Οι τράπεζες, οι οποίες αντικρούουν τις δικαστικές αποφάσεις, υποστηρίζουν ότι η πλειονότητα των όρων που αφορούν τις δανειακές συμβάσεις αποτελούν κριτήριο τραπεζικής πρακτικής σύμφωνα με τα όσα ισχύουν διεθνώς.
Για παράδειγμα, οι τράπεζες υποστηρίζουν ότι «αποτελεί παγκόσμια πατέντα η πρόθεση καθορισμού της χρέωσης προμηθειών. Πουθενά στον κόσμο δεν έχει υιοθετηθεί κάτι παρόμοιο», γεγονός που είναι ακριβές.
Με εξαίρεση την εισφορά του N. 128/75 που αποτελεί έμμεσο φόρο επιβεβλημένο από την ελληνική κυβέρνηση και οι τράπεζες ουσιαστικά παίζουν τον ρόλο του εισπράκτορα αφού το ποσό της εισφοράς δεν αποτελεί έσοδο των τραπεζών και αποδίδεται στο ακέραιο, όλα τα υπόλοιπα που αφορούν τις προμήθειες, τα έξοδα φακέλου, τις ρήτρες πρόωρης αποπληρωμής δανείων εφαρμόζονται και από τις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Οπως αναφέρουν νομικοί σύμβουλοι των ελληνικών τραπεζών, στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης όπως π.χ. στη Γαλλία ή στη Βρετανία, όπου υπάρχει μεγάλη παράδοση στη λιανική τραπεζική, οι τράπεζες χρεώνουν στους πελάτες στεγαστικών δανείων έξοδα φακέλου τα οποία περιλαμβάνουν κυρίως συμβολαιογραφικά και νομικά έξοδα. Στη Γαλλία επίσης δεν προσδιορίζεται το ύψος των εξόδων (που μπορεί να φθάνουν και τα 2.000 φράγκα), ωστόσο ο πελάτης γνωρίζει εκ των προτέρων το ακριβές ύψος της επιβάρρυνσης αυτής και το περιεχόμενό της.
Επίσης, επιτρέπεται η χρέωση προμηθειών, οι οποίες αποτελούν μαζί με τους τόκους τα βασικότερα έσοδα των τραπεζών και είναι γεγονός ότι κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ στην Ευρώπη να απαγορεύσει τις προμήθειες.
Τέλος, αποτελεί σχεδόν πάγια πρακτική η εφαρμογή «πέναλτι» (ποινής) στην περίπτωση πρόωρης αποπληρωμής του δανείου, ενώ δεν έχει τεθεί ζήτημα προσδιορισμού της τιμολόγησης και των επιτοκίων από τη στιγμή της πλήρους απελευθέρωσης της τραπεζικής αγοράς.