«Ελα, μάστορα, τι κάνεις; Πώς πάει το νησί;» ρώτησα τον Μάρκο Ζαγοραίο, τον παλαιότερο και καλύτερο χτίστη της Σικίνου. «Μωρέ, με επέτυχες να κάνω ζαβολιά», μου απαντάει από το τηλέφωνο. «Μόλις έβγαλε από τον φούρνο η κερά μου κάτι πασχαλινά κουλουράκια και μελετίνια και έκλεψα ένα! Ωραία τα ’φτιαξε. Είδες, έχει και η απομόνωση τις μικρές της παρηγοριές. Εμείς εδώ είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια. Μια τα απαγορευτικά στα πλοία, μια οι φουρτούνες, κάτι χειμώνες κυκλαδίτικοι ζόρικοι, μαθημένοι είμαστε, μάτια μου. Μα, να, μας λείπουν οι συντροφιές, οι παρέες, που μαζευόμαστε και κάνουμε τα μικρά μας γλέντια, τα φαγοπότια. Παρότι δεν έχουμε ούτε ένα κρούσμα στο νησί, πειθαρχούμε όλοι πλήρως.
»Και στην εκκλησία ο παπα-Θοδωρής μονάχος του κάνει τη λειτουργία και το βιολί του, που σηκώνει όλο το νησί για χορό, το ’χει κλειδωμένο. Δεν είναι σωστό όλη η χώρα να δοκιμάζεται και εμείς να κάνουμε του κεφαλιού μας γιατί είμαστε αναμεταξύ μας και δεν είχαμε εξωτερικές απειλές. Ηρθανε μόνο δύο συντοπίτες από την Αθήνα με το πλοίο, τους βούτηξε ο δήμαρχος και ο αστυνόμος και εμείνανε δύο βδομάδες καραντίνα. Θα γιορτάσουμε το Πάσχα ο καθένας στο σπίτι με τους δικούς του. Δεν έχουμε σουβλιστό αρνί στις Κυκλάδες, το ψήνουμε στον φούρνο γεμιστό με συκωτάκια. Τώρα για τον τουρισμό, το καλοκαίρι, δεν ξέρω τι θα γίνει. Οποιος αγαπάει το νησί θα έρθει να μας βρει. Μικρός τόπος είμαστε, δεν χωράμε και πολλούς».
Ο Μάρκος Ζαγοραίος, ο παλαιότερος κτίστης της Σικίνου.
Τα ίδια μου λέει και ο παλιός δήμαρχος του νησιού, ο Γιάννης Συρίγος: «Είμαστε προπονημένοι στους περιορισμούς, αλλά έχουμε και τις ελευθερίες μας. Με τη γυναίκα μου τη Στέλλα κάνουμε βόλτες και μαζεύουμε χόρτα, περπατάμε στα αρχαία μονοπάτια της Σικίνου. Μόνο που δεν μπορούμε να πάμε για το κλασικό ψάρεμα με το βαρκάκι όταν έχει μπουνάτσα. Το Λιμεναρχείο Ιου έχει απαγορεύσει τον απόπλου για όλους. Κάνουμε υπομονή να δούμε πότε θα τελειώσει, να βγούμε να πιάσουμε κανένα ψαράκι για σπιτική κακαβιά».
Συνεχίζει: «Ολοι κι όλοι είμαστε 180 άτομα. Μας λείπει που δεν μπορούμε να πάμε εκκλησία. Δεν είναι μόνο η κατάνυξη, αλλά και το γεγονός ότι αισθανόμαστε μια οικογένεια, βλεπόμαστε, μιλάμε. Τώρα όλα τα μαγαζιά είναι κλειστά και έτσι βρισκόμαστε στον φούρνο. Θα κάνουμε υπομονή να περάσουν τα δύσκολα. Θα ξανανταμώσουμε με τα παιδιά μου, που είναι στην Αθήνα, με τους φίλους που θέλουν να έρθουν και δεν μπορούν. Σημασία έχει να είμαστε όλοι γεροί και η Σίκινος ξέρει να περιμένει».