H μαγευτική Τασμανία…

3' 58" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Πού ακριβώς πηγαίνετε;» ρώτησε με έκπληξη ο καταστηματάρχης. Είχα μόλις αναφέρει ότι τελικός προορισμός μου ήταν η Τασμανία και εκείνος δεν μπορούσε να κρύψει την έκπληξή του. «Υποθέτω πως κάποιος πρέπει να πάει κι εκεί. Κοιτάξτε να περάσετε καλά» πρόσεθεσε, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του ότι κάτι τέτοιο μπορούσε να συμβεί.

Οπως και οι περισσότεροι κάτοικοι της Αυστραλίας, έτσι κι αυτός απορούσε με όσους εγκατέλειπαν την ηπειρωτική χώρα για να κατευθυνθούν νότια, προς τη βραχώδη νήσο. Μια αντίδραση που έχει τις ρίζες της πίσω στον 19ο αιώνα όταν το νησί -τότε γνωστό ως «VaDiemen’s Land»- φιλοξενούσε μια τρομακτική φυλακή και είχε τη φήμη μιας μαύρης τρύπας στο μέγεθος της Ιρλανδίας που «κατάπινε» περισσότερους από 65.000 καταδίκους. Περίπου το ένα τέταρτο όσων τότε κατευθύνονταν στην Αυστραλία.

Από τότε η κατάσταση άλλαξε σημαντικά, το προφίλ ωστόσο του νησιού παρέμεινε προβληματικό. H αλλαγή εξάλλου του ονόματος του από «VaDiemen’s Land» σε «Τασμανία» -από τον εξερευνητή του 17ου αιώνα Αμπελ Τάσμαν- δεν ήταν μόνο μια απλή μετονομασία, αλλά μια συνολική προσπάθεια αλλαγής εικόνας. Σήμερα, η αρνητική μαρτυρία των κατοίκων της Αυστραλίας είναι μάλλον αδικαιολόγητη και βασίζεται στις προκαταλήψεις του παρελθόντος. Και δυστυχώς αποτρέπει πολλούς από τα 5 εκατομμύρια επισκέπτες που φτάνουν κάθε χρόνο στην Ωκεανία από το να κάνουν το «άλμα» προς τον Νότο και την Τασμανία.

«Ενοχο» παρελθόν

Οσοι πάντως το τολμούν αποζημιώνονται και με το παραπάνω. Κατάφυτο και ήσυχο, «εφοδιασμένο» με μαγευτικά τοπία, καταφύγιο σπάνιων ζώων και φυτών και με τα σημάδια του «ένοχου» παρελθόντος διασκορπισμένα σε όλη την επικράτεια, το νησί αποτελεί την πιο έντονη αντίθεση στην καψαλισμένη γη της ηπειρωτικής χώρας.

Η αλλαγή του τοπίου γίνεται αντιληπτή αμέσως μετά την αποβίβαση στο αεροδρόμιο του Hobart. Και ανάλογα με την κατεύθυνση των ανέμων, είτε θα αισθανθείτε την υπερβολική θερμότητα του Βοριά, είτε τα… δόντια του Νοτιά. Παράξενο; Καθόλου, καθώς όταν οι άνεμοι είναι νότιοι, έρχονται κατευθείαν από την Ανταρκτική δίχως τίποτα να μετριάζει τις επιθετικές διαθέσεις τους. Πάντως κατά τη διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού είναι μάλλον σπάνιοι και παρά τις φήμες για το αντίθετο, η Τασμανία είναι μια από τις πιο ξηρές περιοχές της Αυστραλίας.

Ασχετα πάντως με τους ανέμους, το κλίμα είναι από κάθε άποψη ήπιο και ταιριάζει σε περιπατητές, αναρριχητές και φίλους του καγιάκ, οι οποίοι έχουν μόνο καλά λόγια να πουν γι’ αυτό. Το ίδιο και για την ποικιλομορφία του τοπίου. Το Hobart βρίσκεται στο πλάι του Derwent River, ανάμεσα σε πλήθος ευκαλύπτων, ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του νησιού. Στο πίσω μέρος της πόλης στέκεται το βουνό Wellington, ένας βραχώδης τοίχος ύψους 1.250 μέτρων σε μικρή απόσταση από τη θάλασσα που κάνει τους γεωλόγους να μελαγχολούν.

