Η εκπομπή «Το μαγικό των ανθρώπων», το ντοκιμαντέρ της σκηνοθέτιδος Πέννυς Παναγιωτοπούλου και της ψυχολόγου Φωτεινής Τσαλίκογλου στην ΕΤ2, λειτούργησε πέρυσι ως προοικονομία. Βλέπω τα επεισόδιά της σήμερα και διαπιστώνω ότι απέκτησε –εκ των υστέρων– μια περίεργη επικαιρότητα. Πριν από την έλευση του κορωνοϊού, μας εξοικείωσε με την απώλεια, το τραύμα, τις ανατροπές στη ζωή, αλλά και την εσωτερική δύναμη που διαθέτει ο καθένας από εμάς για να ξεπερνά ό,τι του συμβαίνει. «Οταν τη σχεδιάζαμε, δεν μπορούσε να μας περάσει από το μυαλό πως θα καλούμαστε συλλογικά να αντιμετωπίσουμε αυτή την πανδημία, που αφορά ολόκληρο τον πλανήτη και απαιτεί από εμάς μια νέα στάση προς τα πράγματα», μου λέει η Παναγιωτοπούλου από το τηλέφωνο.
Η θέα του κήπου χαρίζει ηρεμία.
«Μας υπενθύμισε ότι τα ανθρώπινα όντα συμβιώνουν με τον θάνατο, με το φθαρτό της ύπαρξης, τη ρευστότητα. Παράλληλα, έφερε στην επιφάνεια την ενσυναίσθηση, τη ματαιότητα. Κυρίως, όμως, μας έκανε να αισθανθούμε φόβο, ιδίως τώρα, που πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε να ξαναβγαίνουμε έξω». Πώς αντιμετώπισε την καραντίνα; «Η περίοδος αυτή ήταν θρεπτική για εμένα. Ισως διότι δεν αισθανόμουν την υποχρέωση να κάνω πράγματα για να ικανοποιήσω φιλοδοξίες ή όνειρα. Αλλα είχαν προτεραιότητα. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι αυτό που ζούσαμε μου θύμιζε τη συνθήκη που υπάρχει όταν παρακολουθείς ένα θρίλερ. Παρότι συμβαίνει κάτι τρομακτικό μπροστά στα μάτια σου, είσαι στην ασφάλεια του σπιτιού σου, χουχουλιασμένος κάτω από την κουβέρτα».
Ο εθελοντικός εγκλεισμός την έστρεψε ξανά προς την ανάγνωση: «Αρχισα να διαβάζω τον “Ξανακερδισμένο χρόνο” του Προυστ. Επίσης, επειδή είχα την αίσθηση της αναδρομής στα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια, ξανάπιασα μια έκδοση των “Ελληνικών παραμυθιών”, αλλά και το έργο του Αντρέ Ζιντ “Γήινες Τροφές”. Νομίζω μεγαλύτερη ανακούφιση μου έδινε και η θέα του κήπου μου. Στην Ελλάδα έχουμε αυτό το δώρο της φύσης και του καλού καιρού… Οσο γι’ αυτή την περίοδο, που πρέπει να περάσουμε το κατώφλι του σπιτιού μας, νομίζω ότι θα μας οδηγήσει σε ένα ζύγισμα κάθε πράγματος. Πόσο θέλουμε να δούμε έναν άνθρωπο; Να συνεργαστούμε πλάι πλάι με κάποιον; Τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Ποια είναι η ουσία; Θα ζυγίζουμε τα πάντα, διότι έχουμε επίγνωση ότι η πανδημία είναι εδώ, δεν έχει αλλάξει κάτι, συνεχίζουμε να βιώνουμε μια απειλή. Βέβαια, η ζωή έχει πάντα τον δικό της τρόπο να σε παρασύρει και να σε πείθει να μπεις στον χορό της και να χορέψεις».