Iσως το χειρότερο να είναι η αναμονή. Για όσους πέρασαν αυτές τις ημέρες από τους θαλάμους των «νοσοκομείων αναφοράς» του κορωνοϊού, οι ατελείωτες μοναχικές ώρες σε έναν θάλαμο επιτείνουν τον φόβο για την εξέλιξη της υγείας τους, την αγωνία για την κατάσταση των δικών τους ανθρώπων που επίσης νοσηλεύονται, τον φόβο ότι κόλλησαν άθελά τους κάποιον άλλο: τον ή τη σύζυγο, τα παιδιά ή τα εγγόνια, έναν γείτονα, τους ανθρώπους στη γειτονιά ή τους συναδέλφους.
Επιστρέφοντας στο σπίτι υγιείς, με την κόπωση της πολυήμερης νοσηλείας, το άγχος έχει πλέον μετατεθεί: πρέπει να παραμείνουν υγιείς, καθώς ακόμα και μια απλή ίωση μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη.
Η 72χρονη Βούλα Μανούσου-Καλφοπούλου ήταν τυχερή μέσα στην ατυχία της. Διαγνώστηκε προτού ο ιός εξελιχθεί, δεν κόλλησε τον σύζυγό της, δεν νόσησε σοβαρά. «Στην αρχή σκεφτόμουν συνέχεια πού μπορεί να κόλλησα», λέει στην «Κ». «Το πιθανότερο είναι στο ΚΑΤ, το οποίο είχε επισκεφθεί μερικές ημέρες νωρίτερα. Ισως και στην εκκλησία, γιατί κοντά στο σπίτι μου βρίσκεται ένα παρεκκλήσι όπου πηγαίνω, προσκυνάω και ανάβω ένα κερί. Ξεκίνησε με συμπτώματα κρυώματος – αλλά είναι τέτοια η εποχή που δεν έδωσα σημασία. Μέχρι που ένα βράδυ, με έπιασε ένας δυνατός ξερόβηχας. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, πήγα στην κουζίνα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Δεν είπα τίποτα στον άνδρα μου για να μην τον τρομάξω, περίμενα να ξημερώσει. Μετά ειδοποίησα το θεραπευτήριο με το οποίο συνεργάζεται η ιδιωτική μου ασφάλεια και με παρέλαβε ασθενοφόρο. Με έβαλαν αμέσως στα επείγοντα, έκανα το τεστ για τον κορωνοϊό και μετά περίμενα. Μερικές ώρες μετά ήρθε η γιατρός και μου το ανακοίνωσε. Δεν το πίστευα».
Η κ. Βούλα Μανούσου-Καλφοπούλου διαγνώστηκε προτού ο ιός εξελιχθεί, δεν κόλλησε τον σύζυγό της, ενώ δεν νόσησε σοβαρά.
Τα ξημερώματα της ίδιας ημέρας μεταφέρθηκε στο «Σωτηρία». «Στην αρχή ήμουν σε έναν θάλαμο με τρία κρεβάτια, όπου μου έκαναν όλες τις εξετάσεις. Μετά μπήκα στην απομόνωση. Δεν είχα ούτε πυρετό, ούτε πόνους. Μόνο τον βήχα, ίσως επειδή καπνίζω». Με δεδομένο ότι η κ. Μανούσου- Καλφοπούλου αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα όρασης, η παραμονή στο νοσοκομείο έμοιαζε ατελείωτη. «Ηταν εφιαλτικά. Είχα τρελαθεί. Δεν είχα τηλεόραση, είχα μόνο το κινητό μου –από το οποίο δεν μπορώ να μπω στο Ιντερνετ λόγω της όρασής μου– και επικοινωνούσα συνέχεια με τον σύζυγό μου, που έκανε το τεστ και ευτυχώς ήταν αρνητικό.
Μιλούσαμε συνέχεια για οτιδήποτε, ακόμα και για τα πράγματα που έβλεπε στην τηλεόραση, μου κρατούσε παρέα. Ηταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία: κλεισμένη μόνη σε ένα δωμάτιο όλη ημέρα, με μόνη επαφή τους γιατρούς και τις νοσηλεύτριες. Οταν έρχονταν, χτυπούσαν πρώτα την πόρτα, μου έλεγαν “κυρία Βούλα, βάλτε τη μάσκα σας και ανοίξτε το παράθυρο”. Κι έπειτα έμπαιναν μέσα με τις στολές και τις μάσκες τους, σαν αστροναύτες. Ενιωθα ότι ήμουν μέσα σε ταινία, ότι αυτό που ζούσα δεν ήταν πραγματικό».
