Την άνοιξη του 2010, όταν η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ πραγματοποιούσε μια δύσκολη προεκλογική εκστρατεία για την τοπική αναμέτρηση στο μεγαλύτερο κρατίδιο της Γερμανίας, τη Ρηνανία Βεστφαλία, ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκε αντιμέτωπη με συντηρητικούς διαδηλωτές, επηρεασμένους από τη γραμμή της Bild, που διαμαρτύρονταν για την στήριξη στους pleite Griechen (χρεοκοπημένους Ελληνες), από τη μία και αριστερούς αναλυτές από την άλλη που την εγκαλούσαν για το μισθολογικό ντάμπινγκ στη χώρα της και την επακόλουθη διάλυση της ανταγωνιστικότητας στις λιγότερο εγκρατείς δημοσιονομικά χώρες. Δεν είχαν περάσει λίγες μέρες από την εμφάνιση του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο και μερικοί μήνες από όταν ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του-τότε-ΣΥΝ, Αλέξης Τσίπρας, έγινε για πρώτη φορά βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου.
Εκτοτε οι σχέσεις των δύο πολιτικών, που συναντώνται σήμερα στην Αθήνα, πέρασαν από μεγάλες διακυμάνσεις, από το διαβόητο «Go back, Madame Merkel» μέχρι τα πρόσφατα photo-ops όπου ο Ελληνας πρωθυπουργός προσφέρει καραμέλες για το λαιμό στην καγκελάριο. Πάντα όμως υπήρχε η αίσθηση μίας καλής προσωπικής χημείας ανάμεσά τους αλλά και η συστηματική-έστω και στο πλαίσιο διανομής ρόλων «καλού και κακού μπάτσου» με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε-πυροσβεστική παρέμβασή της υπέρ της Αθήνας, την ύστατη στιγμή, απέναντι στο επίμονο αίτημα του πρώην υπουργού Οικονομικών για Grexit (συν 50 δισ. Ευρώ). Ακόμη και κατά την έναρξη της «περήφανης διαπραγμάτευσης», όταν ο Σόιμπλε ξεφυσούσε επιδεικτικά στη θέα του Γιάνη Βαρουφάκη, στις συνόδους κορυφής Μέρκελ και Τσίπρας έμοιαζαν να βρίσκουν διαύλους επικοινωνίας.
Μετά το δημοψήφισμα, την απόφαση του Ελληνα πρωθυπουργού να εφαρμόσει τη συμφωνία με τους δανειστές και τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, η χρονική συγκυρία ευνόησε τον Αλέξη Τσίπρα: η έξαρση των μεταναστευτικών ροών και το πολιτικό κόστος για τη Μέρκελ όπλισαν το χέρι του με ένα σοβαρό διαπραγματευτικό χαρτί. Το μήνυμα από το Βερολίνο ήταν σαφές: αν βοηθήσετε στη συγκράτηση του προσφυγικού κύματος, θα υπάρξουν υποχωρήσεις στα μέτρα. Η τήρηση των υποσχέσεων εκ μέρους της Αθήνας στο μεταναστευτικό (από τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας ως τη διμερή με το Βερολίνο, την οποία η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες χώρες που υπέγραψε), η πιστή εφαρμογή των μνημονιακών υποχρεώσεων χωρίς μάλιστα ιδιαίτερες αντιδράσεις από συνδικαλιστές και διαδηλωτές στους δρόμους, αλλά και η συμφωνία των Πρεσπών, στην οποία επένδυσε σοβαρά το Βερολίνο, ανέδειξαν τον Αλέξη Τσίπρα σε Musterknabe (υποδειγματικό τέκνο) της καγκελαρίου. Η αναδίπλωση της Γερμανίας στο ζήτημα των συντάξεων ήταν η έμπρακτη επιβράβευση της άριστης διαγωγής του.
Καθώς οι δύο πολιτικοί είναι στην έξοδο από την εξουσία, με τον πρωθυπουργό να οδεύει σύντομα σε εκλογές, τις οποίες σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις θα χάσει και την καγκελάριο να έχει ήδη παραδώσει την ηγεσία του κόμματός της και να μην σκοπεύει να ξαναθέσει υποψηφιότητα, η σχέση τους φαντάζει στενότερη από ποτέ. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας παραδέχθηκε εξάλλου ότι «όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο και μιλάς μαζί του», σχηματίζεις πολύ διαφορετική άποψη από την εικόνα του. Also, Willkommen und Aufwiedersehen, Madame Merkel.
*Καλωσήρθατε και Αντίο, Κυρία Μέρκελ