Για την ιστορικό τέχνης και γκαλερίστα Τατιάνα Σπινάρη-Πολλάλη ο Πόρος είναι τόπος παραθερισμού αλλά και εργασίας, καθώς τα τελευταία 15 χρόνια λειτουργεί την αίθουσα τέχνης Citronne. Της ζήτησα να γράψει ένα γράμμα για τη σημερινή κατάσταση του νησιού. Ιδού:
«Το εφετινό “ελληνικό καλοκαίρι” δεν αντιστοιχεί ούτε στη φήμη του ούτε στις μνήμες μας. Αρχικά, κυριάρχησε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, όσο και αν η πανδημία επέβαλε κανόνες στη δημόσια συμπεριφορά. Ο Πόρος, παρά τις μάσκες των εργαζομένων, έμοιαζε να κρατά τον ιδιαίτερο, γαλήνιο χαρακτήρα, που τον διαφοροποιεί από τους θορυβώδεις γείτονές του. Στις 6 Αυγούστου, αναπάντεχα, έγινε το πρώτο μέρος στην Ελλάδα όπου επιβλήθηκαν πρόσθετα αυστηρά μέτρα στη θερινή σεζόν. Μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο η εύθραυστη ανεμελιά διαλύθηκε. Από ήρεμος, ασφαλής προορισμός, το νησί μας έγινε ένα αρνητικό πρότυπο. Κοινωνικά και λειτουργικά, το καλοκαίρι άρχισε να μοιάζει σαν ένας θερμός, ηλιόλουστος χειμώνας, επανεγείροντας προβλήματα, άγχη, αγωνίες, αβεβαιότητες. Οι παραθεριστές έφυγαν. Η ατμόσφαιρα αλλοιώθηκε, η δράση έπαυσε. Ο Πόρος, όπως όλα σχεδόν τα ελληνικά νησιά, ζει και εργάζεται κυρίως γύρω από τον τουρισμό. Επομένως, οι ανεσταλμένοι θερινοί μήνες είναι πολύτιμοι και προσοδοφόροι.
Ο Πόρος ζει από τον τουρισμό, όπως σχεδόν όλα τα νησιά.
Στη δική μας οικογένεια δεν άλλαξαν πολλά. Στην γκαλερί Citronne, η αρχική “χαλάρωση” μάλλον μας φόβισε παρά μας επηρέασε. Εξαρχής, άλλωστε, είχαμε υιοθετήσει το τρίπτυχο “μάσκα, απόσταση, απολύμανση”, το οποίο καθόλου δεν αποθάρρυνε επισκέπτες και φίλους. Η τρέχουσα έκθεση φωτογραφίας του Νίκου Μάρκου, “Τόπος”, δεν έχασε ούτε σε ενδιαφέρον ούτε σε επισκεψιμότητα. Στον επάνω όροφο, στο σπίτι, εξακολουθούμε να μαζευόμαστε στο μπροστινό μπαλκονάκι. Από εκεί βλέπουμε τη θάλασσα, τα πλοία, τους περαστικούς. Ως το πρόσφατο παρελθόν, στριμωχνόμασταν φίλοι και γνωστοί για καφέ και κουβεντούλα. Το εφετινό καλοκαίρι ανέστειλε αυτές τις συνήθειες. Επανέφερε την οικογένειά μας, τον Σπύρο, τη Χριστίνα, τον Νικόλα και εμένα, στην παλαιά της σύνθεση και λειτουργία. Ξαναβρήκαμε την ευχαρίστηση να μοιραζόμαστε την καθημερινότητα· το φαγητό, το θαλασσινό μπάνιο, μια ταινία. Είναι μια ευλογία σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Η θέα της θάλασσας από το μπαλκόνι του σπιτιού.
Και όμως, ο Πόρος εξακολουθεί να εκπέμπει μια μοναδική ηρεμία. Περιστοιχίζεται από μια ακύμαντη θάλασσα, με πεύκα που γέρνουν πάνω από τα νερά. Η “Κοιμωμένη” πλαισιώνει το τοπίο. Το εκκλησάκι στο Δασκαλειό ευλογεί και προστατεύει. Η βίλα “Γαλήνη” ιχνηλατεί μια ιστορία διανόησης, τέχνης και λογοτεχνίας. Η γοητεία παραμένει ανέπαφη, ανεπηρέαστη από τις πρόσκαιρες διακυμάνσεις. Τον Πόρο τον αγαπούμε. Προσπαθούμε, ο καθένας με τον τρόπο του, να βοηθήσουμε, να αναδείξουμε τη μοναδικότητα, την αίγλη, τη σημασία του. Η σημερινή εξέλιξη μας επέφερε ένα δυνατό χτύπημα. Θα το ξεπεράσουμε. Κυρίως, γιατί το αξίζει».