Με μία αίσθηση τελετουργίας, σχεδόν ιερής, ο Βασίλης Πέρρος μας ξεναγεί στο τοπίο μιας προσωπικής «Κιβωτού». Στην αίθουσα τέχνης «Σκουφά», όπου παρουσιάζεται η νέα ατομική έκθεσή του (σε επιμέλεια Αθηνάς Σχινά, έως 10/12), ο Βασίλης Πέρρος ξεδιπλώνει πτυχές του υποσυνείδητου και με μία οριακά υπνωτιστική θέαση του κόσμου ορίζει τις δικές του συντεταγμένες.
Σε μια πρώτη ανάγνωση, τα έργα του Βασίλη Πέρρου, όλα αποτέλεσμα διαρκούς αναζήτησης μορφής και ύλης, με σκαμμένο καμβά, με χρήση μεικτών υλικών, με ανάγλυφα και διαρκές παιχνίδι ψευδαισθήσεων, κενού και πλήρους, δίνουν την εντύπωση μιας εσχατολογικής ερμηνείας. Περισσότερο, όμως, μοιάζουν με μία διαρκή ανάγκη επαναδιατύπωσης του κύκλου μνήμης και λήθης αφήνοντας μετέωρο το μέγα ερώτημα περί του νοήματος της ζωής.
Τα έργα του Βασίλη Πέρρου διερευνούν την ανθρώπινη υπόσταση. Υπάρχει σαφώς αγωνία για το περιεχόμενο και για το μήνυμα. Εδώ, έχουμε μια ζωγραφική που αν και ορίζει ευανάγνωστες φόρμες, είναι σαφές ότι επιδιώκει κάτι πέραν της μορφής. Ο Πέρρος δείχνει να διαπνέεται από τις βασικές αρχές του ουμανιστικού πνεύματος. Η χειρονομία του πηγάζει μέσα από μια δεξαμενή ανθρωπιστικών θέσεων και αν και σε ένα πρώτο επίπεδο η «Κιβωτός» του, με όλα τα καταγεγραμμένα σύμβολα και μοτίβα της ανθρώπινης περιπέτειας, παρουσιάζεται ως παιάνας ή ύμνος, εντέλει σταλάζει ως ένα μοναχικό τραγούδι στην άκρη μιας ερημιάς.
Ο Βασίλης Πέρρος είναι ένας εικαστικός καλλιτέχνης που βαδίζει προς την ωριμότητα έχοντας ήδη εξασφαλίσει με την ώς τώρα πορεία του, αναγνωρισιμότητα και δικό του ζωτικό χώρο που δείχνει να τον υπερασπίζεται. Η δική του παλέτα χρωμάτων εδράζεται σε σημαντικό βαθμό στο φαιό και στο γκρίζο μιας τραχειάς γήινης σάρκας, πορώδους και ανάγλυφης, μέσα από την οποία γεννώνται οι επιμέρους ιστορίες και οι αφηγήσεις που επιλέγει να μοιραστεί.
Με έντονη αφηγηματικότητα και ισχυρό αν και υπαινικτικό αυτοβιογραφικό χαρακτήρα (δηλωμένο απλώς με μοτίβα που έρχονται και επανέρχονται), ο Βασίλης Πέρρος στήνει τη δική του πυκνή «τοιχογραφία». Είναι ένα χρονικό γέννησης και θανάτου, στο οποίο απομονώνει κανείς τους κύκλους της ζωής, τον έρωτα, την αθωότητα, τη λαγνεία, τη ματαιότητα και σαφώς την ελπίδα που σαν λύχνος κάπου υποφέγγει.
Ο άνθρωπος ακολουθεί μοναχική τροχιά ακόμη και όταν είναι ανάμεσα σε πλήθος. Είτε μόνος ως κωπηλάτης σε μία λέμβο σε σκηνή που παραπέμπει στη λίμνη Αχερουσία είτε ως πρόσωπο, με την ιερή διάσταση, ανάμεσα σε αναρίθμητα πρόσωπα σε μία κιβωτό ή σε μία Κόλαση του Δάντη, οι ήρωες του Βασίλη Πέρρου είναι αντιήρωες. Προέρχονται από τα σπλάγχνα της ύπαρξης και πορεύονται με σκιές, τρόμους, επιθυμίες και ελπίδες. Σε μια διαρκή πορεία.
Η έκθεση μοιάζει πλήρης ως προς τη σύλληψή της. Εχει μια θέση και μια αρχή και εικαστικά εξακτινώνεται με τρόπο συχνά ψευδαισθητικό χάρη στα μέσα που γοητεύουν τον Βασίλη Πέρρο. Η δική του «Κιβωτός» αποκαλύπτεται ως μια προσωπική παραγωγή με μήνυμα που απευθύνεται σε κάθε θεατή.