αγκελα Μέρκελ.

Από το 2009 και μετά, η καγκελάριος είχε πρωτεύοντα λόγο σε όλες τις μεγάλες αποφάσεις: στη δημιουργία του μηχανισμού στήριξης και στη συμμετοχή σε αυτόν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου· στο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους· στην αποσόβηση της αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη το καλοκαίρι του 2012· στη μη περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους το 2014, παρά την πρόωρη επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος· στην πρόταση του Ιουλίου του 2015 για προσωρινό Grexit και στην αποτροπή της εφαρμογής της· και στη συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας που τερμάτισε την οξεία φάση του μεταναστευτικού.

Μέσω αυτών της των παρεμβάσεων, είχε συχνά καθοριστική επιρροή στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Η οργή της για το δημοψήφισμα που πρότεινε ο Γιώργος Παπανδρέου τον Οκτώβριο του 2011 ήταν καταλυτική για την πτώση του από την εξουσία. Η απροθυμία της να ανταμείψει τον Αντώνη Σαμαρά για τις δημοσιονομικές επιδόσεις της κυβέρνησής του σφράγισαν την πολιτική του τύχη και άνοιξαν τον δρόμο για την εκλογική νίκη του Αλέξη Τσίπρα. Ευρύτερες πολιτικές της, όπως η Ντοβίλ και το άνοιγμα των γερμανικών συνόρων τον Σεπτέμβριο του 2015, είχαν επίσης τεράστιο αντίκτυπο στην Ελλάδα.

Ως κηδεμόνας της γερμανικής γραμμής για το ευρώ –αποφυγή πάση θυσία μιας ένωσης μεταβιβάσεων, ευθύνη στο κάθε κράτος-μέλος για τις αναγκαίες προσαρμογές– έγινε αντικείμενο μίσους για πολλούς στη χώρα μας. Οι αριστεροί την κατηγορούσαν ότι με τη λιτότητα που επέβαλλε προκάλεσε ανθρωπιστική κρίση. Οι εθνικιστές μιλούσαν για δεύτερη γερμανική κατοχή. Συχνά ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις τους μεν από τους δε.

Η άτολμη πολιτική της για την Ευρωζώνη, η οποία είχε κύριο σκοπό να μη διακινδυνεύσει το πολιτικό της κεφάλαιο στη Γερμανία, επιδείνωσε την ευρω-κρίση και κλόνισε την ΟΝΕ. Αντιθέτως, στο μεταναστευτικό η Μέρκελ ακολούθησε τη συνείδησή της – με ολέθριες συνέπειες για την ίδια.

Στην Ελλάδα, με τους μέχρι πρότινος έξαλλους επικριτές της να έχουν προσαρμοστεί στις οικονομικές της επιταγές, η στάση της αυτή επισφράγισε μια νέα σχέση στοργής. Ο κ. Τσίπρας, προοδευτικός (στη θεωρία) σε θέματα μετανάστευσης και δημοσιονομικά πειθήνιος, είναι πλέον από τους αγαπημένους της εταίρους στην ευρωπαϊκή οικογένεια – και τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Αν το CDU στραφεί σε μια λύση τύπου Κουρτς, με σκοπό την ανάσχεση της Ακροδεξιάς, ο πρωθυπουργός που φώναζε «Go Back!» θα ονειρεύεται η κ. Μέρκελ να γυρίσει πίσω.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή