Συζητούμε για την τροφή, αναζητούμε επίμονα νέες συγκινήσεις, ταξιδεύουμε για να διευρύνουμε τους γευστικούς μας ορίζοντες, ανταλλάσσουμε πληροφορίες για τις καινούργιες τάσεις και τεχνικές σε ολόκληρο τον κόσμο, γνωρίζουμε τους σελέμπριτι σεφ και τα κατορθώματά τους στις κουζίνες, καταβροχθίζουμε μετά μανίας κάθε νέα εκπομπή για τη γαστρονομία, αλλά πόσο πραγματικά μάς απασχολούν θέματα όπως η προέλευση αυτών που τρώμε και ο τρόπος καλλιέργειάς τους, η ιστορία των τροφίμων και το μέλλον τους;
Τα τελευταία χρόνια, η μανία με τη μαγειρική και τη γαστρονομία έχει δημιουργήσει, ευτυχώς, κάποιο ενδιαφέρον και για πιο ουσιαστικό προβληματισμό γύρω από την τροφή, το οποίο αποτυπώνεται κυρίως σε εξαιρετικές εκδόσεις –οι περισσότερες στην αγγλική γλώσσα– και δευτερευόντως σε τηλεοπτικές εκπομπές και ντοκιμαντέρ. Να όμως που η υπόθεση «τροφή» μπαίνει τώρα και στο μουσείο. Και μάλιστα σε ένα από τα πιο γνωστά του Λονδίνου, το Victoria & Albert, που έχει συνηθίσει το κοινό του σε ανατρεπτικές και απρόβλεπτες εκθέσεις.
Πρωτοπόροι σεφ, καλλιεργητές, επιστήμονες και τεχνολόγοι τροφίμων θα παρουσιάσουν τον Μάιο περισσότερα από εβδομήντα πρότζεκτ όχι μόνον καλλιτεχνικά, ούτε αποκλειστικά και μόνο με αισθητικά κριτήρια, τα οποία είναι σίγουρο ότι θα ιντριγκάρουν το κοινό να σκεφτεί διαφορετικά σε σχέση με ό,τι επιλέγει για το πιάτο του. Θα παρουσιαστούν εναλλακτικές μέθοδοι καλλιέργειας, «εκθέματα» όπως τα μανιτάρια της ομάδας GroCycle, που θα «μεγαλώσουν» στο μουσείο για να καταναλωθούν αργότερα από το κοινό στο εστιατόριο του μουσείου, πράσινη τεχνολογία αιχμής για τους αγρότες, αλλά και συμβατικά εκθέματα όπως παλιές διαφημίσεις τροφίμων και καλλιτεχνικές φωτογραφίες πιάτων.
Δεν ξέρω αν το V&A καινοτομεί διοργανώνοντας μια τέτοια έκθεση, άλλωστε αυτό εξαρτάται πάντα και από τον τρόπο παρουσίασης. Σίγουρα όμως δείχνει εξαιρετικά αντανακλαστικά. Αντιλαμβάνεται ότι το πεδίο της γαστρονομίας έχει «ψωμί», προσφέρεται για πολλές διαφορετικές αναγνώσεις, για προβληματισμό, είναι ένα θέμα που στο μέλλον θα μας απασχολήσει ακόμη περισσότερο, έχει παραμέτρους οικονομικές, κοινωνικές, ηθικές, οικολογικές. Και σίγουρα δεν είναι μόνον αυτό που φαίνεται και… τρώγεται.