Μέσα σε μια πεντηκονταετία έχουμε χάσει τις περισσότερες από τις ποικιλίες φυτών και τις φυλές ζώων που υπήρχαν στη χώρα μας. Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι μόνο το 1% των ντόπιων ποικιλιών σιταριού και το 2-3% των ποικιλιών λαχανικών, που υπήρχαν πριν από 50 χρόνια στην Ελλάδα, καλλιεργείται σήμερα. Στην παραγωγή χρησιμοποιούνται ευρέως τα βελτιωμένα φυτά και ζώα που κατασκευάζονται στα εργαστήρια και έχουν περισσότερο «βολικές» ιδιότητες. Καταλαβαίνουμε έτσι γιατί η χώρα μας παράγει τις ίδιες ίσως και χειρότερες γευστικά τομάτες με την Ολλανδία. Μαζί με τα είδη που χάνονται, εξαφανίζονται και πολύτιμες γενετικές πληροφορίες. Τον πλούτο της Φύσης αλλά και τα προβλήματα που δημιουργεί η συρρίκνωσή του καταγράφει και αναδεικνύει το βιβλίο «Βιοποικιλότητα», αποτέλεσμα 20χρονης προσπάθειας, και θα μπορείτε να το προμηθευτείτε από τη Νέα Οικολογία (Μαυρομιχάλη 39, 1ος όροφος). Οι συγγραφείς του ελπίζουν η προσπάθεια αυτή να αποτελέσει αφορμή, ώστε τα είδη που περιγράφονται στο βιβλίο, μέσα στα επόμενα χρόνια να μην καταλήξουν μόνο φωτογραφίες στις σελίδες του.
«Από το 15.000 έως το 5.000 π.Χ. μια κοσμογονική αλλαγή συμβαίνει στη Μικρά Ασία, την Ελλάδα και την Ιταλία. Οι άνθρωποι χτίζουν τα πρώτα χωριά, τις πρώτες πόλεις… H όψη του κόσμου αλλάζει. O πολιτισμός γεννιέται. Μια ανακάλυψη είναι η αιτία γι’ αυτή την αλλαγή. O άνθρωπος άρχισε την καλλιέργεια του σιταριού». Με αυτό τον τρόπο διηγείται ο κ. Βαγγέλης Στογιάννης, στο κεφάλαιο «Μεσογειακή Γεωργία», την αρχή της συστηματικής καλλιέργειας που ουσιαστικά σηματοδοτεί και την αρχή του πολιτισμού. Μόνο όταν ο άνθρωπος απαλλάχτηκε από το καθημερινό άγχος της αναζήτησης τροφής μπόρεσε να εγκατασταθεί σε ένα μέρος και να δημιουργήσει. O κ. Στογιάννης καταλήγει στη διαπίστωση ότι «η εποποιΐα της γεωργίας θα περάσει με μικρά γράμματα στην Ιστορία, παρόλο που επάνω της θα οικοδομηθεί η ιστορία του πολιτισμού».
Η απαξιωτική στάση των ανθρώπων απέναντι στη γεωργία αλλά και στους ανθρώπους που την ασκούν μεγάλωνε όσο βρίσκονταν τρόποι να νικηθούν οι φυσικές δυσκολίες, για να φτάσει κάποια στιγμή, που οι περισσότεροι αγνοούμε πλήρως πώς και πού γίνονται όλα αυτά που φτάνουν στο πιάτο μας.
Χρειάστηκαν απανωτές διατροφικές κρίσεις για να αναρωτηθούμε τι τρώμε, για να διαπιστώσουμε ότι η διατροφή μας έχει πολύ μικρότερη ποικιλία από ό,τι πριν από λίγα χρόνια. Αυτές οι πρόσφατες διαπιστώσεις είναι ουσιαστικά η έκφραση των μεγάλων και πιεστικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή Γεωργία και στο πλαίσιο αυτής και η ελληνική, όπως σημειώνεται στον πρόλογο του βιβλίου. Μια γεωργία που ενίσχυσε την ποσότητα σε βάρος της ποιότητας, που στηρίχθηκε σε ελάχιστες βελτιωμένες φυλές ζώων και ποικιλίες φυτών, παραγνωρίζοντας τις κλιματολογικές συνθήκες και τις φυσικές διαδικασίες. Στο βιβλίο μέσα από τους συμβολισμούς της μυθολογίας αναδεικνύεται η σημασία κάποιων φυτών αλλά και ο τρόπος με τον οποίο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε περιοχής καθόριζαν τη γεωργική δραστηριότητα.
Ακόμα και σήμερα παρά την εκμηχάνιση της γεωργικής δραστηριότητας η γεωργία και η κτηνοτροφία παραμένει η κύρια παραγωγική δραστηριότητα για μεγάλο κομμάτι του ανθρώπινου πληθυσμού. Κυρίως όμως παραμένει η μόνη πηγή της διατροφής μας. H διατήρηση της βιοποικιλότητας θα μας δώσει τη δυνατότητα να ζήσουμε σε ένα πιο πλούσιο και άρα περισσότερο ενδιαφέροντα κόσμο. Επίσης θα μας εξασφαλίσει τη διατροφική ασφάλεια του μέλλοντος, όπως σημειώνεται στον επίλογο του βιβλίου.
– Πίστεψε πως θα τα καταφέρει ή απλώς ήθελε να υπουργοποιηθεί;