Πιστεύω ότι πρόκειται για τις πιο σημαντικές εκλογές από το 1950, τότε που η Τουρκική ∆ημοκρατία διεξήγαγε τις πρώτες πραγματικές εκλογές και ξεκίνησε ένα καθεστώς με περισσότερα από ένα κόμματα. Η νίκη της αντιπολίτευσης, του Δημοκρατικού Κόμματος, πολύ σύντομα μετατράπηκε σε τεράστια απογοήτευση, με μαζικές συλλήψεις αριστερών το 1951, και στη συνέχεια ξεκίνησε ένας κύκλος στρατιωτικών πραξικοπημάτων που διαμόρφωσε την πολιτική σκηνή στην Τουρκία σχεδόν μέχρι σήμερα.
Μοιάζει με αδιέξοδο – από τη μια ένα «κεμαλικό» κόμμα που συμβιβάζεται συνεχώς με πέντε δεξιούς εταίρους και παίζει το χαρτί του «εθνικισμού» και από την άλλη μια δικτατορία που εδραιώνεται γρήγορα.
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει επιτύχει μέχρι στιγμής τον στόχο του να αποκτήσει ολοκληρωτικό μονοπώλιο του κράτους, ενώ έχει τον απόλυτο έλεγχο όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και του δικαστικού συστήματος. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι όποιος του μπαίνει στο μάτι καταλήγει στη φυλακή! Το HDP, ένα από τα ελάχιστα κόμματα με πραγματικά δημοκρατική ατζέντα, μπαίνει σε αυτές τις πολύ κρίσιμες εκλογές με σχεδόν όλους τους ηγέτες του στη φυλακή.
Στόχος του Ερντογάν είναι να ολοκληρώσει το σχέδιό του, να εδραιώσει την εξουσία του και από «ιδεολογική» άποψη, δηλαδή να οικοδομήσει μια πιο «ισλαμική» κοινωνία, πράγμα που θα σημαίνει αναπόφευκτα όλο και μεγαλύτερη καταπίεση των γυναικών, των ομοφυλοφίλων, των αλεβιτών, των κοσμικών και άλλων… Μοιάζει με αδιέξοδο σταυροδρόμι, με από τη μια ένα «κεμαλικό» κόμμα, που συμβιβάζεται συνεχώς με πέντε δεξιούς εταίρους και παίζει το χαρτί του «εθνικισμού», και από την άλλη μια δικτατορία που εδραιώνεται γρήγορα και επικίνδυνα, και «καθαρίζει» τα τελευταία απομεινάρια της δημοκρατίας και της κοσμικότητας…
Από τη μια δεν πάω να στηρίξω όλες τις ελπίδες μου σε αυτές τις εκλογές, καθώς από την αντιπολίτευση προσδοκώ μόνο ένα πράγμα: να μπορέσει ίσως να βάλει φρένο σε αυτό το όχημα που τρέχει με φόρα προς την «κόλαση»! Αν δεν μπορέσουμε να το επιβραδύνουμε τώρα, φοβάμαι ότι θα είναι πολύ αργά στις επόμενες εκλογές. Σίγουρα δεν περιμένω από τον Κιλιτσντάρογλου και τους εταίρους του στον συνασπισμό έναν αυτόματο εκδημοκρατισμό. Αλλά αν τηρήσει κάποιες από τις υποσχέσεις του, όπως η απελευθέρωση του Οσμάν Καβαλά και του Σελαχατίν Ντεμιρτάς, θα σήμαινε πολλά για εμάς. Θα σήμαινε μια φρέσκια πνοή, μια αχτίδα ελπίδας. Φανταστείτε… Υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που περιμένουν τις εκλογές απλά και μόνο για να αφεθούν ελεύθεροι από τη φυλακή!
