Tην αποκατάσταση του ανενεργού λατομείου στην Κίρκη της Αλεξανδρούπολης αναλαμβάνει το υπουργείο Περιβάλλοντος (ΥΠΕΝ). Στην περιοχή, συνολικής έκτασης 118.000 στρεμμάτων, υπήρχε απόθεση τοξικών αποβλήτων για δεκαετίες, με αποτέλεσμα να έχουν ρυπανθεί το έδαφος, τα ρέματα της περιοχής και τα υπόγεια νερά.
Η αποκατάσταση των λατομείων ήταν για πολλά χρόνια αίτημα της περιοχής, καθώς πλήθαιναν οι αποδείξεις για τη σοβαρότητα της ρύπανσης που είχε συντελεστεί. Τις σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις από τη μη αποκατάσταση των χώρων του μεταλλείου είχαν διαπιστώσει και οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος του ΥΠΕΝ, με αυτοψίες που διενήργησαν το 2016. Από την έκθεσή τους προκύπτει «ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά σημαντικό περιβαλλοντικό ζήτημα που παραμένει άλυτο επί δέκα και πλέον χρόνια, με βασικότερη αιτία το υψηλό κόστος αποκατάστασης, παρά τον επείγοντα χαρακτήρα, ο οποίος έχει διαπιστωθεί και τεκμηριωθεί».
Την υπόθεση ανέλαβε τελικά το Συντονιστικό Γραφείο Αποκατάστασης Περιβαλλοντικής Ζημιάς του ΥΠΕΝ, το οποίο θα επικαιροποιήσει τις μελέτες (που είχαν συνταχθεί από το ΙΓΜΕ το 2009 αλλά παρέμεναν στα συρτάρια) και στη συνέχεια θα αναθέσει τις εργασίες αποκατάστασης των λεκανών απόθεσης, τη διαχείριση των εξορυκτικών αποβλήτων που παραμένουν εκεί, των ρυπασμένων ιζημάτων κ.λπ. Μάλιστα, θα εξεταστεί η πιθανότητα να εκτραπεί ένα ρέμα που διέρχεται από την περιοχή, ενώ θα δημιουργηθεί δίκτυο παρακολούθησης επιφανειακών και υπογείων υδάτων.
Τα λατομεία της Κίρκης έχουν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιστορία. Σύμφωνα με τον ερευνητή Κυριάκο Ιωσηφίδη (αναφορά του στο περιοδικό «Τεχνολογία» του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς), η μεταλλευτική δραστηριότητα στην περιοχή ξεκινά ήδη από τα χρόνια της τουρκοκρατίας. Στις αρχές του 20ού αιώνα ένα τμήμα του παραχωρήθηκε με φιρμάνι στον Αδόλφο Βηξ, γενικό πρόξενο της Αυστροουγγαρίας στην Καβάλα και στον Ελληνα από την Ξάνθη Πέτρο Μυστακόπουλο. Παρά τις μεγάλες δαπάνες που έκαναν για την ανάπτυξη του λατομείου, εκείνο δεν απέδωσε. Μετά την ενσωμάτωση της Θράκης στο ελληνικό κράτος, ο χώρος κηρύχθηκε κρατικός, όμως με τη Συνθήκη της Λωζάννης αναγνωρίστηκαν δικαιώματα και στους δύο ιδιώτες κατόχους. Το κρατικό κομμάτι μισθώθηκε από τον λόρδο Κρόνσφιλδ (ο οποίος χαρτογράφησε τον χώρο και άνοιξε τα πρώτα ορύγματα) για δέκα χρόνια, όμως το 1938 η εταιρεία πτώχευσε. Το 1939 μια ελληνοβουλγαρική εταιρεία, στηριζόμενη στους βουλγαρικούς νόμους που ίσχυσαν στην υπό κατοχή Θράκη, ενοποίησε τα δύο τμήματα του λατομείου και κατασκεύασε μεγάλες εγκαταστάσεις, μέρος των οποίων διατηρείται και σήμερα.
Μετά την απελευθέρωση το λατομείο πέρασε στον έλεγχο του Δημοσίου, που το υπενοικίασε σε διάφορούς ιδιώτες. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 μεγάλο μέρος των στοών κατέρρευσε ύστερα από μια ισχυρή βροχόπτωση. Μέρος των λατομείων χρησιμοποιήθηκε για μερικά χρόνια ακόμα – τελικά όλη η εγκατάσταση στην Κίρκη παραδόθηκε στο Δημόσιο το 2004, αφού η εταιρεία που το χρησιμοποιούσε κηρύχθηκε έκπτωτη λόγω της περιβαλλοντικής ζημιάς που είχε προκαλέσει.