O Γιάννης Διώτης όταν πήγαινε τα καλοκαίρια στη Γιαννιτσού της Φθιώτιδας, στο χωριό της γυναίκας του, και άκουγε τις περιγραφές για τον καταγόμενο από εκεί αρχειομαρξιστή Μήτσο Γιωτόπουλο, δεν φανταζόταν ποτέ ότι η τύχη του προετοίμαζε μια τόσο ιδιαίτερη συνάντηση με την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.
Ο εισαγγελέας, ο άνθρωπος που ανέκρινε με χειρουργική ακρίβεια τα μέλη της «17 Νοέμβρη», ο δικαστικός λειτουργός που βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο και «ξεγύμνωσε» τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο με τις αναφορές του στις ιστορικές καταβολές της εγχώριας επαναστατικής βίας, δεν είναι σταρ. Αποφεύγει τη δημοσιότητα, απωθεί τις κάμερες, δεν επιζητεί την προβολή, δεν θέλει μαγνητόφωνα, προτιμά την ελεύθερη μη δεσμευτική συζήτηση.
Ετσι δέχθηκε να μιλήσει στον ΣΚΑΪ 100,3 και στην «K», να μεταφέρει την εμπειρία και τη γνώση του για τα όσα συντάραξαν την Ελλάδα από εκείνο το μοιραίο Σαββατόβραδο για τον Σάββα Ξηρό. H συνάντηση μαζί του δεν ήταν από τις ευκολότερες. Αναβλήθηκε πολλές φορές, σκόνταψε στις συλλήψεις, στις ανακρίσεις, στις ατέλειωτες συσκέψεις, στις εκπλήξεις και στην ένταση των αποκαλύψεων. Οταν ήλθε η ώρα της συνάντησης, η έκπληξη μεταφέρθηκε σε μας. Περιμέναμε να συναντήσουμε έναν τυπικό εκπρόσωπο της Δικαιοσύνης και βρεθήκαμε απέναντι σε μιαν εκρηκτική και συναισθηματική μαζί φυσιογνωμία, ένα πρόσωπο μεθοδικό αλλά και ευαίσθητο ταυτόχρονα.
Πρόκειται για μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, για έναν άνθρωπο της δουλειάς που ξόδεψε ατέλειωτες ώρες μελέτης για να προσεγγίσει το φαινόμενο της ελληνικής τρομοκρατίας και να μπορεί να ανταποκριθεί στο κρίσιμο έργο της ανάκρισης, τώρα που ήλθε η ώρα.
Ο Γιάννης Διώτης δεν κομπιάζει παρ’ ότι μετράει τα λόγια του.
«Τα αρχεία της ΣΤΑΖΙ αποτελούν στοιχείο της ανάκρισης. Μην περιμένετε να σας πω περισσότερα»… «Θα φθάσουμε μέχρι τέλους, ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους» θα πει στη συνέχεια. «Ξέραμε το όνομα του Γιωτόπουλου από το 1995», θα αποκαλύψει μετά, για να προσθέσει ότι «θα φθάναμε σε κάθε περίπτωση στην άκρη του νήματος. H έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Ξηρού απλώς επιτάχυνε τις εξελίξεις». Οταν είδε για πρώτη φορά τον Γιωτόπουλο ακολούθησε ο ακόλουθος διάλογος: «Πώς ονομάζεστε, κύριε;». «Αλέξανδρος Γιωτόπουλος…». «Πόσο καιρό έχετε να πείτε αυτό το όνομα;». «Τριάντα χρόνια…». «Το ξέρω…». Για να συμπληρώσει ότι «όλες τις προκηρύξεις τις έγραφε ένας άνθρωπος. Ηταν πάντα ο ίδιος, είχαν άρωμα από το Παρίσι». Οσο για τον εαυτό του δηλώνει «είμαι εφημεριδοφάγος, διάβαζα πάντα από πολύ μικρός» και ακόμη πως «η έρευνα πρέπει να είναι η δεύτερη φύση ενός εισαγγελέα».
«Η έννομη τάξη έχασε μερικώς τη μάχη της παραγραφής, ο πόλεμος όμως δεν χάθηκε», συνέχισε, αποφεύγοντας όμως να μπει στις επίμαχες λεπτομέρειες. Απέφυγε χαρακτηριστικά να αναφερθεί σε στοιχεία της προανάκρισης. Επίσης δεν θέλησε να μιλήσει για τα πολύτιμα υλικά που απεκόμισε από τα αρχεία της ΣΤΑΖΙ, ούτε για τα ονόματα των ξένων συνεργατών του ΕΛΑ. Μόνο το όνομα του Ενρίκο Μπιάνκο, του Ιταλού των Ερυθρών Ταξιαρχιών, που βρήκε καταφύγιο στην Ελλάδα και κατά σύμπτωση έμενε για χρόνια στην επικίνδυνη ζώνη του Παγκρατίου…
Είχε προηγηθεί ο εντοπισμός του διαμερίσματος στο οποίο διέμενε ο Μπιάνκο, στο Παγκράτι, και η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία το παρακολούθησε για μέρες σημειώνοντας τους ανθρώπους που μπαινόβγαιναν στο κτίριο. Οι αστυνομικοί ερεύνησαν τα αποτυπώματα που βρέθηκαν, τόσο στο Παγκράτι όσο και στο γιοτ.