Η ελευθερία της έκφρασης στη σημερινή Τουρκία αποτελεί ανέκδοτο! Τα μέσα ενημέρωσης, το Διαδίκτυο, το πανεπιστήμιο, το θέατρο, οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε ασφυκτιά κάτω από τη βαριά λογοκρισία. Οι δημοσιογράφοι είναι είτε «μέσα» είτε «έξω», δηλαδή στη φυλακή ή εκτός Τουρκίας. Ακαδημαϊκοί, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, σκηνοθέτες, τραγουδιστές διαφεύγουν από την Τουρκία. Θεατρικές παραστάσεις, γελοιογραφίες, βιβλία απαγορεύονται συστηματικά (ακόμη και η συλλογή δοκιμίων μου, «Μήτε κι η σιωπή είναι πια δική σου», με τίτλο δανεισμένο από τον Σεφέρη, απαγορεύτηκε πρόσφατα). Το μόνο που μπορώ να περιμένω υπό αυτές τις συνθήκες είναι απλώς να μπει ένα φρένο, να υπάρξει μια ανακούφιση για κάποιο χρονικό διάστημα από τις συνεχείς δικαστικές διαμάχες και τον αστυνομικό έλεγχο. Ή επιτρέψτε μου να το θέσω αλλιώς: Το μόνο που μπορώ να περιμένω είναι ίσως ένας μη προκατειλημμένος δικαστής στην αίθουσα του δικαστηρίου, ένας εισαγγελέας που δεν θα με συνελάμβανε έπειτα από ένα τηλεφώνημα!
Διότι έτσι ακριβώς έγινε η σύλληψή μου! Με «ειδική εντολή» από «ψηλά». Είχα ξεκινήσει τη στήλη μου το 1998 στη Radikal και είχα γράψει τότε τα πιο «προκλητικά» άρθρα μου που έθιγαν σχεδόν κάθε θέμα-ταμπού, βασανιστήρια, βιασμούς, φυλακές, Κούρδους… Αλλά ακόμη και στα τέλη της δεκαετίας του 1990, αν και δεχόμουν συχνά απειλές, δεν είχα βρεθεί ποτέ αντιμέτωπη με τη Δικαιοσύνη. Αυτό συνέβη ξαφνικά! Τον Αύγουστο του 2016, μόλις ένα μήνα μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, με συνέλαβαν με το πρόσχημα ότι ήμουν στη συμβουλευτική ομάδα της Ozgur Gundem, μιας φιλοκουρδικής εφημερίδας – και μου απαγγέλθηκαν κατηγορίες για παραβίαση του άρθρου 302 του ποινικού κώδικα, περί «καταστροφής της ενότητας του κράτους».
Ο εισαγγελέας ζήτησε ισόβια κάθειρξη! Επειδή ήμουν λογοτεχνική σύμβουλος σε μια νόμιμη εφημερίδα! (νομίζω ότι ο πραγματικός λόγος της σύλληψής μου ήταν ότι τα άρθρα μου για τις θηριωδίες που διέπραξε ο στρατός στις κουρδικές πόλεις προκάλεσαν τεράστια οργή. Το γεγονός ότι δεν είμαι Κούρδισσα αύξησε ακόμη περισσότερο την αντίδραση. Στα μάτια τους ήμουν «προδότρια»).
Αποφυλακίστηκα έπειτα από 4,5 μήνες, αλλά η δικαστική διαμάχη τράβηξε πάνω από πέντε χρόνια (τελικά αθωώθηκα απ’ όλες τις κατηγορίες). Ολα αυτά τα χρόνια προσπαθούσα να επιβιώσω σε μια ξένη χώρα, τη Γερμανία, αντιμετωπίζοντας σοβαρά προβλήματα υγείας που επιδεινώθηκαν από την περίοδο της φυλάκισής μου, καθώς και μετατραυματικό στρες. Ολα αυτά τα χρόνια το μόνο που κάνω είναι… να περιμένω. Να περιμένω κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω, ούτε καν να ονειρευτώ!
Δεν υπάρχει πια Ιθάκη γι’ αυτόν τον θηλυκό Οδυσσέα, μάλλον δεν υπήρξε ποτέ! Σκέφτομαι να επιστρέψω στην Τουρκία, ανεξάρτητα από την πολιτική κατάσταση. Ξέρω ότι ο κίνδυνος να επιστρέψω στη φυλακή είναι μεγάλος, αλλά μόνο «εκεί», στη «φανταστική μου πατρίδα», στη δική μου γλώσσα, οι λέξεις μου έχουν νόημα! Το ίδιο και η ζωή μου! Οταν χάνεται το νόημα, χάνονται όλα τα άλλα!