Το ημερολόγιο έγραφε 18 Οκτωβρίου 1979 όταν η Ακαδημία της Στοκχόλμης ανακοίνωσε ότι το Νομπέλ Λογοτεχνίας για εκείνη τη χρονιά θα δινόταν στον Οδυσσέα Ελύτη.
Ηταν το δεύτερο Νομπέλ σε Ελληνα –και πάλι ποιητή–, έπειτα από εκείνο του Γιώργου Σεφέρη το 1963. Στην ανακοίνωσή της, η Ακαδημία ανέφερε ότι το βραβείο απονεμήθηκε στον Ελύτη «για την ποίησή του, που με φόντο την ελληνική παράδοση περιγράφει με αισθησιακή δύναμη και υψηλή πνευματική διορατικότητα τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για την ελευθερία και τη δημιουργία».
Η τελετή της απονομής έγινε στις 10 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Την παρακολούθησε, ως προσκεκλημένη της σουηδικής κυβέρνησης, η εκδότρια της «Καθημερινής» Ελένη Γ. Βλάχου. Στο φύλλο της επομένης, μετέφερε το κλίμα της τελετής αλλά και τη δική της απάντηση στο ερώτημα «γιατί ο Ελύτης και όχι ο Ρίτσος», που της απηύθυναν. «Μόνο ανάμεσα σε αθλητές», γράφει, «μπορείς να πεις με βεβαιότητα ότι ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλο. Οτι πηδάει πιο ψηλά ή ότι τρέχει πιο γρήγορα. Σε αυτό το υψηλό επίπεδο που βρίσκονται και οι δύο –και ο Ελύτης και ο Ρίτσος– δεν μπορείς να βαθμολογήσεις. Πάντως, εμείς στην Ελλάδα θα είχαμε χαρεί, όποιος Ελληνας και αν είχε βραβευθεί».
Στον λόγο του κατά τη διάρκεια της τελετής, ο βραβευμένος ποιητής αναρωτήθηκε: «Τι αντιπροσωπεύει [σ.σ.: η ποίηση] μέσα σε μια τέτοια κοινωνία; Απαντώ: τον μόνο χώρο όπου η δύναμη του αριθμού δεν έχει πέραση. Και ακριβώς, η εφετινή απόφασή σας να τιμήσετε στο πρόσωπό μου την ποίηση μιας μικρής χώρας δείχνει σε πόσο αρμονική ανταπόκριση βρίσκεστε με τη χαριστική αντίληψη της τέχνης, την αντίληψη ότι η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών». Κλείνοντας, δε, σημείωσε: «Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα».
«Θα ευχόμουν η περίπτωση αυτή να γίνη και ένα είδος δίδαγμα για τους νεωτέρους, ότι αρκεί να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και μια μέρα ο μόχθος τους θ’ ανταμειφθεί» (Οδ. Ελύτης).