Καραντίνα ημέρα 23η: έχω γενέθλια. Πλένω το πρόσωπό μου με κρύο νερό και το περιεργάζομαι στον καθρέφτη. Είναι δύσκολο να κλείνεις τα 44, αλλά γιατί μου φαίνεται σαν να μεγάλωσα πέντε χρόνια ακόμα σε αυτή την καραντίνα; Μήπως ο χρόνος που πέρασε από πάνω μου είναι τελικά όσος ακριβώς τον νιώθω; Αποκλείεται να είμαστε μόνο 23 μέρες εδώ μέσα. Στρίβω το κεφάλι μου. Η άσπρη ρίζα στα μαλλιά μου έχει αρχίσει να μεγαλώνει επικίνδυνα. Δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μια χρονιά που να έκανα γενέθλια χωρίς να έχω πάει κομμωτήριο.
Η ειρωνεία
Ο σωλήνας κάτω από τον νιπτήρα στάζει στη μεγάλη κόκκινη λεκάνη για 17η μέρα, από τότε που τρύπησε. Αν δεν πλημμυρίσει το μπάνιο σε καραντίνα πότε να πλημμυρίσει. Αλλά εδώ θα κάνουμε γενέθλια απομονωμένοι. Τι ειρωνεία κι αυτή φέτος. Υστερα από πολλά χρόνια έπεσαν Κυριακή. Τα σχέδια για ολοήμερο εορτασμό έξω είχαν ξεκινήσει μήνες πριν. Το είχα πάρει απόφαση, θα τους καλούσα όλους από το μεσημέρι σε μια αυλή. Ηξερα και σε ποια. Θα μπορούσαν να φέρουν τα παιδιά τους, όσοι έχουν. Θα έπαιζαν ανέμελα μαζί με τη δικιά μου, ενώ οι μεγάλοι θα αράζαμε χαλαροί με μπίρες και μεζέδες. Θα κατέληγαν το βραδάκι να τα παίρνει ο ύπνος σε αγκαλιές και καρέκλες κολλημένες δίπλα δίπλα. Θα έπαιρνα καμιά κατοσταριά φιλιά και άλλες τόσες αγκαλιές. Η κόρη μου θα μου είχε φτιάξει κάρτα με τη δασκάλα της από την Παρασκευή, κάποια χαρτοκοπτική με ακανόνιστες καρδούλες που θα κολλούσα το βράδυ στραβά, λίγο ζαλισμένη πια, με μαγνητάκι στο ψυγείο. Αντίθετα, στόχος των σημερινών γενεθλίων είναι να μην υποθέσω για 10η φορά ότι ο ελαφρύς πονόλαιμος που νιώθω σποραδικά όλο τον χειμώνα είναι καραμπινάτο σύμπτωμα COVID-19.
Η μικρή φτιάχνει όλο το μεσημέρι ζωάκια από ζαχαρόπαστα στο τραπέζι του σαλονιού. Στο ψυγείο παγώνει η χειροποίητη τούρτα που πήρε τρεις ημέρες να φτιαχτεί από κάποιον που με αγαπάει ακόμα και με άσπρη ρίζα, νεύρα καραντίνας και πιτζάμα. Δεν πήρα και λίγα δώρα τελικά – δεδομένων των συνθηκών. Η κόρη μου με άφησε να κοιμηθώ μέχρι τις 9.30 παρότι όλες τις υπόλοιπες ημέρες δεν σηκώνεται λεπτό μετά τις 7.35. Με ξύπνησε τραγουδώντας το «Χάπι μπένθεϊ», όπως το λέει. Η κολλητή μου μού έστειλε πίτσες. Ακουσα το κουδούνι να χτυπάει, άνοιξα την πόρτα κι ένας ντελιβεράς βγήκε από το ασανσέρ λέγοντας δυνατά «Χρόνια πολλά, Μανίνα» πίσω από τη χειρουργική του μάσκα. Η βαφτιστήρα μου με πήρε πρώτη πρώτη, κι αυτή τη φορά δεν βαριόταν καθόλου να μου μιλήσει για ώρα στο τηλέφωνο. Απομονωμένοι στα σπίτια τους με χρόνο στα χέρια τους με θυμήθηκαν μέχρι και τα τριτοξάδερφα, δεν έχω λάβει ποτέ περισσότερες ευχές, ενώ μαζί με τα χρόνια πολλά, άκουσα πιο πολλά «καλή λευτεριά», από όταν ήμουν έγκυος. Ολοι εκτός από χρόνια ευχήθηκαν και αγκαλιές. Αντί για κεράκια, έσβησα δύο αναπτήρες.
Η ακάλεστη στο «πάρτι»
Το απόγευμα εντοπίσαμε μια μεγάλη αράχνη στο ταβάνι του δωματίου μου. Η μόνη μας ακάλεστη-καλεσμένη στο «πάρτι» – μαζί με τον Γκούφη που για κάποιο λόγο, σύμφωνα με την Αγγελική, είναι πάντα σπίτι μας. Ξαπλώσαμε ανάσκελα στο κρεβάτι και την παρατηρούσαμε για ώρα να κάνει γύρους στο γύψινο. Στο τέλος την ονομάσαμε Κικίτσα. Διαβάσαμε τρεις φορές το «Ποιος έκανε πιπί στον Μισισιπή;». Φάγαμε δεύτερο γύρο τούρτα. Μετά πατατάκια πάπρικα. Είδαμε μισή ώρα Μικρό μου Πόνι. Αφού η μικρή κοιμήθηκε, έπιασα να διαβάζω το βιβλίο μου. Εξω έβρεχε καταρρακτωδώς – όπως όλη μέρα. Χαμογέλασα. Δεν θα ήταν και τόσο ειδυλλιακά σε εκείνη την αυλή τελικά.