O θάνατος της Ντόλι είναι η επιβεβαίωση στην πράξη όλων αυτών που είχαμε προβλέψει και τα οποία φοβόμασταν από την αρχή. Το πρόωρο τέλος της αποδεικνύει ότι είναι ακόμα πολύ μακρύς ο δρόμος έως ότου καμφθούν οι τεχνικές δυσκολίες αυτού του εγχειρήματος. Το ζήτημα της κλωνοποίησης, όμως, της δημιουργίας ζωής στο εργαστήριο, δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι τεχνικό, είναι βαθιά ηθικό. Τίθεται πιεστικό πια το ζήτημα του κατά πόσον μπορούμε να προχωρούμε σε εφαρμογή αυτής της επιστημονικής γνώσης, όταν στην πραγματικότητα γνωρίζουμε πολύ λίγα πράγματα γι’ αυτήν καθαυτήν τη λειτουργία του γονιδιώματος. Επειτα όλα αυτά, πώς να πιστέψουμε ότι η θεραπευτική κλωνοποίηση μπορεί να προσφέρει λύσεις, όταν ανακαλύπτουμε ότι τα όργανα που θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε είναι γερασμένα όπως και το κλωνοποιημένο πλάσμα από το οποίο προήλθαν, ενώ πιθανότατα έχουν προσβληθεί κι από επιγενείς ασθένειες. Οι επιπλοκές που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής της Ντόλι, αλλά τελικά και ο ίδιος ο πρόωρος θάνατός της αποδεικνύουν περίτρανα πως αυτές οι εφαρμογές της επιστημονικής γνώσης καθορίστηκαν από κριτήρια εξωακαδημαϊκά, εξωεπιστημονικά και τελικά εξωανθρώπινα. H πτώση της μετοχής της εταιρείας της τονίζει αυτό ακριβώς. Το μήνυμα είναι σαφές και απευθύνεται σε όλους εκείνους που άκριτα υπεραμύνθηκαν αυτών των εφαρμογών της νέας γενετικής χωρίς ηθικούς αλλά και επιστημονικούς ενδοιασμούς.
Ο κ. T. Κουράκης είναι αναπληρωτής καθηγητής του ΑΠΘ στο Εργαστήριο Βιολογίας και Γενετικής.