Μια μέρα, η Ρίνα, ένας μικρός αστερίας, χτύπησε την πόρτα των γειτόνων της. Η μητέρα της έφτιαχνε ένα κέικ αλλά της είχαν τελειώσει τα μικρά μαργαριτάρια για το στόλισμα και παρακάλεσε τη Ρίνα να χτυπήσει στην κυρία Αχινού δίπλα να τη ρωτήσει μήπως έχει λίγα.
Ομως η κυρία Αχινού έλειπε και τη μικρή αστερίνα υποδέχθηκε ο κύριος Αχινός. Λίγο αργότερα, η Ρίνα γύριζε σπίτι. Το στομάχι της ανακατευόταν, χωρίς να ξέρει ακριβώς γιατί. «Τι έχεις;» τη ρωτούσε η μητέρα της, αλλά η Ρίνα δεν μιλούσε. Οταν αποφάσισε να μιλήσει, ήταν λες και ένας θαλάσσιος ελέφαντας έφυγε από το στήθος της.
Το παραμύθι «Οταν η Ρίνα αποφασίζει να μιλήσει» (εκδόσεις Σοκόλη) δεν είναι το μόνο που καταπιάνεται με το δύσκολο θέμα της παιδικής κακοποίησης. Εχει όμως την ιδιαιτερότητα το ευφάνταστο κείμενο της συγγραφέως και δημοσιογράφου Ελένης Δασκαλάκη, το οποίο συμπληρώνει η τρυφερή εικονογράφηση της Μαρίας Κουτρουμπά, να συνοδεύεται και από ειδικά παραρτήματα για γονείς και εκπαιδευτικούς με επιμέλεια ειδικών ψυχολόγων. «Ηταν σημαντική αυτή η συνεργασία γιατί πολλοί γονείς θα σκεφτούν “ωραία να το διαβάσω, αλλά αν με ρωτήσει κάτι το παιδί μου, τι θα του πω;”» λέει η κ. Δασκαλάκη στην «Κ». «Σε αυτό το ερώτημα απαντούν οι ψυχολόγοι, ενώ δίνουν και εργαλεία για να δουλευτεί το θέμα στην τάξη».
Η ίδια αποφάσισε να γράψει αυτή την ιστορία μετά μια συνέντευξη Τύπου στο «Χαμόγελο του Παιδιού» που είχε καλύψει ως δημοσιογράφος. «Με συγκλόνισε το ποσοστό των παιδιών που υφίστανται παρενόχληση και δη από το στενό τους περιβάλλον. Σκέφτηκα ότι θα πρέπει τα παιδιά να ενημερωθούν και το παραμύθι, που διαβάζει ένα παιδί ξανά και ξανά, μπορεί να είναι ένα τέτοιο εργαλείο». Τοποθέτησε την ιστορία στον βυθό γιατί η θάλασσα είναι ένα περιβάλλον που αγαπούν τα παιδιά και μπορεί να αντισταθμίσει το όποιο αρνητικό συναίσθημα. Οταν η Ρίνα αισθάνεται δυσάρεστα, ανακατεύεται το στομάχι της. «Τα παιδιά όταν συμβεί κάτι το σωματοποιούν. Ο στόχος είναι υποσυνείδητα τα παιδιά να καταλάβουν ότι αν μιλήσουν γι’ αυτά που νιώθουν, οι μεγάλοι θα καταλάβουν. Οτι είναι σημαντικό να μην κρατάμε μυστικά από τους γονείς. Ετσι ώστε αν κάποιος κάποτε τους πει να κρατήσουν μυστικό, να σκεφτούν “μα δεν κρατάμε μυστικά”».