ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ

4' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ακόμη και όταν τα γεγονότα δεν μας συγκλονίζουν, αλλά απλώς μας εκπλήσσουν, μοιάζει να μας έρχεται φυσική η τάση προς τον υπερθετικό. Το Ιντερνετ, λόγου χάριν, μας φαίνεται η μεγαλύτερη επινόηση, αυτή που θα φέρει τη δραστικότερη μεταμόρφωση της ανθρώπινης κοινωνίας «στην ιστορία» το λέμε και καταλήγουμε να το πιστεύουμε – κι ας μη χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στον τροχό, κι ας αρκεί η σκέψη της τηλεόρασης, του αυτοκινήτου ή του αεροπλάνου, για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της υπερβολής.

Ο υπερθετικός είναι ακόμη φυσικότερος, όποτε μπροστά στα μάτιά μας δεν έχουμε μόνο το πρωτοφανές και απρόσμενο, αλλά και το τραγικό. Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο που η πολύνεκρη επίθεση κατά της Νέας Υόρκης και της Ουάσιγκτον έδωσε τίτλους και σχόλια, όπως «η μέρα που άλλαξε τον κόσμο» ή «τον ρουν της ιστορίας» ή «η μεγαλύτερη ανθρώπινη τραγωδία στα χρονικά». Αν, όμως, είναι εξηγήσιμοι, οι υπερθετικοί δεν παύουν να είναι συχνά στρεβλωτικοί, όχι μόνον επειδή ασφαλώς δεν πρόκειται για τη μεγαλύτερη ανθρώπινη τραγωδία ούτε για ανατροπή της ιστορίας, αλλά, κυρίως, επειδή η επιδρομή της περασμένης Τρίτης ήταν όντως πρωτοφανής από αρκετές πλευρές, ώστε να μη συντρέχει λόγος να της απονείμει κανείς υπερθετικούς άλλους από εκείνους που δικαιολογεί.

Ηταν, πραγματικά, το φονικό χτύπημα το μεγαλύτερο -τόσο από πλευράς σχεδιασμού και εκτέλεσης, όσο και από πλευράς απωλειών- που έχει γίνει από μη οργανωμένο κράτος, αλλά από μυστική οργάνωση, υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι δεν συμπεριλαμβάνει κανείς σ’ αυτά σφαγές όπως εκείνες στη Σομαλία ή στη Ρουάντα. Και έγινε το φονικότατο αυτό των πληγμάτων στη χώρα, που δεν είχε ζήσει τη φρίκη μεγάλων απωλειών ή οργανωμένης απειλής – με εξαίρεση τους μαζικούς δολοφόνους και εξτρεμιστές που ήταν «δικά της παιδιά». Οντως πρωτοφανές, λοιπόν: από πλευράς τόπου και επιλεγέντων στόχων, έκτασης απωλειών, αριθμού αυτοθυσιασθέντων αυτουργών, σύλληψης και όπλων. Πρωτοφανές και στην επιτυχία του, αφού μπόρεσε με την αγριότητα και τον εντυπωσιασμό να σπείρει την ανασφάλεια και να δείξει ότι ουδείς είναι εντελώς προστατευμένος, όταν έχει απέναντί του έναν συνδυασμό οργής, αποφασιστικότητας, αγριότητας, οξυδέρκειας και αυτοθυσίας.

Αυτοί οι υπερθετικοί δεν είναι μόνον αληθινοί, αλλά και καταλληλότεροι για την ανάλυση και την κατανόηση της τραγωδίας των ΗΠΑ, πρωτίστως από αυτές τις ίδιες και τον πληθυσμό τους. Οι διαπιστώσεις ότι άλλαξε η ιστορία του πλανήτη ή ότι αυτή η σφαγή -και όχι άλλα κτηνώδη και οργανωμένα, αλλά κρατικά πλήγματα- είναι η κορύφωση του τρόμου και η βαρύτερη προσβολή της δημοκρατίας και της ελευθερίας εκφράζουν βέβαια την αναστάτωση, τη λύπη και την οργή μας, επειδή όμως είναι ανακριβείς εμποδίζουν ορισμένες κρίσιμες σκέψεις. Σκέψεις, που δεν περιμένει κανείς τώρα, με ζεστό το αίμα των χιλιάδων θυμάτων, τις αξιώνει όμως αργότερα, τότε που η ηρεμία του χρόνου θα καθιστά όχι απλώς εύλογη, αλλά αναγκαία τη σύγκριση του αμερικανικού δράματος με άλλα.