Η κ. Μανούσου-Καλφοπούλου μιλά με αγάπη για το προσωπικό του «Σωτηρία». «Ηταν όλοι άψογοι. Οι άνθρωποι αυτοί είναι συνέχεια εκεί. Λες και δεν έχουν σπίτια ή οικογένεια. Τους θαυμάζω, τους ευγνωμονώ». Επιστρέφοντας σπίτι, αφού εξετάστηκε και το τεστ βγήκε αρνητικό, η κ. Μανούσου-Καλφοπούλου οφείλει να μείνει σε κατ’ οίκον περιορισμό. «Μου είπαν να μην έρχομαι σε επαφή με κανέναν. Θα μείνω μέσα όσο χρειαστεί. Για το μόνο που ανησυχώ είναι πώς θα με κοιτούν αύριο οι φίλοι, οι γείτονες, αν θα με φοβούνται».
«Οργίζομαι όταν σκέφτομαι εκείνες τις ώρες»
Η κ. Γιώτα Περγάμαλη νοσηλεύθηκε 20 ημέρες και πήρε εξιτήριο, αλλά ο σύζυγός της Κώστας παραμένει διασωληνωμένος.
Για την κ. Γιώτα Περγάμαλη και τον σύζυγό της Κώστα (αμφότεροι 69 χρόνων και χωρίς προηγούμενα προβλήματα υγείας), αυτή η δυσάρεστη περιπέτεια ξεκίνησε από ένα ταξίδι στους Αγίους Τόπους. «Στα μέσα Φεβρουαρίου πήγαμε εκδρομή με την ενορία μας εδώ στο Χαϊδάρι, 28 άτομα, στους Αγίους Τόπους. Ηταν όνειρο ζωής να κάνουμε αυτό το ταξίδι. Πήγαμε Ιεροσόλυμα, Βηθλεέμ, παντού, ήταν υπέροχα. Δεν είχαμε ιδέα για το τι μπορούσε να μας συμβεί, γιατί όλο αυτό έδειχνε ακόμη πολύ μακρινό», λέει η κ. Περγάμαλη. «Το ταξίδι ήταν ωραίο, όμως κανείς δεν μας προειδοποίησε για τίποτα. Οργίζομαι όταν σκέφτομαι εκείνες τις ώρες. Σε όλα τα προσκυνήματα είχε συνωστισμό. Γκρουπ Ελλήνων από την επαρχία, άνθρωποι από όλο τον κόσμο. Θα μπορούσαν να μας είχαν πει κάτι, να φοράμε μάσκες, να περιμένουμε σε αραιές σειρές, έστω να προσέχουμε. Δεν μας είπαν τίποτα».
Αμέσως μετά την επιστροφή, άρχισαν τα πρώτα συμπτώματα, πυρετός και βήχας. «Πήρα στο τηλέφωνο του ΕΟΔΥ, με ρώτησαν αν είχα ταξιδέψει στο εξωτερικό. Οταν τους είπα ότι ήρθα από το Ισραήλ, μου είπαν να πάμε στο Αττικό να κάνουμε το τεστ. Κάναμε το τεστ, εξετάσεις, ακτινογραφία και γυρίσαμε σπίτι. Το επόμενο πρωί με ειδοποίησαν να κάνω εισαγωγή γιατί ήμουν θετική και είχα ήδη πάθει πνευμονία. Ο άντρας μου, ο οποίος τις πρώτες ημέρες δεν είχε τίποτα, πολύ γρήγορα άρχισε και αυτός να βήχει και τελικά έκανε εισαγωγή. Εμεινα 20 ημέρες στο Αττικό. Ο άντρας μου ήταν αρχικά στο διπλανό δωμάτιο. Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν κατάλαβα ότι η υγεία του άνδρα μου επιδεινώθηκε και τον μετέφεραν στον Ευαγγελισμό για να διασωληνωθεί».
Οι ημέρες άρχισαν να φαίνονται ατελείωτες. «Σκεφτόμουν τον άντρα μου και έκλαιγα, προσευχόμουν να είναι καλά. Με έπαιρναν τηλέφωνο οι κόρες μου να μου δώσουν θάρρος, καταλάβαινα ότι προσπαθούσαν να μη με στενοχωρήσουν. Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια και όλο αυτό μας τσάκισε. Είχα τηλεόραση στο δωμάτιο, αλλά τη σιχάθηκα. Καθόμουν ολομόναχη και περίμενα να με πάρουν οι κόρες μου να μου πουν πώς είναι ο άντρας μου».
Οταν τα συμπτώματα υποχώρησαν, η κ. Περγάμαλη επανεξετάστηκε και πήρε εξιτήριο. «Δόξα τω Θεώ, γύρισα. Εκανα μπάνιο σαν άνθρωπος, κοιμήθηκα στο κρεβάτι μου. Μου είπαν να μείνω κλεισμένη μέσα μέχρι τον Ιούνιο· δεν κολλάω άλλους, αλλά να μην κολλήσω εγώ τίποτα νέο. Ομως γύρισα μόνη μου. Ο άντρας μου είναι ακόμη διασωληνωμένος, δεν περνάει στιγμή που να μην τον σκέφτομαι. Το σπίτι μού φαίνεται άδειο. Θέλω μόνο να γίνει καλά. Και να μπορέσω να ξαναδώ γρήγορα τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, μου έχουν λείψει όλοι».