Οι ντόπιοι ισχυρίζονται ότι χρειάζεται τουλάχιστον ένας μήνας για να γυρίσει κανείς το νησί και πιθανότατα έχουν δίκιο. Ομως μια εβδομάδα είναι υπεραρκετή για να απολαύσει κανείς την ανατολική του πλευρά, όπου και απλώνονται ατελείωτες χρυσές αμμουδιές.

Στα νοτιοανατολικά, το Scottsdate είναι μια καλή αφετηρία για εξερεύνηση. Στους λόφους γύρω από αυτό υψώνονται ορισμένα από τα υψηλότερα δέντρα του κόσμου: ευκάλυπτοι ύψους ακόμη και ενενήντα μέτρων! Εκεί ήταν που ο οδηγός-ξεναγός μου βγήκε για λίγο από τον δρόμο και μάζεψε φύλλα ευκαλύπτου, πιπεριές του βουνού και άλλα παράξενα φυτά ανακοινώνοντάς μου ότι αυτά θα αποτελούσαν και το βραδινό μας γεύμα.

Είχε μάλιστα καταφέρει να αξιοποιήσει τις γνώσεις που είχε ως πρώην κρεοπώλης, ειδικός «βοτανολόγος» και μάγειρας, ανοίγοντας ένα μοναδικό εστιατόριο, σε υψόμετρο 700 μέτρων, δίχως τοίχους και οροφή. H θέα και το καλό φαΐ ήταν αρκετά.

Από το Scottsdale, ο παραλιακός δρόμος οδηγεί νότια διασχίζοντας ορισμένα από τα εντυπωσιακότερα τοπία του νησιού. Καλύτερο όλων η χερσόνησος Freycinet, μια ειδυλλιακή τοποθεσία χρωματισμένη από τα μεταλλεύματα του υπεδάφους της. Το όνομά της το πήρε από τον Γάλλο εξερευνητή Nicolas Baudin, ο οποίος επιχείρησε το 1802 να χαρτογραφήσει τις ακτές του νησιού προκαλώντας την ενστικτώδη αντίδραση των Βρετανών, οι οποίοι εποίκισαν το νησί εξοντώνοντας ταυτόχρονα τους ιθαγενείς.

Οι παραλίες

Κορυφαία παραλία της περιοχής, η Wine Glass Bay. Χωμένη πίσω από τις τρεις κορυφές του βουνού Hazard και προσβάσιμη μόνο από ένα απόκρημνο μονοπάτι που περνά ανάμεσά τους, αποζημιώνει με τη χρυσή της άμμο και τα πεντακάθαρα παγωμένα νερά όσους τολμηρούς μπουν στον κόπο να την ανακαλύψουν. Πάντως, υπάρχουν και αρκετές άλλες αξιόλογες παραλίες, τις οποίες μπορεί κανείς να προσεγγίσει είτε περπατώντας, είτε από τη θάλασσα.

Ενα μέρος μοναδικής ομορφιάς είναι και το Maria Island, πρώην «αποικία καταδίκων» νότια της χερσονήσου Freycinet που σήμερα φιλοξενεί μόνο δύο δασοφύλακες και άφθονα, παράξενα είδη ζώων και φυτών. H λαμπρότερη στιγμή στην ιστορία της περιοχής είναι συνδεδεμένη με την άφιξη του Αγγλοϊταλού επιχειρηματία Ντιέγκο Μπερνάτσι το 1884, τα σχέδια του οποίου όμως ήταν σαφώς μεγαλύτερα από τα έργα του.

Δοκίμασε να αναπτύξει την παραγωγή κρασιού, μέντας και μεταξιού δίχως όμως να τα καταφέρει. Μοναδικό κληροδότημά του, κάποια προστατευμένα από τις καιρικές συνθήκες κτίσματα τα οποία στεγάζουν σήμερα ένα μικρό μουσείο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή