Εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες η Αννίκα Μπαρμπαρίγου δεν ζει σε σπίτι αλλά σε ένα ξύλινο καΐκι, το «Αγία Σοφία», ρεμετζαρισμένο στη μαρίνα Ζέας. Η θάλασσα ήταν και ο λόγος που εγκατέλειψε το εμπόριο τέχνης στη Νέα Υόρκη για να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα και να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη ναύλωση, το management, το κτίσιμο και την αποκατάσταση σκαφών. Και κάπως έτσι βρέθηκε από το Μανχάταν στον Πειραιά, μια απόφαση για την οποία δεν μετάνιωσε ποτέ. Πώς είναι όμως τώρα, που έχει απαγορευτεί ο απόπλους και περνάει όλες τις ώρες της ημέρας στο κατάστρωμα ή στον μόλο;
«Δεν με πειράζει καθόλου», μου απαντά από την άλλη άκρη της γραμμής. «Και μόνο που βρίσκομαι στο καΐκι, αισθάνομαι πως ταξιδεύω. Εδώ, άλλωστε, έχω ό,τι ακριβώς χρειάζομαι. Λίγα ρούχα, τη μουσική και τα βιβλία μου. Ξέρετε, ο χώρος ενός σκάφους είναι τόσο μικρός που ξεφορτώνεσαι αυτό που αγαπάς λιγότερο, το περιττό.
Μένεις με το ουσιαστικό, το πολύτιμο. Να, λοιπόν, μια ωραία συμβουλή: ας πετάξουμε τα πράγματα που δεν χρειαζόμαστε. Θα ελαφρύνουμε πολύ. Η ωραιότερη παρέα μου είναι τα δύο χάσκι μου, η Ανκα (το όνομά της στα εσκιμώικα σημαίνει “στο νερό”) και ο Φως. Και μόνο που τα βλέπω ανοίγει η καρδιά μου. Εχουν μεγαλώσει πάνω στο σκάφος και κάνουν τη βόλτα τους στην προβλήτα».
Το ξύλινο καΐκι «Αγία Σοφία» σε ταξίδι.
Ζώντας στο σκάφος, η Αννίκα Μπαρμπαρίγου έχει εξοικείωση με τους καιρούς, τις εποχές, τα άστρα, τον ήλιο. «Νιώθω ευλογία που περνάει η ζωή μου μέσα στη θάλασσα και έτσι ξέρω τους αέρηδες, τα ηλιοβασιλέματα, τους αστερισμούς, τις φάσεις του φεγγαριού. Το βράδυ που κοιμάμαι ακούω τα τριξίματα του ξύλου και καμιά φορά τους κέφαλους να πηδάνε και να πλατσουρίζουν μέσα στο νερό του λιμανιού. Τώρα μάλιστα, με την απαγόρευση κυκλοφορίας, έχει ακόμα περισσότερη ησυχία εδώ. Ισως αυτή η παραμονή στο ίδιο σημείο να μας κάνει να καταλάβουμε περισσότερο πώς περνάει ο χρόνος, τι ώρα της ημέρας είναι, ποιους λαχταράμε να δούμε περισσότερο. Θα ξανασυνδεθούμε αλλιώς με την πραγματικότητα και το περιβάλλον. Η σιωπή, η ηρεμία, είναι σπάνια αγαθά, ας τα εκμεταλλευτούμε».
Ο δικός της χρόνος πώς περνάει; «Ακούω Φίλιπ Γκλας ή Τέλεμανς, διαβάζω τη συγκλονιστική ιστορία των σφουγγαράδων της Καλύμνου, τον Ρομπέρτο Καλάσο με τους “Γάμους του Κάδμου και της Αρμονίας”. Επίσης, ξεκίνησα το “Τσερνόμπιλ” της Αλεξέγεβιτς». Και αν μαύρες σκέψεις κατακλύσουν το μυαλό; «Λέω στον εαυτό μου ότι τώρα θα κάνουμε υπομονή μέχρι να μπορέσουμε να ξανοιχτούμε στο πέλαγος και να πάρουμε ανάσα».