«Για να είσαι καλός φωτογράφος πρέπει να είσαι και λίγο τυχερός» μου είχε πει πριν από 18 χρόνια ο Γιάννης Μπεχράκης, για να συμπληρώσει έπειτα από μια μικρή παύση: «Αρκεί να γνωρίζεις πού θα αναζητήσεις την τύχη σου». Και ο Μπεχράκης ήξερε ότι θα είχε τόσο καλύτερες φωτογραφίες όσο πιο κοντά είναι στο θέμα και το κατάφερνε, σε αντίθεση με πολλούς από εμάς.
Ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980. Τον τράβηξε στο φωτορεπορτάζ, μεταξύ των άλλων, η αμερικανική ταινία (με πρωταγωνιστή τον Νικ Νόλτε) «Αποστολή στη Νικαράγουα». Η ταινία ήταν μάλλον μέτρια, αλλά έδειχνε έναν ρεπόρτερ, που έμοιαζε με τον Πολωνό Καπισίνσκι, ο οποίος είχε πεδίο της δράσης του ολόκληρο τον κόσμο.
Ο Βασίλης Τριανταφύλλου, παραγωγός της τηλεόρασης του Reuters, έχει αφηγηθεί πώς τραβήχθηκε η φωτογραφία με τον πατέρα και το προσφυγόπουλο μέσα στη βροχή στη γέφυρα προς την Ειδομένη. Στην αρχή ο Μπεχράκης του είπε ότι δεν ήθελε να σταματήσει να βρέχεται γιατί δεν είχε ακόμη τη φωτογραφία, έπειτα όμως πήδηξε μέσα στο αμάξι λέγοντας ότι «την έχει». Ηταν τυχερός, αλλά βρισκόταν στο σωστό μέρος τη σωστή ώρα και ας έβρεχε. Το φως ήταν καλό και ένας πατέρας κουβαλούσε το παιδί του με την αγωνία να περάσει τα σύνορα.
Ο Μπεχράκης έπρεπε να δοκιμαστεί πιο πριν από το Reuters, που τον προσέλαβε, στην Αθήνα. Από την Αθήνα ο γερόλυκος του φωτορεπορτάζ και «ανταγωνιστής» του, Δημήτρης Μεσσήνης, ανέβασε στο Facebook το Σαββατοκύριακο μια φωτογραφία που ο Μπεχράκης ποζάρει πλάι στον Μεσσήνη εκείνη την εποχή, πάνω σε δύο μηχανές: μια μεγαλύτερη ο Μεσσήνης και σε ένα παπάκι ο Μπεχράκης, μπροστά σε κλούβες χωρίς… κράνη φυσικά. Ως την Λιβύη, που βρέθηκε το 1989, η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Στη Λιβύη ο Μπεχράκης καταφέρνει να κάνει το πρώτο διεθνές πρωτοσέλιδό του. Οταν ο Καντάφι επισκέφθηκε ένα ξενοδοχείο όπου έμεναν δημοσιογράφοι, ο Μπεχράκης ήταν «αρκετά κοντά».
Τον Γιάννη Μπεχράκη τράβηξε στο φωτορεπορτάζ, μεταξύ των άλλων, η αμερικανική ταινία «Αποστολή στη Νικαράγουα».
«Με κάποιο τρόπο κατάφερα να τρυπώσω δίπλα του και να πάρω μερικές ευρυγώνιες εικόνες. Την επόμενη μέρα η φωτογραφία μου ήταν στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων ανά τον κόσμο», είπε μετά. Ακολούθησαν αποστολές σε κάθε μέρος όπου γινόταν ένοπλη σύγκρουση. Εντύπωση είχαν κάνει στον γράφοντα οι φωτογραφίες του Γιάννη Μπεχράκη από την κηδεία ενός παιδιού στο Κόσοβο.Το παιδί φαινόταν μέσα στο φέρετρο και το χωριό του γύρω γύρω σχημάτιζε έναν χορό τραγωδίας. Επειτα ήρθαν η Σιέρα Λεόνε και ο θάνατος δύο αγαπημένων του φίλων. Ο Μπεχράκης γλίτωσε και τότε άρχισε μια συζήτηση με τον εργοδότη του για το αν θα έπρεπε να συνεχίζει τις αποστολές στις εμπόλεμες ζώνες. Τότε γνωριστήκαμε. Μίλαγε γι’ αυτά ο Μπεχράκης, για την εξάρτηση από τη «νόσο των αποστολών», όπως τη λέγαμε. Επειδή ήταν πανέξυπνος και πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, ο Μπεχράκης γνώριζε ότι η αγάπη για τους συντρόφους εν πολλοίς ενός πολέμου, το απίστευτο κλίμα που σφυρηλατεί ο κίνδυνος ζωής και η εφ’ όρου ζωής αφοσίωση ενός ανθρώπου, είχε μια «μαύρη πλευρά», τον θάνατο, την απώλεια, την αδυναμία για μερικούς να ζήσουν μια «φυσιολογική» ζωή.
Διαδηλωτής προσεύχεται μπροστά από στρατιώτες κοντά στην πλατεία Tαχρίρ στο Κάιρο, 5 Φεβρουαρίου 2011.
Μετά τη Σιέρα Λεόνε δεν ζούσε πια «με 220 χιλιόμετρα την ώρα», όπως έλεγε κάποιος κοινός μας φίλος, «κατέβασε» ταχύτητες και ασχολήθηκε με την εκπαίδευση των νεότερων. Στην αρχή της ελληνικής κρίσης γύρισε όλη τη χώρα και έκανε μία σειρά από φωτογραφίες «νεκρής φύσης» κλειστών ελληνικών εργοστασίων (https://widerimage.reuters.com/story/ghost-factories-of-greece? utm_campaign=web-share&utm_medium=Social&utm_source=Twitter). Επειτα ήρθε το προσφυγικό και το Πούλιτζερ, που ήταν το επιστέγασμα της αναγνώρισης της κολοσσιαίας –σε όγκο και σε ποιότητα– δουλειάς του. Ο Βασίλης Τριανταφύλλου, παραγωγός της τηλεόρασης του Reuters, έχει αφηγηθεί πώς τραβήχθηκε η φωτογραφία με τον πατέρα του προσφυγόπουλου και το προσφυγόπουλο μέσα στη βροχή στη γέφυρα προς την Ειδομένη. Στην αρχή ο Μπεχράκης του είπε ότι δεν ήθελε να σταματήσει να βρέχεται γιατί δεν είχε ακόμα τη φωτογραφία και έπειτα πήδηξε μέσα στο αμάξι λέγοντας ότι «την έχει». Ηταν τυχερός, αλλά ήταν στο σωστό μέρος τη σωστή ώρα και ας έβρεχε. Το φως ήταν καλό και ένας πατέρας κουβαλούσε το παιδί του με την αγωνία να περάσει τα σύνορα.