«Είμαι απελπισμένη. Κυριολεκτικά, απελπισμένη». Με την Αναστασία είμαστε φίλες, οπότε δεν έκανε καμία προσπάθεια να ωραιοποιήσει την κατάσταση. Εξάλλου να χρυσώνεις το χάπι απαιτεί κόπο, μια κάποια πνευματική διέγερση και την πέτυχα σε φάση που αυτό ήταν πολυτέλεια: ο γιος της έκανε αγγλικά μέσω skype στο φροντιστήριο, η κόρη της τη φώναζε να τη βοηθήσει με κάτι κλάσματα, ενώ η ίδια περίμενε να απελευθερωθεί ένας υπολογιστής για να ασχοληθεί με τη δική της δουλειά (έχει eshop). «Η τηλεκπαίδευση δεν φτιάχτηκε για μονογονεϊκές οικογένειες στις οποίες η μαμά είναι εργαζόμενη και έχει δύο παιδιά στο δημοτικό. Τα έχω φτύσει», λέει.
Σκεφτείτε το – εάν δεν το ζείτε οι ίδιοι. Να εργάζεσαι από το σπίτι και στον ίδιο, περιορισμένο συνήθως, χώρο δύο παιδιά να κάνουν μάθημα από απόσταση. Σε διαφορετικούς χρόνους, με διαφορετικά μαθήματα και διαφορετικές απαιτήσεις. Να είσαι παρών (παρούσα εν προκειμένω) την ώρα της διδασκαλίας, αλλά και μετά, την ώρα που οι ασκήσεις πρέπει να λυθούν, οι εργασίες να γίνουν και που οι απορίες συσσωρεύονται.
«Δεν είναι ότι δεν θυμάμαι τα κλάσματα, είναι ότι δεν έχω τον τρόπο να τα εξηγήσω. Οι δάσκαλοι ξέρουν τον τρόπο, εγώ όχι», λέει η Αναστασία.
Πλέον αλλάζει δωμάτιο την ώρα της σύγχρονης διδασκαλίας του γιου της (πάει στη Δ΄ Δημοτικού στο δημόσιο της γειτονιάς, όπως και η κόρη της, είναι δίδυμα, ωστόσο βρίσκονται σε διαφορετικές τάξεις). «Ξέρω ότι είναι αφηρημένος και στην αρχή προσπαθούσα να τον επαναφέρω στο μάθημα, αλλά έτσι και του έλεγα κουβέντα φώναζε “άφησέ με ήσυχο!”. Εβγαινα εκτός εαυτού οπότε αποφάσισα απλώς να μην είμαι μπροστά». Η δασκάλα της κόρης της δεν κάνει μάθημα online, απλώς στέλνει ασκήσεις, που η Αναστασία τυπώνει. «Και αυτή σηκώνεται συνέχεια. Για να διαβάσω τα δύο παιδιά χρειάζεται σίγουρα ένα τετράωρο. Πολλές φορές λύγισα, είπα δεν το ’χω, δεν το αντέχει η ψυχή μου να το κάνω αυτό κάθε μέρα παράλληλα με τη δουλειά». Αλλά το κάνει.
Ενα άλλο σπιτικό στέλνει τους αγωνιστικούς του χαιρετισμούς. Εκεί ζουν η Πελαγία, δημοσιογράφος, ο άνδρας της που είναι τεχνικός υπολογιστών, και τα δύο τους παιδιά που φοιτούν στη Δ΄ και Στ΄ Δημοτικού στο σχολείο της γειτονιάς. Τις πρώτες εβδομάδες της καραντίνας και της τηλεκπαίδευσης επικράτησε και εδώ μια τρέλα.
«Επρεπε να είσαι από πάνω τους, να τους εξηγήσεις πώς δουλεύει η πλατφόρμα, να δεις κι εσύ ο ίδιος πώς δουλεύει, πώς το κάνει ο δάσκαλος. Εχω βάλει τα κλάματα ουκ ολίγες φορές, μαζί με την πίεση από τη δική μου δουλειά, αλλά και τον φόβο λόγω της πανδημίας» λέει στην «Κ» η Πελαγία. «Να πω την αλήθεια με κούρασε πολύ και το δίκτυο των γονέων που δεν δούλευαν και επεδίωκαν συνεχώς συζητήσεις για το ένα και το άλλο θέμα της τηλεκπαίδευσης. Εμπαινες για το μάθημα και αντί να βλέπεις στις οθόνες τα άλλα παιδιά, έβλεπες 15 μαμάδες να πετάγονται!».
