Ενας ολόκληρος χρόνος συμπληρώθηκε προχθές χωρίς τον Αγγελο Δεληβορριά. Ηταν μια προσωπικότητα τόσο ζωντανή και επιβλητική, που ακόμη και σήμερα όταν κατεβαίνω τη σκάλα που οδηγεί στο παλαιό του γραφείο, στο υπόγειο του Μουσείου Μπενάκη, έχω την αίσθηση πως θα τον δω σκυμμένο πάνω στα χαρτιά του.
Μας λείπουν πολύ το χαμόγελό του, οι πρόσκαιροι θυμοί του που τον έκαναν να γίνεται κατακόκκινος, οι θεατρικές χειρονομίες των χεριών του.
Η ευρυμάθεια και η ευγένειά του, η απλότητα και η αρχοντιά, η ζεστασιά του. Νομίζω όμως ότι πάνω από όλα μας λείπει το όραμά του να δει την Ελλάδα να διαπρέπει σε όλα τα επίπεδα, μακριά από τη μιζέρια και τα μικροκομματικά οφέλη. Ο,τι άφησε πίσω του ως έργο είναι διαποτισμένο από πατριωτισμό.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.