Για εμένα, η οδός Ερμού ήταν και είναι ο Ευτύχιος Αλεξανδράκης. Ακόμα και σήμερα, δύο χρόνια και κάτι από τον θάνατό του, κοντοστέκομαι μπροστά στη βιτρίνα του καταστήματος. Εχω τη βεβαιότητα ότι θα τον δω να κάθεται στη γνωστή του θέση, ντυμένο στην τρίχα, με το περιποιημένο μουστάκι και το μπαστούνι με την ασημένια λαβή, να διαβάζει την αγαπημένη του εφημερίδα, την «Κ». Τώρα η Ερμού κυλάει σαν ποτάμι χωρίς την καθησυχαστική παρουσία του, σαν να σταμάτησε η λάμψη ενός φάρου.
«Από τη μία χαίρομαι που δεν έζησε και τη δοκιμασία του κορωνοϊού για τον ίδιο ή την επιχείρηση, από την άλλη μας λείπει η αισιοδοξία του. Μας γέμιζε ασφάλεια, ό,τι και αν συνέβαινε», μου λέει η θυγατέρα του, Κατερίνα, που έχει αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση, η οποία μετράει 150 χρόνια ζωής, με το ιδιόκτητο κτίριο επί της Ερμού 27 να κοσμεί τον εμπορικό δρόμο της πρωτεύουσας από το 1933. «Ποτέ δεν είχε μείνει κλειστό για τόσο καιρό. Ακόμα και στα δύσκολα χρόνια μετά την Κατοχή, ο πατέρας μου και ο παππούς μου πήγαιναν στο άδειο μαγαζί και έπιναν καφέ, μόνο και μόνο για να το διατηρούν ανοικτό».
Ο αείμνηστος Ευτύχιος με τη θυγατέρα του, Κατερίνα.
«Εδώ και κάποιες ημέρες, που μας επετράπη να επαναλειτουργήσουμε, είχαμε κάποιους πελάτες, ενώ υπάρχουν και εκείνοι που μπαίνουν μέσα για να μας χαιρετίσουν και να δουν το κατάστημα», αναφέρει. «Το καλό είναι ότι υπάρχει ξανά κίνηση στον πεζόδρομο. Οχι ότι θυμίζει σε κάτι την προ πανδημίας εποχή, αλλά τουλάχιστον υπάρχουν κάποια σημάδια ζωής. Προσπαθώ να διατηρώ πάντα κάτι από την ηρεμία και την ψυχραιμία του πατέρα μου στη δουλειά. Ανήκε στη γενιά που είχε πολεμήσει και ήξερε πως πάντοτε υπάρχουν και χειρότερα», εξηγεί.
Οντως, όχι μόνον ο Ευτύχιος, αλλά και οι πέντε αδελφοί του πήγαν στο μέτωπο το 1940 και γύρισαν όλοι σώοι και αβλαβείς. Ο ίδιος, σε μια συνέντευξη για την Ελλάδα της κρίσης, μου τόνιζε:« Η μάνα μου έστειλε έξι γιους στα όπλα χωρίς να βαρυγκωμήσει. Χάσαμε την αίσθηση του καθήκοντος. Και την ευπρέπειά μας. Διότι και η ευπρέπεια είναι καθήκον, να ξέρετε». Με την Κατερίνα Αλεξανδράκη ανταλλάξαμε την ευχή να βρεθούμε σύντομα στους ωραίους και ψηλοτάβανους χώρους του καταστήματος, που άλλους τέτοιους δεν έχει η Αθήνα. Θυμήθηκα πάλι τον Ευθύμιο, που μου έλεγε: «Βρε κορίτσι μου, πες μου πώς εσείς οι νέες κοπέλες μπορείτε και παίρνετε ρούχα από μαγαζιά όπου δεν χωράτε στα δοκιμαστήρια. Είναι τόσο μικρά! Εδώ εμείς σεβόμαστε τις πελάτισσες και τους δίνουμε χώρο και αέρα να δουν τι αγοράζουν…»