Ομως λίγο πριν από το Πάσχα η οικογένεια άρχισε να βρίσκει ένα ρυθμό. Στον βωμό της ψυχικής ηρεμίας όλων θυσιάστηκε η… τραπεζαρία. «Εμείς είμαστε τυχεροί, κάθε παιδι έχει το δωμάτιό του, με τον άνδρα μου μοιραζόμαστε ένα γραφείο, ενώ η μεγάλη τραπεζαρία έχει τη χρήση ενός γενικού χώρου εκτύπωσης, διανομής, ακουμπίσματος βιβλίων, οργάνωσης» λέει η Πελαγία, περιγράφοντας το… situation room της καραντίνας.
«Εχει τύχει να κάνουμε και οι τέσσερις τηλεδιασκέψεις ταυτόχρονα. Τα δύο παιδιά στα δύο PC, ο άνδρας μου στο λάπτοπ και εγώ στο κινητό. Ολο αυτό για να στηθεί μας διέλυσε ψυχικά. Τα καταφέραμε ακριβώς γιατί αυτή είναι η δουλειά του άνδρα μου και είχαμε την υλικοτεχνική υποδομή. Εάν έπρεπε να παραγγείλουμε λάπτοπ, τάμπλετ και εκτυπωτή, ακόμα θα τα περιμέναμε».
Η λέξη-κλειδί
Παραδόξως, η εκτύπωση είναι λέξη-κλειδί στην τηλεκπαίδευση. Οι γονείς καλούνται να τυπώσουν τις ασκήσεις, ώστε να τις λύσουν τα παιδιά και κατόπιν να φωτογραφίσουν ή να σκανάρουν το χαρτί και να το στείλουν στον δάσκαλο. «Κάθε βράδυ, αφού αποσυρθούν τα παιδιά, ανοίγω την πλατφόρμα, βλέπω τι υλικό έχει ανέβει και αρχίζω να εκτυπώνω. Τα χωρίζω ανά παιδί και τα αφήνω στο γραφείο τους». Μετά σερβίρεται ένα ποτήρι κρασί…
Την ίδια ώρα, στο σαλόνι της Βανέσσας Κονδυλάρου-Ροδοπούλου, συμβούλου ακίνητης περιουσίας που εργάζεται από το σπίτι, το πάρτι καλά κρατεί. «Είναι απίστευτο αυτό που ζούμε σαν οικογένεια. Περνάμε υπέροχα» λέει. Γελάω λίγο αμήχανα, γιατί θεωρώ ότι πρόκειται για χιούμορ. «Αλήθεια λέω! Ισως είμαστε η εξαίρεση». Πριν από την καραντίνα, η οικογένεια δεν «μαζευόταν» στο σπίτι πριν από τις 11 μ.μ. Ο γιος της πάει στη Δ΄ Δημοτικού και τα απογεύματα είχε αγγλικά, ενώ η κόρη της, στη Β΄ Λυκείου, είναι στην εθνική ομάδα ξιφασκίας με προπονήσεις που κρατούν ώρες. Τα βράδια ήταν όλοι εξουθενωμένοι. «Αυτό που μας συνέβη είναι ευτυχία μεγάλη. Η κόρη μου διαβάζει μόνη της και προπονείται στο σπίτι για να διατηρήσει τη φυσική της κατάσταση, ο γιος μου επίσης κάνει τις ασκήσεις του, αλλά την ώρα που επιλέγει ο ίδιος.
Κοιμούνται, διαβάζουν, παίζουν. Τα βράδια βλέπουμε όλοι μαζί ταινίες, μαγειρεύουμε, τραγουδάμε. Δεν υπερβάλλω, έχουμε πάρτι!».
Δεν είναι τυχαίο ότι η δασκάλα της Β΄ Δημοτικού Φ.Π. (διατηρεί την ανωνυμία της διότι ενίοτε οι δραστήριοι εκπαιδευτικοί ξεσηκώνουν πικρόχολα σχόλια από συναδέλφους τους) έχει παρατηρήσει ότι αρκετά παιδιά έχουν σημειώσει σημαντική πρόοδο. Από την πρώτη εβδομάδα, η Φ.Π. κάνει σύγχρονη διδασκαλία σε όλη την τάξη μέσω skype αλλά και ασύγχρονη με κάθε παιδάκι ξεχωριστά. «Η… γραμματέας τους, όπως λέμε τις μαμάδες αυτόν τον καιρό, κατεβάζει την κάμερα στο τετράδιο και διορθώνουμε τις ασκήσεις. Αρέσει πολύ στα παιδιά όλο αυτό. Εχω παιδάκια που δεν τα πήγαιναν καλά, αλλά τώρα φαίνεται ότι ισορρόπησαν. Είναι έξω και παίζουν πιο συχνά, κάνουν βόλτα τα σκυλιά τους, είναι στη φύση, είναι ευχαριστημένα. Ηταν παιδιά που το ημερήσιο πρόγραμμά τους προ κρίσης ήταν 8 π.μ.-6 μ.μ. χωρίς ανάσα. Χαίρονται την οικογένεια αλλά και τη… “γραμματέα”».