Μπορεί τα φωτάκια της Βασ. Σοφίας να δίχασαν, το φυσικό δέντρο όμως της πλατείας Συντάγματος ενώνει. Είναι όμορφο. Στολισμένο κομψά, λαμπερό, θα πρωταγωνιστήσει σε χιλιάδες σέλφι. Η Αθήνα είναι διαφορετική φέτος ή μήπως είναι ιδέα μας, αυτό που θα θέλαμε να βλέπουμε;
Οχι. Ας αφήσουμε στην άκρη την γκρίνια. Και ας αντισταθούμε στη… χαρά που μας δίνει το να μη βλέπουμε τίποτα καλό, τίποτα όμορφο. Εστω για λίγες μέρες άσε μόνο το καλό να μπει. Η Αθήνα είναι πιο φωτεινή, πιο εορταστική, οι πληγές της τελευταίας δεκαετίας δεν έχουν κλείσει, αλλά το κλίμα είναι αλλαγμένο. Με τη θερμοκρασία έχω ένα θέμα. Προχθές το αυτοκίνητο έγραφε 21 βαθμούς. Χριστούγεννα με ανοιξιάτικο καιρό δεν είναι και το καλύτερο.
Κολλημένη στην κίνηση, δυστυχώς επέστρεψε κι αυτή, σκεφτόμουν περασμένα Χριστούγεννα, ψηφίδες από γιορτές με ρετρό πορσελάνες, τσουγκρίσματα, γεύσεις μπερδεμένες, γαρίδες κοκτέιλ και μοσχαράκι νουά με μανιτάρια κονσέρβας, γαλοπούλα –στεγνή τις περισσότερες φορές και άνοστη–, και χοιρινό στη γάστρα. Μεγάλα, πολυμελή τραπέζια, βάζαμε μέσα στο σπίτι και τις καρέκλες της βεράντας, τα βαριά φερ φορζέ, μήπως και χωρέσουμε όλοι.
Φέτος όμως νιώθω πολύ κουρασμένη. Θα φτιάξω κάτι απλό, εύκολο, στο φούρνο, θα έρθουν δυο-τρεις φίλοι, ένα ωραίο κόκκινο του Σκούρα στην καράφα, κι αυτό είναι όλο. Η μίνιμουμ προσπάθεια. Εντάξει, πάντα έτσι λέω, και καταλήγω σε υπερπαραγωγές με πρώτο πιάτο σούπα βελουτέ, δεύτερο, τρίτο και πάει λέγοντας, και την επόμενη μέρα κοιτάζω όλη μέρα το ταβάνι από την κούραση.
Μετά θυμήθηκα την Ξένια. Σοκαρίστηκα όταν πριν από λίγες μέρες μου είπε ότι δεν έχει ηλεκτρική κουζίνα στο σπίτι της. «Και πού μαγειρεύεις», ρώτησα. «Δεν μαγειρεύω. Εχω έναν φούρνο μικροκυμάτων μόνο για να ζεστάνω κάτι αν χρειαστεί». Τι είναι ένα σπίτι χωρίς εστία για μαγείρεμα; Είναι σαν σώμα χωρίς καρδιά. Περίεργο πολύ. Σίγουρα όμως η Ξένια θα κάνει πιο ξεκούραστες γιορτές.
Δεν κουνιέται τίποτα. Ολοι οι δρόμοι φρακαρισμένοι. Στο ραδιόφωνο μια γυναικεία φωνή μιλάει με ενθουσιασμό για την «Ευτυχία». Θα σαρώσει η ταινία για τη ζωή της Παπαγιαννοπούλου. Απώλειες, πάθη, τζόγος, Τσιτσάνης και Χιώτης, «Ονειρο απατηλό» και «Αχ βρε κόσμε γυάλινε», συνταγή για σίγουρη επιτυχία.
Κι άλλο φανάρι χαμένο. Κατέβασα το παράθυρο. Η νύχτα είναι γλυκιά. Η Αθήνα αστράφτει για λίγο. Χριστούγεννα.