«Εμείς οι Λιβανέζοι με τους Ελληνες είμαστε αδέλφια και με τους υπόλοιπους Αραβες ξαδέλφια» μου έλεγαν οι κάτοικοι της Βηρυτού σε ένα παλιό ταξίδι. Δίκιο είχαν. Η ψυχική εγγύτητα ανάμεσα στους δύο λαούς είναι σπάνια και όσες φορές οι Ελληνες χρειάστηκαν τη βοήθεια των Λιβανέζων βρήκαν μια ανοιχτή αγκαλιά. Είναι μια χώρα αφάνταστα βασανισμένη αλλά αξιοθαύμαστη για την αντοχή της και τη γλυκύτητα που έχουν διατηρήσει οι Λιβανέζοι. «Σχεδόν όλοι όσοι έχουν διαμείνει στον Λίβανο για μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα –διπλωμάτες, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί– έχουν ερωτευθεί τη Χώρα των Κέδρων.
Μοιάζει παράδοξο, γιατί η εικόνα της, το περίφημο country brand, είναι εδώ και δεκαετίες εξαιρετικά αρνητικό με όλα αυτά που έχουν συμβεί» μου εξηγούσε προχθές ο Δημήτρης Κούρκουλας, ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών και διπλωμάτης που έχει χρηματίσει πρέσβης της Ε.Ε. στην Βηρυτό το 1997 και παντρεύτηκε Ελληνίδα του Λιβάνου. Είναι από τους λίγους που ξέρει τον τόπο σε τόσο βάθος.
Ο βασιλεύς Παύλος στη Βηρυτό για τα εγκαίνια ελληνορθόδοξου σχολείου.
«Σίγουρα ο Λίβανος ασκεί μια γοητεία γιατί συνδυάζει τις αντιθέσεις μιας σύγχρονης κοινωνίας με έντονα παραδοσιακά στοιχεία. Κυρίως όμως αυτό που κάνει τον Λίβανο αξιαγάπητο είναι η ζεστασιά των ανθρώπων, η ενεργητικότητά τους και η αγάπη τους για ζωή. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί ένιωσα ότι μεταξύ Ελλάδας και Λιβάνου υπάρχει μια βαθιά σχέση αμοιβαίας συμπάθειας που ξεπερνάει τη γνωστή φιλία που μας συνδέει με όλο τον αραβικό κόσμο» λέει ο διπλωμάτης και νυν εκδότης. Ομως δεν είναι μόνον αυτό. «Οι σχέσεις μας με τους Λιβανέζους αποκτούν μεγαλύτερο βάθος χάρις και στην ελληνορθόδοξη κοινότητα. Πρόκειται για μια μικρή αλλά εξαιρετικά δυναμική μειονότητα Αράβων ορθοδόξων που υπολογίζονται στο 8% του συνολικού πληθυσμού και ανήκουν στο Πατριαρχείο Αντιοχείας. Δυστυχώς πολλοί ναοί και ιδρύματα της ελληνορθόδοξης κοινότητας επλήγησαν από την έκρηξη όπως ο ναός του Αγίου Δημητρίου και το ελληνορθόδοξο πανεπιστημιακό νοσοκομείο “Αγιος Γεώργιος», ένα από τα καλύτερα ιατρικά ιδρύματα της χώρας» συμπληρώνει.
1963. Ελληνολιβανέζος ναυτοπρόσκοπος στον Μαραθώνα.
Ο Δημήτρης Κούρκουλας συνεχίζει: «Δεν πρέπει να συγχέεται η ελληνορθόδοξη κοινότητα που απαρτίζεται από Αραβες χριστιανούς με την Κοινότητα των Ελλήνων του Λιβάνου που αριθμεί μερικές εκατοντάδες μέλη και το προσεχές έτος γιορτάζει τα εκατό χρόνια παρουσίας της στη Βηρυτό. Στον Λίβανο βρήκαν καταφύγιο πολλοί Μικρασιάτες μετά την καταστροφή. Το δεύτερο κύμα Ελλήνων που καταφεύγουν στη Βηρυτό είναι στη διάρκεια της Κατοχής, ενώ μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ πολλοί Ελληνες εγκαταλείπουν την Παλαιστίνη και εγκαθίστανται στον Λίβανο. Η ελληνική κοινότητα της Βηρυτού έφτασε τις 8.000 άτομα τη δεκαετία του 1950. Το 1958 εγκαινιάστηκε το ιδιόκτητο κτήριο του Σχολείου της Ελληνικής Κοινότητας στην περιοχή Mkalles της Βηρυτού» τονίζει ο διπλωμάτης.
Το υπό ανοικοδόμηση ελληνορθόδοξο σχολείο της Βηρυτού.
«Στα εγκαίνια του σχολείου ήρθε ο βασιλεύς Παύλος συνοδευόμενος από τη βασίλισσα Φρειδερίκη, τον διάδοχο Κωνσταντίνο και την πριγκίπισσα Σοφία. Αποβιβάστηκε στο λιμάνι της Βηρυτού από το αντιτορπιλικό “Ελλη”. Τη στιγμή της αποβίβασης οι σειρήνες όλων των πλοίων στο λιμάνι ήχησαν πανηγυρικά, ενώ σμήνη αεροπλάνων πετούσαν στον ουρανό της λιβανέζικης πρωτεύουσας. Το πλοίο απάντησε τους χαιρετισμούς με κανονιοβολισμούς. Η Ελλάδα, αργότερα, ανταπέδωσε τη γενναιόδωρη υποδοχή των προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής, ανοίγοντας τις πόρτες της για τους Λιβανέζους που ήθελαν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα και την Κύπρο με την έναρξη του εμφυλίου τη δεκαετία του ’70. Δεν είναι τυχαίο πως είμαστε από τους πρώτους, αν όχι οι πρώτοι, που φτάσαμε στη Βηρυτό για παροχή βοήθειας μετά την έκρηξη» λέει ο Δημήτρης Κούρκουλας που μας έδωσε μερικές καταπληκτικές ιστορικές φωτογραφίες τις οποίες έστειλε ο πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας, Παναγιώτης Ανδριώτης. Πριν από το τραγικό συμβάν βοηθούσε τα μέλη της να βγάλουν ένα λεύκωμα με την ιστορία της παρουσίας τους εκεί. «Δεν θα εγκαταλείψουμε το εγχείρημα αυτό και θα βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις το βιβλίο να γίνει πραγματικότητα» είπε και συμπλήρωσε. «Μενχεμπάκ για Λιμπνάν»: Λίβανε, σε αγαπάμε!
