O Πολ Σκλάβος γεννήθηκε κυριολεκτικά μέσα στον κινηματογράφο. Ο πατέρας του, Λευτέρης, ένας δαιμόνιος Σμυρνιός (1915 -2007), ήταν από τους πρώτους και σημαντικότερους αιθουσάρχες στην Ελλάδα. Λογικό, λοιπόν, ο γιος του να έρθει στον κόσμο στα καμαρίνια του ιστορικού «Ορφέα», στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, το 1944. Αλλά και η δική του κόρη, η Ανιές Σκλάβος, έπεσε σαν το μήλο κάτω από τη μηλιά και έγινε εξαιρετική σκηνοθέτις. Πέτυχα τον Πολ την ώρα που μετρούσε την απόσταση από τα καθίσματα στον θερινό «Ορφέα» της Σαρωνίδας. «Ετοιμαζόμαστε να ανοίξουμε στις 4 Ιουνίου, αλλά δεν ξέρω πώς να στήσω το σινεμά», μου λέει από την άλλη άκρη της γραμμής.
«Οι προδιαγραφές που μας έχουν δώσει μέχρι σήμερα είναι πως κάθε κάθισμα θα πρέπει να απέχει δύο μέτρα από το άλλο. Αν, όμως, έρθει μια οικογένεια με δύο παιδάκια που ζουν όλοι μαζί ή ένα ζευγάρι, πώς θα κάτσουν; Η δική μας υπόθεση, των θερινών, έχει μια ιδιομορφία και φαντάζομαι πως η πολιτεία θα βγάλει διευκρινιστικές εγκυκλίους για να ξέρουμε πώς θα λύσουμε αυτά τα θέματα. Πάντως, ζούμε κάτι πρωτόγνωρο σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας και ακόμα και όταν βγαίνουμε για να ξεσκάσουμε θα οφείλουμε να υπακούμε σε κανόνες».
Ετοιμος να υποδεχθεί τα πολύ λιγότερα, φέτος, καθίσματα.
Ο «Ορφέας» θα πρέπει πλέον να λειτουργεί με 40% πληρότητα, δηλαδή με 200 θεατές, από τους 450 που είχε συνολικά. «Αυτό θα δημιουργήσει οικονομικά προβλήματα, σίγουρα. Παλιά, έλεγα πως εμείς οι αιθουσάρχες του θερινού είμαστε σαν τους αγρότες που κοιτάζουμε με αγωνία την πρόγνωση του καιρού. Τώρα θα έχουμε και άλλες δυσκολίες. Φαντάζομαι πως, μοιραία, ο κόσμος θα μας τηλεφωνεί για να κάνουμε κράτηση θέσεων. Υπάρχουν πελάτες μας τόσο παλιοί, που ξέρω όχι μόνο το όνομά τους, αλλά και ποια ακριβώς θέση προτιμούν. Αναρωτιέμαι και για κάτι ακόμα. Αν ένας θεατής, όταν σβήσουν τα φώτα, μετακινήσει την καρέκλα του, τι θα πρέπει να κάνω; Να τον ανακαλέσω στην τάξη;».
Για τον Πολ Σκλάβο, το θερινό σινεμά έχει εγγραφεί στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ως ένα μέρος όπου μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας: «Κάθεσαι δίπλα σε έναν άγνωστο και τον ακούς να τραντάζεται στα γέλια, να κλαίει ή να αναστενάζει. Η θέαση στη μεγάλη οθόνη είναι μια εμπειρία ομαδική και σε καμιά περίπτωση δεν μοιάζει με τις ταινίες που βλέπουμε από τον καναπέ. Οταν είχαμε, λ.χ., καμιά όχι και τόσο πετυχημένη κωμωδία, ο πατέρας μου φώναζε στο σινεμά δύο ξαδέλφια μου με βροντερό γέλιο. Μόλις άρχιζαν αυτοί τα χάχανα, γινόταν της κακομοίρας. Στο σπίτι δεν το ζεις ποτέ αυτό».