Πρώτο Σάββατο μετά το άνοιγμα των σχολείων και το κλαμπ της παραλιακής είναι ασφυκτικά γεμάτο. H Χριστίνα χορεύει σαν να θέλει να τινάξει το καλοκαίρι από πάνω της, να προετοιμαστεί για τη δύσκολη χρονιά που την περιμένει – μπαίνει αισίως στην Γ΄ Λυκείου. Το διάβασμα διάβασμα, αλλά τα Σαββατόβραδά της δεν θα τα θυσιάσει. «Αν δεν βγεις λίγο να ξεδώσεις, τρελαίνεσαι. Ολη τη βδομάδα θα τρέχω από το σχολείο στα φροντιστήρια. Δεν βγαίνει έτσι η χρονιά…».
Η Χριστίνα μένει στα βόρεια προάστια, όπου κυρίως κινείται το χειμώνα. Κηφισιά, Κεφαλάρι, άντε και Μαρούσι. «Το Σάββατο το πρωί πηγαίνω για καφέ με τους φίλους ή το αγόρι μου ή για ψώνια με καμιά φίλη μου στο Κολωνάκι ή την Ερμού. Δεν είναι ανάγκη να αγοράσουμε κάτι, απλά χαζεύουμε τις βιτρίνες. Το βράδυ θα ντυθώ και είτε θα πάω σινεμά είτε θα βγω σε κάποιο κλαμπ. Δεν με βλέπω όμως να αρχίζω τα τρελά ξενύχτια γιατί την Κυριακή θα έχω διάβασμα. Ασε που θα φωνάζουν και οι γονείς μου».
Με τη βοήθεια της… «χημείας»
Ο Αντώνης έχει συνηθίσει να του γκρινιάζουν οι δικοί του που βγαίνει συνέχεια, οπότε δεν τον απασχολεί πολύ. Πηγαίνει για δεύτερη χρονιά σε επαγγελματικό λύκειο στα δυτικά προάστια, αλλά δεν τα πηγαίνει πολύ καλά. «Δεν με ενδιαφέρει το σχολείο. H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι θέλω», λέει. «Ξέρω όμως ότι θέλω να ξεδώσω». Σχεδόν κάθε βράδυ ξημερώνεται σε πάρτυ ή σε κλαμπ που παίζουν ηλεκτρονική μουσική, κυρίως τέκνο. «M’ αρέσει να χορεύω. Αισθάνομαι ότι «χάνομαι» στη μουσική. Βοηθάει βέβαια κι η «χημεία»…». O Αντώνης, όταν βγαίνει, αντί για αλκοόλ, καταπίνει χάπια.
Τα ήσυχα στέκια
Η Σοφία, από την άλλη πλευρά, αντιπαθεί τα κλαμπ. «Κάθε φορά που πηγαίνω μου έρχεται ασφυξία», λέει. Ξέρει ότι φέτος θα πρέπει να αφιερωθεί στο διάβασμα -μπήκε στα 17 και θέλει να πετύχει στις εξετάσεις κυρίως για να φύγει από το σπίτι, να ζήσει μόνη κάπου στην επαρχία-, αλλά λίγες έστω ώρες διασκέδαση την εβδομάδα είναι απαραίτητες. Μένει στην πλατεία Αμερικής και το στέκι της είναι το κέντρο. «Το Σάββατο θα πάω οπωσδήποτε κάπου. Προτιμώ όμως να πάω σε κάποιο πιο ήσυχο μπαράκι να χαλαρώσω, να μιλήσω με τους φίλους μου ή σε κανένα σπίτι που θα λείπουν οι γονείς. Συνήθως παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια, παντομίμα και τέτοια και γελάμε σαν μωρά». Της Σοφίας της αρέσει πολύ και το θέατρο και προσπαθεί να δει όσες περισσότερες παραστάσεις μπορεί. «Οταν βέβαια βρίσκω παρέα, πράγμα δύσκολο, αφού οι περισσότεροι φίλοι μου δεν είναι πολύ… φαν του είδους. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, δεν νομίζω ότι φέτος θα έχω πολύ χρόνο να τα κάνω όλα αυτά. Πώπω! μ’ έπιασε κατάθλιψη…».