«Ολοι ξεχωρίζουν πια τη φωνή του Σωτήρη Τσιόδρα, την έμαθαν από τα ιατρικά ανακοινωθέντα. Εγώ όμως δεν τον πρωτάκουσα να μιλάει, αλλά να ψέλνει. Είναι κάτι που δεν ξεχνάς. Και πράγματι, δεκαετίες μετά, το θυμάμαι ακόμα. Εγώ δίδασκα Αρχαιολογία στο πανεπιστήμιο στα Γιάννενα και εκείνος σπούδαζε Ιατρική. Ηταν ένα σεμνό, λιγνό παλικαράκι, που ήξερες ότι έχει κάτι ξεχωριστό», μου λέει η Λίλα Μαραγκού από την άλλη άκρη της γραμμής. Την αγαπώ ιδιαίτερα για τη ζωντάνια και το κέφι της για ζωή. Ο,τι και να έχει συμβεί, βλέπει πάντα τη λύση, τον ήλιο μέσα στα σύννεφα. Την πέτυχα αφότου είχε γυρίσει σπίτι μετά το περπάτημά της. «Πρέπει να περπατώ, αλλά είμαι τρομερά προσεκτική, ιδιαίτερα τώρα που έγινε η άρση των μέτρων. Ολο αυτό το διάστημα έμεινα σπίτι, εργάστηκα πάνω σε μελλοντικές δημοσιεύσεις».
Οι Ελληνες των νησιών ξέρουν τι θα πει κοινότητα.
«Η φίλη μου και γιατρός μου, η Κοτανίδου, είναι κέρβερος μαζί μου, διότι ανήκω στις ευπαθείς ομάδες, έχω ΧΑΠ και δεν κόβω το τσιγάρο με τίποτε», συνεχίζει. «Εμείς οι Ελληνες είμαστε τυχεροί. Εχουμε καταπληκτικούς επιστήμονες, που είναι την ίδια ώρα και άνθρωποι με γλυκύτητα και συμπόνια, να μας συμβουλεύουν τι να κάνουμε. Αν έχουμε και μυαλό στο κεφάλι μας να τους ακούσουμε, είμαι αισιόδοξη ότι η χώρα μας θα τα πάει μια χαρά. Ηδη αισθάνομαι υπερήφανη που τα καταφέραμε. Και για κάτι ακόμα: τη συναλληλία που επιδείξαμε. Να, στο ασανσέρ της πολυκατοικίας μου, οι γείτονες είχαν κολλήσει χαρτάκια για όποιον ένοικο είχε κάποια ανάγκη για συντροφιά, προμήθειες, φάρμακα. Δεν μπορείς να μη συγκινηθείς».
Η Λίλα Μαραγκού πιστεύει ότι αυτή η αλληλεγγύη είναι κάτι που γνώριζαν οι Ελληνες των παλαιότερων γενεών, ειδικά στα νησιά: «Γεννήθηκα στην Αμοργό και έζησα τα παιδικά μου χρόνια εκεί. Εμαθα τα φυτά, τα δένδρα, τα ψάρια, τους αέρηδες, τους καιρούς, τα αστέρια, το χώμα. Είχα μια μάνα σπουδαία, μια σοφή γυναίκα. Εκείνη με δίδαξε να τραγουδώ, να μαγειρεύω, να πλέκω, να κεντώ, όπως με δίδαξε να βοηθώ και να συμπαραστέκομαι σε όποιον έχει ανάγκη. Αυτή η αγάπη για τις Κυκλάδες με οδήγησε να γίνω αρχαιολόγος και να ερευνήσω το παρελθόν τους και να δω ότι οι άνθρωποι είχαν συνήθειες και τρόπους που βάστηξαν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ενα από τα πράγματα αυτά ήταν η αίσθηση της κοινότητας, της αλληλοϋποστήριξης».
Πότε θα καταφέρει να πάει στο νησί; «Δεν ξέρω, κορίτσι μου, κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα. Σκέφτομαι τα ανοιξιάτικα αγριολούλουδα, τα μικρά εκκλησάκια, τη θαλασσινή αύρα. Πρώτα ο Θεός, να ’μαστε όλοι καλά και όλα θα γίνουν».