Αίσθηση έχει προκαλέσει η δημόσια τοποθέτηση του προέδρου της Ενώσεως Δικαστών και Εισαγγελέων Χριστόφορου Σεβαστίδη, υπέρ της επιχειρηματολογίας για χορήγηση άδειας στον αρχιεκτελεστή της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα, ενώ η σχετική δικαστική διαδικασία έχει ολοκληρωθεί στον Αρειο Πάγο, όμως είναι ανοικτή στο δικαστικό συμβούλιο, το οποίο και τελικά θα αποφασίσει. Ο κ. Σεβαστίδης σε άρθρο του τάσσεται υπέρ της άποψης πως ο πολυϊσοβίτης πρέπει να λάβει άδεια, όχι μόνον με το σκεπτικό ότι και οι πολυϊσοβίτες δικαιούνται άδεια, αλλά και για τον πρόσθετο λόγο ότι δεν απαιτείται να έχουν μεταμεληθεί ή να έχουν αλλάξει ιδεολογική θέση.
Ο πρόεδρος της Ενώσεως Δικαστών και Εισαγγελέων, αναφερόμενος στην πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου για τον Δημήτρη Κουφοντίνα, που εκδόθηκε μετά την παρέμβαση της εισαγγελέως του ανωτάτου δικαστηρίου Ξένης Δημητρίου, αναφέρει ότι «ορθά δέχεται το βούλευμα ότι στην έννοια του σωφρονισμού δεν περιλαμβάνεται η ιδεολογική μεταστροφή του καταδικασθέντος. Εγώ θα συμπλήρωνα ότι δεν χρειάζεται ούτε η μεταμέλειά του για τις πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε».
Η τοποθέτησή του στο νομικό επίπεδο δεν θα ήταν αντικείμενο επικρίσεων, αν δεν ήταν ανοικτό το θέμα δικαστικά, καθώς εκλαμβάνεται μέσα κι έξω από τη Δικαιοσύνη, ως παρέμβαση ή πάντως απόπειρα επηρεασμού της κρίσης των συναδέλφων του, οι οποίοι είναι πρωτοδίκες στον Βόλο.
Στην επιχειρηματολογία Σεβαστίδη αντέτεινε με άρθρο του (δημοσιεύεται στο Kathimerini.gr) ο αντιπρόεδρος της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων Παν. Λυμπερόπουλος, προβάλλοντας ως στοιχείο απαραίτητο για τη συνολική κρίση για τον κάθε καταδικασμένο άρα και τον Κουφοντίνα, τη μετέπειτα συμπεριφορά του και αποκρούοντας τη θέση ότι δικαιούται τα πάντα, ό,τι κι αν κάνει, όποιος κι αν είναι. Ο κ. Λυμπερόπουλος υπεραμύνεται της ανεξαρτησίας των δικαστών να αποφασίσουν και στην προκειμένη περίπτωση, σημειώνοντας: «Η δημοκρατία σε αυτή τη χώρα δεν κινδυνεύει από κάποιον εγκληματία. Μπορεί να κινδυνεύσει μόνον από εμάς τους πολίτες αν την αφήσουμε απροστάτευτη σε νοοτροπίες που τρέφουν την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. Και επειδή είναι μέσα στις αναμενόμενες αστοχίες της κοινωνικής μας οργάνωσης το ότι το θύμα μιας προηγούμενης παράνομης πράξης δεν είχε την ευκαιρία να προστατευθεί επαρκώς, ας αφήσουμε τον φυσικό δικαστή να κρίνει αν πρέπει να παράσχει την απαιτούμενη προστασία σε κάθε τυχόν επόμενο».