Να πάει σχολείο ή να μην πάει; Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος προβληματισμός που αντιμετώπισαν οι γονείς αυτή την άνοιξη. Και αν για τα μεγαλύτερα παιδιά, η απάντηση ήταν πιο εύκολη, για τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας, που δεν έχουν διδακτέα ύλη ή εξετάσεις να τα πιέζουν, τα πράγματα μπερδεύονταν. Πολλοί γονείς δυσκολεύτηκαν να αποφασίσουν μεταξύ πιθανού υγειονομικού κινδύνου και επιστροφής στην κανονικότητα και κυρίως στην… κοινωνικότητα. Φαίνεται όμως πως αυτή η τελευταία κέρδισε τον φόβο και την εσωστρέφεια. Ακόμα και σε παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία, μεγάλο ποσοστό των μαθητών έχει επιστρέψει από τη Δευτέρα, και φαίνεται πως δεν είναι η πρακτική ανάγκη τού να αφήσουμε κάπου το παιδί για να πάμε δουλειά ο μόνος ή ο κυριότερος λόγος για την επιστροφή.
«Είναι χαρούμενη»
«Η Αννα είναι σπιτόγατος κι έτσι πέρασε καλά στην καραντίνα», λέει η 33χρονη Δανάη για την 4χρονη κόρη της. «Είχε περισσότερο χρόνο μαζί μας και τον απολάμβανε, ακόμη όμως και σε εκείνη, που είναι ένα κλειστό παιδί, έλειπαν πολύ οι φίλοι της. Ετσι παρότι φοβόμουν στην αρχή, από ένα σημείο και μετά αποφασίσαμε να έχουμε κάποιες περιορισμένες και προσεκτικές επαφές. Για πολύ καιρό έλεγα ότι και να ανοίξουν τα σχολεία δεν θα την πάω, δεν θέλω να ρισκάρω γιατί είμαι στην αρχή μιας ακόμα εγκυμοσύνης, όμως τελικά δεν δίστασα. Ο παιδίατρος μας συμβούλεψε να επιστρέψουμε, μας είπε πως πρόκειται για μια χαμηλού κινδύνου περίοδο και πως η διασπορά από τα παιδιά είναι δυσκολότερη. Θεωρώ ότι πήραμε τη σωστή απόφαση. Η Αννα από την αρχή της σχολικής χρονιάς δυσανασχετούσε που πρέπει να πάει σχολείο, όμως στην πορεία είχαμε κάνει εξαιρετική πρόοδο στην κοινωνικοποίηση και με την καραντίνα, αυτή η δουλειά πήγε στράφι. Το θεώρησα σημαντικό να επιστρέψει και παρότι δεν ήταν ενθουσιασμένη για αυτό, βλέπω ότι τελικά είναι χαρούμενη, έχει γίνει άλλο παιδί από αυτές τις πρώτες μέρες κιόλας. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα απέχει από το σχολείο για έξι και παραπάνω μήνες συνεχόμενα, θεωρώ ότι θα ήταν ένα βήμα πίσω, μοιραίο για την ψυχολογία της, τη διάθεση αλλά και τη δική μας οικογενειακή ισορροπία».
Η περίπτωση της Αννας είναι μόνο μία από εκατοντάδες παρόμοιες. Γονείς που πριν από λίγες εβδομάδες ούτε που θα σκέφτονταν να ρισκάρουν στέλνοντας τα παιδιά τους σχολείο, ειδικά όσοι έχουν ηλικιωμένους στο στενό οικογενειακό τους περιβάλλον, τελικώς πήραν τη μεγάλη απόφαση, ακούγοντας όχι μόνο τους επιστήμονες, αλλά και την ανάγκη των παιδιών τους. «Εχει μεγάλη σημασία η επιστροφή αυτή προκειμένου τα παιδιά να επανέλθουν στη σταθερότητα και την καθημερινότητά τους, που διακόπηκε τόσο βίαια», λέει στην «Κ» η κ. Κωνσταντίνα Ξιφαρά, παιδοψυχολόγος. «Δεν είναι μόνο η μαθησιακή διαδικασία, βοηθάει στην ψυχική υγεία των παιδιών το ότι θα βρεθούν ξανά με φίλους και δασκάλους. Βλέποντας παιδιά εξ αποστάσεως και μέσα στην καραντίνα οφείλω να πως ότι ήταν πρόδηλη σε όλα η ανάγκη να επιστρέψουν, να δουν οικεία πρόσωπα, αλλά και να έχουν σωματική επαφή, που ακόμα δυστυχώς δεν επιτρέπεται. Ομως, μη νομίζετε ότι αυτό είναι απαραίτητα θλιβερό ή επιζήμιο – είναι απλώς αναγκαίο. Τα παιδιά βρίσκουν τρόπους να επικοινωνήσουν, είναι ευπροσάρμοστα, απλώς καθρεφτίζουμε το δικό μας “ζόρι” πάνω τους. Για εμάς, όπως φαίνεται, είναι πολύ πιο δύσκολο».