Πόσο προστατευμένη είναι η Ελλάδα μπροστά στην ασύμμετρη απειλή της κυβερνοεπίθεσης; Οσο εξοικειωμένος είναι ο διοικητικός τομέας της με την τεχνολογία.
Οι επιθέσεις σε ιστοσελίδες – σύμβολα του κράτους, με τις συνέπειες για την ώρα να εξαντλούνται στις εντυπώσεις, χτυπούν ένα χρήσιμο καμπανάκι για την Ελλάδα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης.
Οπως διαβάσαμε στην «Καθημερινή» της Κυριακής, «κυβερνητικοί παράγοντες έκαναν λόγο για συστήματα προστασίας σε κρίσιμους κυβερνητικούς τομείς που χρονολογούνται από το… 2004».
Οι επιτυχείς για τους αυτουργούς επιθέσεις ακόμη και στον ιστότοπο της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών αναδεικνύουν το, ομολογουμένως, διεθνές ζήτημα της κυβερνοασφάλειας στις υποδομές ενός κράτους.
Παράγοντας-κλειδί δεν είναι άλλος από την ενεργό συμμετοχή τεχνολόγων στη δημόσια πολιτική. Υπάρχει και όρος: τεχνολόγοι δημοσίου συμφέροντος.
Για να ασκήσει ένα κράτος αποτελεσματική τεχνολογική πολιτική, η οποία δεν θα παρακολουθεί απλώς, αλλά θα είναι μπροστά από τις εξελίξεις, θα πρέπει να συντρέχουν δύο προϋποθέσεις. Οι πολιτικοί είτε να καταλαβαίνουν από τεχνολογία, είτε να προσλάβουν ανθρώπους που καταλαβαίνουν από τεχνολογία. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Policy papers οργανισμών όπως ο ΟΟΣΑ έχουν ήδη δώσει την τάση. Οι χώρες και οι θεσμοί τους θα πρέπει να θεσπίσουν επαρκείς και καλοπληρωμένες θέσεις για επιστήμονες και τεχνολόγους που θα επιθυμούν να δουλέψουν για το κράτος, κόντρα στις αντίστοιχες ελλείψεις που σήμερα εντοπίζονται στο νομοθετικό προσωπικό, στους κυβερνητικούς φορείς, στις ΜΚΟ αλλά και στον Τύπο.
Συγχρόνως, θα χρειαστούν διαδικασίες κατάρτισης με άξονα την παραδοχή ότι το job description που χρειάζεται σήμερα ο κρατικός μηχανισμός δεν είναι πολιτικός ή τεχνολόγος αλλά ένα υβρίδιο των δύο ιδιοτήτων.
Ιδανικά, η άνεση ενός πολιτικού να διαχειρίζεται τη σύγχρονη ατζέντα της εξελιγμένης τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης θα πρέπει να αποτελεί ένα επιπλέον κριτήριο με βάση το οποίο θα επιλέγουμε σήμερα τους πολιτικούς μας.
Είναι κλισέ: Σε αυτόν τον κόσμο αλλάζουν όλα γρήγορα. Αυτό σημαίνει ότι για να παρακολουθήσει η πολιτική την ταχύτητα των εξελίξεων οφείλει να επιδείξει τεχνητή, τουλάχιστον, νοημοσύνη.