Η σημερινή εκλογική αναμέτρηση στη γειτονική Τουρκία έχει προσλάβει εκ των πραγμάτων διαστάσεις μείζονος σημασίας σε περιφερειακό επίπεδο. Και αυτό κυρίως εξαιτίας της άκρως επικριτικής στάσεως εναντίον του σημερινού προέδρου Ερντογάν από κορυφαία συστημικά ΜΜΕ μεγάλων δυτικών δυνάμεων. Τούρκοι αναλυτές ομιλούν για «ωμή παρέμβαση της Δύσεως στις τουρκικές εκλογές» και ίσως δεν έχουν άδικο.
Βεβαίως τίτλοι, όπως αυτός που δημοσίευσε προσφάτως η Washington Post ότι «η ήττα του κ. Ερντογάν θα είναι νίκη για τη δημοκρατία σε όλον τον κόσμο», ενδέχεται να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο.
Να οδηγήσουν, με άλλα λόγια, σε αύξηση του αντιδυτικού αισθήματος των πολιτών της χώρας και ενίσχυση της δημοτικότητος του κ. Ερντογάν. Αυτά όμως είναι θέματα που θα διευκρινισθούν με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου των σημερινών εκλογών.
Το θέμα που ενοχλεί βεβαίως τις ΗΠΑ είναι το πνεύμα «σχετικής ανεξαρτησίας» που επιδεικνύει ο κ. Ερντογάν ως προς την πολιτική του προέδρου Μπάιντεν για την επιβολή παγκόσμιας κυριαρχίας, με λάβαρο ιδεολογικό τον «εκδημοκρατισμό» των «αυταρχικών καθεστώτων».
Από τη στιγμή που σύμπασα η Δυτική Ευρώπη, με πρώτη τη Γερμανία, συντάχθηκε εκούσα άκουσα με την αποστολή της Δύσεως όπως την προσδιόρισε ο κ. Μπάιντεν, δεν είναι δυνατόν να γίνει ανεκτή η στάση του προέδρου της Τουρκίας.
Ούτως ή άλλως πριν καν εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ ο κ. Μπάιντεν κατέστησε σαφή την αντιπάθειά του προς τον κ. Ερντογάν όταν σε συνομιλία του με το δημοσιογραφικό επιτελείο των Τάιμς της Νέας Υόρκης είχε υποστηρίξει την απομάκρυνση του Τούρκου προέδρου από την εξουσία, αλλά όχι με πραξικόπημα.
Από την άλλη πλευρά, μια αυτοκρατορική δύναμη, που είναι στις μέρες μας οι ΗΠΑ, δεν είναι δυνατόν να ανεχθεί διαφοροποιήσεις ή τάσεις έστω και σχετικής ανεξαρτησίας, διότι λειτουργούν υπονομευτικά του κύρους της. Αυτό ακριβώς προσδίδει μια σημαντική περιφερειακή διάσταση στις εκλογές στην Τουρκία.
Ομως η συμμαχία των ΗΠΑ με τους Κούρδους της Συρίας δαιμονίζει όχι μόνον τον κ. Ερντογάν αλλά και την πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας. Παράλληλα, το ενδεχόμενο νίκης του κ. Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου με την ψήφο των Κούρδων –των ορκισμένων «εχθρών» της Τουρκίας– δεν εγγυάται μιαν ομαλή εναλλαγή στην εξουσία.
Εν αναμονή των εξελίξεων στη γειτονική μας χώρα θα ήταν χρήσιμο ενδεχομένως να ληφθεί υπόψη ότι «η Δύση» δεν έχει ως έννοια την ίδια ανάγνωση σε Ελλάδα και Τουρκία. Αν και η Επανάσταση το 1821 υπήρξε όντως θαυμαστό γεγονός, η ίδρυση του ανεξαρτήτου κράτους της Ελλάδος αποτελεί επεισόδιο της ευρωπαϊκής διπλωματίας.
Στην άλλη ακτή του Αιγαίου, ωστόσο, οι Hνωμένες Πολιτείες και οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ήσαν αυτές που είχαν μεθοδεύσει τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου. Και οι Τούρκοι σε αντίθεση με εμάς τους Ελληνες έχουν μνήμη σκληρή. Προσαρμόζονται βέβαια ανάλογα με τις συνθήκες, αλλά δεν λησμονούν. Θα δούμε πού θα βγάλει εντέλει αυτή η ιστορία.