«Η ρετσίνα είναι ίσως ανάμεσα στα πιο περιφρονημένα κρασιά του κόσμου. Είναι ένα παραδοσιακό ελληνικό λευκό κρασί όπου προστίθεται το πικάντικο άρωμα ρετσινιού από πεύκο. Από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουν οι φοιτητές οινολογίας είναι ότι η ρετσίνα είναι φριχτή. Ενα ταξίδι στο Σαν Φρανσίσκο μού έδωσε τη δυνατότητα να ξανασκεφτώ αυτή την προκατάληψη. Σταμάτησα στη “Σούβλα”, μια μικρή αλυσίδα στο στυλ των ελληνικών σουβλατζίδικων, όπου σερβίρουν εξαιρετικό ψητό κρέας. Στη λίστα υπήρχαν λίγα ελληνικά κρασιά και η διαβεβαίωση ότι “η ρετσίνα τους είναι πρώτης ποιότητας”. Δοκίμασα ένα ποτήρι. Τι αποκάλυψη!»
Αυτά έγραφε πριν από περίπου τρία χρόνια ο επικεφαλής οινοκριτικός της αμερικανικής εφημερίδας The New York Times Ερικ Ασίμοφ, φόβος και τρόμος των οινοπαραγωγών και καθοριστικός «δείκτης» για το χρηματιστήριο του οίνου. Πριν από λίγες ημέρες ο Ασίμοφ επέστρεψε με άλλον έναν ύμνο στη ρετσίνα. Σε εκτενές άρθρο του στους New York Times εκθειάζει το εθνικό μας κρασί και τους Ελληνες οινοπαραγωγούς, που με μεράκι, επαγγελματισμό και σκληρή δουλειά, έχουν συμβάλει στην αναγέννηση της ρετσίνας. Διάβαζα το άρθρο και σκεφτόμουν πότε ήταν η τελευταία φορά που ήπια ρετσίνα. Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ότι συχνά στις παρέες όταν ζητάμε χύμα κρασί, η ερώτηση που κάνουμε είναι «αν πρόκειται για ρετσίνα». Αν η απάντηση είναι καταφατική, το πιο πιθανό είναι να την προσπεράσουμε και να παραγγείλουμε κάτι άλλο από φόβο μήπως βρεθούμε με ένα «σώσμα».
Είναι γνωστό πως η ρετσίνα έχει ιστορία χιλιάδων χρόνων. Είναι από τα πιο γνωστά μας προϊόντα, έχει την ένδειξη «Οίνος Ονομασίας κατά Παράδοση» που σημαίνει ότι μόνο η Ελλάδα μπορεί να την παράγει. Είναι ένα ισχυρό «όπλο» στα χέρια ικανών οινοπαραγωγών που έχουν καταλάβει ότι μια μικρή χώρα όπως η δική μας στις διεθνείς αγορές μπορεί να σταθεί μόνο αν επενδύσει στην απόλυτη ποιότητα. Υπάρχουν αρκετοί παραγωγοί που δουλεύουν προς αυτή την κατεύθυνση, φτιάχνουν θαυμάσιες ρετσίνες και κερδίζουν επαίνους έγκριτων οινοκριτικών όπως ο Ασίμοφ.
Εχω την αίσθηση όμως ότι ενώ έξω πάμε καλά, μέσα υπάρχει κενό ενημέρωσης σε σχέση με τη ρετσίνα. Η εικόνα της στο εσωτερικό δεν έχει φτάσει στο σημείο που θα έπρεπε, το κοινό έχει ακόμη σε σημαντικό βαθμό αρνητική προδιάθεση. Την οινική μας παράδοση πρώτοι εμείς πρέπει να τη φροντίζουμε, να την τιμάμε και να επιβραβεύουμε τις καλές προσπάθειες.