Σκέψεις όπως: Τι κίνησε τους ανθρώπους, που αιματοκύλησαν την Αμερική, να θυσιάσουν τη ζωή τους μαζί μ’ εκείνην τόσων χιλιάδων, τη στιγμή μάλιστα που δεν ήσαν κάποιοι ορεσίβιοι φανατικοί, αλλά κάτοικοι των ΗΠΑ, οικείοι με τον δυτικό τρόπο ζωής και τις χαρές του; Αρκεί η ισοπεδωτική εξήγηση για τα «πιλάφια» του παραδείσου; Αρκεί η πίστη τους στον Μωάμεθ για να εξομοιώνουμε δισεκατομμύρια ανθρώπους; Πόσο ο θάνατος χιλιάδων από τις δυτικές βόμβες και η αίσθηση των θυμάτων ότι η προσφυγή σ’ αυτές γίνεται με περισσή ευκολία μπορούν να μεταβάλουν λογικούς ανθρώπους σε παθιασμένους καμικάζι; Ηταν, όντως, αυτό το ασύλληπτο φονικό της Τρίτης μια επίθεση στην ελευθερία και στη δημοκρατία εν γένει ή στη «δημοκρατία» και στην «ελευθερία», όπως τις νοούν και τις εφαρμόζουν επί των τρίτων οι ΗΠΑ;

Εχει κανείς την αίσθηση ότι η Αμερική, αφού κηδεύσει και θρηνήσει τους νεκρούς της, έχει ανάγκη από μία δημόσια συζήτηση πολύ ευρύτερη από την αναζήτηση εκδίκησης και την ένταση των μέτρων ασφαλείας. Μια συζήτηση γύρω από το «γιατί» της περασμένης Τρίτης. Μια συζήτηση που, όπως είχε την τόλμη να γράψει ο Ουίλιαμ Πφαφ στην «Τρίμπιουν», πρέπει να στραφεί γύρω από την άρνηση των ΗΠΑ σε κάθε αμερόληπτη προσπάθεια επίλυσης του Μεσανατολικού, γύρω από την περιορισμένη διάθεσή τους να αναζητούν πολιτικές λύσεις στις διαμάχες, στις οποίες εμπλέκονται. Μία συζήτηση, που οι εταίροι των ΗΠΑ θα συμβάλουμε να ματαιωθεί οριστικά, αν σπεύσουμε να δεχθούμε ότι το μακελειό ήταν κήρυξη πολιτισμικού πολέμου κατά πάντων και περιστείλουμε τις ελευθερίες στις χώρες μας πριν καν αποτιμήσουμε την έκταση της απειλής…

Η καριέρα του αξιωματικού τερματίζεται. Αναλαμβάνει καίριες θέσεις σε επιχειρήσεις. Οικογένεια, μία λατρευτή σύζυγος και δύο άξιοι γιοι, που σήμερα είναι καθηγητές σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Η φλόγα της μάθησης, άσβεστη. Η ευκαιρία ξεπηδά, όταν οι περισσότεροι αφήνουν σώμα και πνεύμα να καταπέσει: στην «τρίτη ηλικία». Ο κ. Πάτζαλης στα 70 έτη του, ανακαλύπτει τυχαία σε ένα συρτάρι την φοιτητική ταυτότητα της Νομικής… Στη νιότη του, είχε δώσει εξετάσεις στη Νομική Σχολή, όπου είχε πετύχει. Αν και είχε εγγραφεί, δεν παρακολούθησε τα μαθήματα, αφού τον κέρδισε η Σχολή Αεροπορίας. Αυτή η σκονισμένη φοιτητική ταυτότητα, του έδωσε το έναυσμα να συνεχίσει. Φοιτητής Νομικής, ετών 70!

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή