Βλέπω και ξαναβλέπω το βίντεο του Κώστα Λαμπρόπουλου. Δεν τον γνωρίζω τον κύριο, πρώτη φορά τον βλέπω στη ζωή μου για λίγα δευτερόλεπτα, σε λίγα καρέ, μάλλον από τα πιο πολύτιμα στο «κουτί» με τις αναμνήσεις της ζωής του.
Τον βλέπω λοιπόν και τον χαίρομαι. Ανεβασμένο στο τραπέζι όπου διακρίνει κανείς τα απομεινάρια ενός πλούσιου δείπνου, ο κ. Λαμπρόπουλος σε τρελό κέφι και έχοντας πιει τα κρασάκια του, χορεύει στον ρυθμό του κλαρίνου που παίζει στο βάθος κάποιος μουσικός. Το σύντομο κείμενο που συνοδεύει το βίντεο λύνει όλες τις απορίες.
«Μέσα Φεβρουαρίου βρεθήκαμε με όλα τα αδέρφια μου και τις οικογένειές μας στο χωριό μας στα Σιταράλωνα. Σάββατο βράδυ μαζευτήκαμε σε μια ταβέρνα, βάλαμε τα ψητά στη σούβλα, βγήκε το καλό κρασί και σιγά σιγά άρχισαν να μαζεύονται συγγενείς και φίλοι. Κάποια στιγμή πέρασαν δύο νεαροί με όργανα και ξεκίνησε το γλέντι. Το πλάνο ήταν πως το Πάσχα θα ανταμώναμε ξανά. Ολα άλλαξαν, όμως, οι φίλοι από το χωριό μας στέλνουν βίντεο από τη μητέρα μου που είναι εκεί μόνη της. Ολοι ανυπομονούμε για το πότε θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί γύρω από το ίδιο τραπέζι». Στο αφιέρωμα της «Κ» την περασμένη Κυριακή πολλοί αναγνώστες απάντησαν στην ερώτηση «τι είναι αυτό που νοσταλγείτε περισσότερο», με φωτογραφίες και βίντεο από μεγάλα τραπέζια· σε φρεσκοασβεστωμένες αυλές νησιών, σε κουτούκια και ρουφ γκάρντεν ξενοδοχείων, σε σπίτια με οικογένεια και φίλους, να τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους, να γελάνε, να αγκαλιάζονται.
Γύρω από ένα τραπέζι ξορκίζεται ο φόβος, σκεφτόμουν μετά. Νιώθεις πιο ασφαλής, πιο αισιόδοξος πως όλα θα πάνε καλά, έχεις αυτήν την υπέροχη αίσθηση ζεστασιάς, σα να βρίσκεσαι σ’ ένα κουκούλι. Γι’ αυτό τα μεγάλα τραπέζια, με τα γέλια, τις φωνές, τις εντάσεις συχνά, βρίσκονται ψηλά στη λίστα όσων νοσταλγούμε. Η καθημερινή τελετουργία του οικογενειακού τραπεζιού χάθηκε τα τελευταία χρόνια. Εγινε εξαίρεση, δεν αποτελούσε πια κανόνα.
Τώρα που σιγά σιγά η παλιά μας ζωή αρχίζει να παίρνει πάλι σχήμα, ας αφήσουμε αυτήν την προ κορωνοΐου «κανονικότητα» εκτός. Ας μην τη «νοσταλγήσουμε». Να κρατήσουμε από την περίοδο του εγκλεισμού τα καλά που μας ξαναθύμισε για να μη γίνουν ανάμνηση.