«Ας είμαστε αισιόδοξοι. Ναι, διότι και αυτό θα περάσει. Αλλά αισιοδοξία χωρίς βλακεία! Βλέπω ανθρώπους που συνωστίζονται για να περπατήσουν δίπλα στη θάλασσα και σκέφτομαι ότι δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει», μου λέει στο τηλέφωνο η Πέγκυ Ζουμπουλάκη. «Λοιπόν, είμαι κλεισμένη στο σπίτι μια εβδομάδα τώρα. Μέχρι στιγμής δεν αισθάνομαι καθόλου μοναξιά. Λέω από μέσα μου: “Κάποιος σου έδωσε άδεια για μερικές εβδομάδες, να περάσεις ωραία και να ξεκουραστείς, λες και είσαι διακοπές”. Μιλάω με τα παιδιά και τα εγγόνια μου στο τηλέφωνο, έχω τους φίλους και τους αγαπημένους μέσα στην καρδιά μου, έχω μια ζωή γεμάτη».
«Νομίζω ότι το να περνάω καλά μόνη μου, μου το έμαθε η μάνα μου, η οποία έφθασε σε μεγάλη ηλικία. Καμιά φορά που τύχαινε να μην είμαστε μαζί Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά, μου έλεγε: “Παιδί μου, έχω τον εαυτό μου, μη σε νοιάζει!”. Ετσι, λοιπόν, και εγώ ξυπνάω το πρωί, πίνω έναν ωραίο καφέ στο μπαλκόνι μου, διαβάζω τα νέα, το μεσημέρι πιάνω τα βιβλία που έχω κατεβάσει στο ipad, το βραδάκι βάζω ένα ποτήρι κρασί και βλέπω και ταινίες. Πρόσφατα είδα το “Δύο Πάπες”. Θα σας πω και κάτι άλλο. Αν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, μια χαρά περνά η ώρα. Ξέρετε τι κρίση θα τραβήξουν τώρα ζευγάρια που δεν τα πάνε καλά και είναι σφραγισμένα σε λίγα τετραγωνικά; Χαμός θα γίνει από διαζύγια».
Τη ρωτώ τι διαβάζει αυτήν την περίοδο: «Ούσα στο σπίτι, ξανάπιασα τους μπίτνικς, που έχουν μια διαφορετική αίσθηση ελευθερίας, διαβάζω τον Κέρουακ. Εχω αποθήκες γεμάτες με βιβλία από την περίοδο που, ως αντικέρ, αγοράζαμε όλο το περιεχόμενο ενός παλιού σπιτιού, αλλά και από τη δουλειά μου ως γκαλερίστα. Μάλιστα, πριν από την καραντίνα, με έναν φίλο και μια ομάδα από τα παιδιά που δουλεύουμε μαζί στο Κολωνάκι, ξεδιαλέγαμε τα βιβλία μου που θα κατέληγαν στην Εθνική Βιβλιοθήκη και εκείνα που θα δωρίζονταν σε δημοτικές βιβλιοθήκες νησιών. Επίσης, γράφω ένα βιβλίο αυτόν τον καιρό, που απευθύνεται μονάχα στην αδελφή μου και τα παιδιά μου, για τη μητέρα, τον πατέρα, τους παππούδες και την οικογένειά μου στην Αλεξάνδρεια. Βρήκα κάτι παλιές φωτογραφίες και έπιασα το νήμα της αφήγησης».
Και αν περάσει καμιά κακή σκέψη από το μυαλό; «Λέω: “Πέγκυ, είσαι καλά, σκάσε και μην γκρινιάζεις. Η ζωή είναι σαν αεροπλάνο με αναταράξεις κάθε τόσο, αν παραδοθείς στον φόβο τελείωσε, θα προσγειωθούμε σε λίγο”».
«Αντίο» στον Δ. Σφυρή
Ο Δημήτρης Σφυρής προέτασσε την αισθητική αντί του κέρδους.
Ολοι εμείς οι φίλοι του αδυνατούμε να πιστέψουμε πως ο Δημήτρης δεν είναι πια ανάμεσά μας και πως κηδεύεται σήμερα στο αγαπημένο του Πόρτο Χέλι. Εφυγε την Τρίτη το βράδυ, σε ηλικία 67 ετών, από ανεύρυσμα στην καρδιά, βυθίζοντας στο πένθος μια ολόκληρη κοινότητα την οποία υπηρέτησε ως δήμαρχος Ερμιονίδας. Γεννημένος στον Πειραιά, με σπουδές στη Φλωρεντία, ήταν ένας χαρισματικός αρχιτέκτων, που πάντοτε προέτασσε την αισθητική αντί του κέρδους. Ηταν εγκατεστημένος πολλά χρόνια στην Αργολίδα, όπου διατηρούσε γραφείο. Πίστευε στην κοινωνία των πολιτών και στην ανάπτυξη που σέβεται το φυσικό περιβάλλον. Παντρεμένος με τη Ζιζή, υπήρξε καταπληκτικός μπαμπάς για τη Σοφία και την Ελισάβετ.