Το κλείσιμο αυτού του κύκλου των ορφανεμένων φωτογραφιών γίνεται με ένα αυτοκίνητο να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής μας. Ενα αμερικανικό αυτοκίνητο με άφθονο χρώμιο, καμπύλες και πεταχτές γωνίες, όπως το Batmobile, το θρυλικό αμάξι του Μπάτμαν. Μια Σεβρολέτ Ιμπάλα, μοντέλο του 1959, καμπριολέ μάλιστα, με δύο νεαρούς σκαρφαλωμένους επάνω της, σαν κατακτητές (ενώ στην πραγματικότητα είναι κατακτημένοι από αυτό το μεταλλικό θηλυκό που βρυχάται).
Δύο νεαροί Ελληνες με ένα αμερικανικό αυτοκίνητο, λοιπόν. Ο κύριος Γκρι ισχυρίζεται ότι ίσως φταίει η γωνία της κάμερας, αλλά οι άνθρωποι δείχνουν πολύ μικροί μπροστά στο μεταλλικό άρμα. Ισως και να είναι όμως. Τα μεγέθη των αμερικανικών αυτοκινήτων μετά τον πόλεμο εξέφρασαν την παντοδυναμία του Νέου Κόσμου παρά την ισχύ του αντίπαλου δέους κατά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Ο κύριος Γκρι μού δείχνει μια Κάντιλακ Ελντοράντο του 1953, επίσης καμπριολέ, τονίζοντας τις υπέροχες καμπύλες της (επίδραση των λαχταριστών pin-up girls της εποχής άραγε;), οι οποίες όμως κοντεύουν να εκλείψουν από τη Σεβρολέτ του 1959. Τα τουρλωτά αυτοκίνητα άρχισαν να γίνονται πιο διαστημικά προς το κλείσιμο της δεκαετίας.
Πώς βρέθηκε στη μικρή Ελλάδα μια τέτοια Σέβι Ιμπάλα; Ποιος ξέρει. Αν κρίνουμε, πάντως, από τις ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ’50, στους αδειανούς δρόμους κυριαρχούσε το αμερικανικό αυτοκίνητο παρά τον όγκο και το εκτόπισμά του. Οπως όμως και με τις άλλες φωτογραφίες που προηγήθηκαν της σημερινής, λίγα πράγματα ξέρουμε γι’ αυτές.
Ποιοι ή ποιες απεικονίζονται, από πού προέρχονται, πού πηγαίνουν, πού βρίσκονται, όλα χάνονται κάπου μέσα σε ένα άδειο, βουβό σπίτι που πρέπει πια να αδειάσει.
Οπως η διαβολική «Κριστίν» του Στίβεν Κινγκ (όπου πρωταγωνιστεί μια κόκκινη Πλίμουθ Φιούρι του 1958), η αθώα, κατά άλλα, Σεβρολέτ Ιμπάλα παίρνει τους ανθρώπους μας μακριά, πολύ μακριά, αλλά τους παίρνει μαζί της χαμογελαστούς, πλήρεις, ανέμελους, σε ένα παντοτινό αμερικανικό καλοκαίρι όπου όλα μοιάζουν δυνατά.
Οι φωτογραφίες λένε τις δικές τους ιστορίες, έχουν τη δική τους φωνή ακόμη και όταν δεν γνωρίζεις τίποτα για όλους και όλα όσα απεικονίζουν – ή κυρίως τότε. Ακόμα και όταν τις κλείνεις ξανά μέσα σε ένα κουτί για να κοιμηθούν, ακόμα και όταν ξεφορτώνεσαι κάμποσες από αυτές γιατί δεν υπάρχει πια χώρος και χρόνος, δεν υπάρχουν πια αντοχές, δεν υπάρχει πια περιθώριο να συνεχίζεις να κοιτάζεις προς τα πίσω.
Πρέπει, πάντως, ο αέρας να φυσούσε ωραία στο μέτωπο τρέχοντας με την ανοιχτή Σέβι Ιμπάλα. Ο ήλιος να ζεματούσε ανακουφιστικά ακούγοντας κάποια ταιριαστή μουσική από το ράδιο του αυτοκινήτου. Τους Σάντο & Τζόνι στο ορχηστρικό, υπνωτιστικό «Sleepwalk», τραγούδι εκείνης της χρονιάς επίσης, του 1959. Εξήντα χρόνια πριν, σαν υπόκωφη ηχώ από ένα όνειρο που ξεθωριάζει σιγά σιγά. Μια νέα ημέρα ξημερώνει και όλα δείχνουν να είναι γεμάτα χρώματα.