Αυτό που ζούμε όλοι μας, από την πρώτη πολίτη της χώρας που πριν λίγες ώρες ορκίστηκε στο Προεδρικό Μέγαρο, μέχρι τον καθένα από εμάς που ζει, εργάζεται και αναπνέει τον ίδιο αέρα σε αυτή τη χώρα, είναι μια κατάσταση εκτός κανονικότητας. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω, οπότε το γράφω ακριβώς όπως αισθάνομαι ότι είναι. Δεν είμαστε σε διακοπές, είμαστε σε καραντίνα. Δεν είναι ευκαιρία να βγούμε από τη ρουτίνα μας και να χαλαρώσουμε σε ρυθμούς ραστώνης, αλλά άσκηση εσωτερικής και συλλογικής πειθαρχίας, ώστε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και τους οικείους μας από έναν ιό, ο οποίος είναι ασυνήθιστα θανατηφόρος για τους ηλικιωμένους και, μην το ξεχνάμε, εκκρεμεί η ανίχνευσή του από τους αρμόδιους γιατρούς και λοιπούς ειδικούς της υγείας. Απεχθάνομαι τη γραφή στο πρώτο ενικό πρόσωπο, αλλά πραγματικά δεν ξέρω πως αλλιώς να αποτυπώσω αυτά που έχω δει τις τελευταίες δύο ημέρες που εργάζομαι από το σπίτι και αναγκάστηκα να βγω δύο φορές για κάποιες αγορές. Χθες το απόγευμα στην Κάτω Κηφισιά, η μεγάλη παιδική χαρά της πλατείας Ηρώων Πολυτεχνείου, λουσμένη κάτω από το Αθηναϊκό φως (sic) ήταν γεμάτη από παιδιά, γονείς και παππούδες. Πριν λίγες ώρες, βρέθηκα στο κέντρο της Κηφισιάς, για να προμηθευτώ κάποια απαραίτητα από το φαρμακείο. Και σε αυτή την περίπτωση ο δρόμος έσφυζε από ζωή, παππούδες με εγγόνια αγόραζαν μπαλόνια από τον πλανόδιο πωλητή, η γνωστή άμαξα εν κινήσει, ενώ στις καφετέριες δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα.
Προφανώς το κράτος θα προχωρήσει σε όλες τις ενέργειες που απαιτούνται, αλλά δεν είναι αρκετές. Θα πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να αναλάβουμε την ατομική ευθύνη μας, αυτή την, όχι ιδιαίτερα δημοφιλή στη μεσογειακή ιδιοσυστασία μας, στάση. Το παράδειγμα της Ιταλίας είναι εδώ, κοντινό και εξαιρετικά εμφατικό. Στα πρώτα βήματα της εξάπλωσης του ιού, από το πολιτικό σύστημα μέχρι τους πολίτες, ο κορωνοϊός αντιμετωπίστηκε ως κάτι που δεν αφορά τους Ιταλούς. Λίγες εβδομάδες μετά η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ε.Ε. παλεύει με τις επιπτώσεις. Ας βοηθήσουμε, λοιπόν, τον εαυτό μας. Επιβάλλεται.