Θυμάμαι την πρώτη του βουτιά. Θυμάμαι την ένταση με την οποία μού είχε αποτυπωθεί η εικόνα. Είχε ανεβεί σε έναν ψηλό βράχο στην άκρη της παραλίας, έκανε ένα βήμα πίσω, πήρε φόρα και εκτέλεσε την «πτήση» άψογα με το σώμα του απόλυτα ευθυγραμμισμένο μέχρι που χάθηκε στο νερό. Εμοιαζε με χορευτή κάθε φορά που τον παρακολουθούσα να βουτάει από τον ίδιο πάντα βράχο για πολλά χρόνια. Βέβαια όσο μεγάλωνα εγώ μίκραινε ο βράχος και η έκπληξη της πρώτης βουτιάς σιγά σιγά ξεθώριαζε.
Κάποια στιγμή, μεγάλη πια, έτυχε να παρακολουθώ στην τηλεόραση επαγγελματικούς αγώνες καταδύσεων. Απίθανοι αθλητές από διάφορες χώρες του κόσμου έκαναν συγκλονιστικές βουτιές από τραμπολίνο σε ύψος τριών μέτρων. Ο σχολιαστής εξηγούσε πως αρκετοί πρωταθλητές ξεκινούν την καριέρα τους ως χορευτές προτού περάσουν στις καταδύσεις.
Ακόμη θυμάμαι τη χαρά που αισθάνθηκα. Η εικόνα του να βουτάει από εκείνο τον βράχο ξαναζωντάνεψε ζωηρή, αισθάνθηκα περηφάνια, απερίγραπτη ικανοποίηση. Είχα δίκιο που τόσα χρόνια τον έβλεπα σαν χορευτή. Ολα πήραν τη θέση τους γλυκά, τακτοποιήθηκαν, και κάθε καλοκαίρι ξαναφέρνω την ίδια εικόνα στη σκέψη μου.
Φέτος, έπειτα από αρκετά χρόνια ξαναπήγα στην παραλία μας. Εχει στενέψει. Την έχει φάει η θάλασσα, ακόμη κι ο βράχος μου φάνηκε αλλιώτικος. Τα βότσαλα έχουν δώσει τη θέση τους σε κροκάλες που δεν λαμποκοπάνε στον ήλιο. Είναι θαμπές, άχρωμες. Μία από τις τελευταίες φορές που είχα κολυμπήσει εκεί, ούτε που θυμάμαι πόσο παλιά, έφυγα με ένα καλάθι γεμάτο υπέροχα βότσαλα σε κάθε πιθανό χρώμα και σε όλες τις αποχρώσεις και τους συνδυασμούς. Χρυσά, διαφανή κόκκινα και πετρόλ, ροζ, γαλάζια, καφέ και ανθρακί, λευκά σαν το χιόνι και ολόμαυρα.
Επειτα, ένα Σαββατοκύριακο του Οκτώβρη, με διάφανο γυαλιστικό νυχιών, έβαψα τα πιο όμορφα και τα μοίρασα στις γλάστρες της βεράντας. Ηταν σαν να είχα φυτέψει λίγο από το δικό μου καλοκαίρι στο μπαλκόνι μου. Ναι. Τα καλοκαίρια της μνήμης είναι τα καλύτερα.
Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει
Κ. Π. Καβάφης