«Μωρό μου σόρι, μα έχω βρει καλύτερο αγόρι», «Είμαι καλά, περνάω μια χαρά, θέλω να του πεις ψέματα», «Στην Αφρική θα πάω με τους Μασάι που ελληνικά κανείς τους δεν μιλάει»!
Είναι μερικοί από τους στίχους των τραγουδιών που συναντούν αποδεδειγμένα -από τις πωλήσεις των cd και τη συχνότητα με την οποία παίζονται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς- μεγάλη απήχηση στους σημερινούς εφήβους. Αυτό το κυρίαρχο μουσικό ρεύμα, που ούτε αμιγώς ποπ αλλά ούτε και λαϊκό μπορεί να χαρακτηριστεί και έχει βαφτιστεί ελαφρολαϊκοπόπ, αποτελεί την πρώτη μουσική προτίμηση των μαθητών γυμνασίου και λυκείου.
Η πλειάδα των γνωστών καλλιτεχνών που τα ερμηνεύουν σχεδόν «λατρεύονται» από τη νεολαία, ενώ οι πίστες και τα ελληνάδικα (μπαρ με ελληνική μουσική) στενάζουν στο άκουσμά τους.
Αποκλειστικά ελληνική μουσική του είδους προτιμά ο 18χρονος Φαίδων, ο οποίος δηλώνει ότι δεν έχει καμία επαφή με οποιοδήποτε είδος ξένης μουσικής. Ανάλογες είναι και οι επιλογές των φίλων του. «M’ αρέσει να ακούω Δέσποινα Βανδή, Ελλη Κοκκίνου, Πέγκυ Ζήνα διότι τα κομμάτια τους είναι συνήθως χαρούμενα και «ξεσηκωτικά»».
Ο φίλος του ο Στέφανος συμφωνεί και επαυξάνει: «Δεν ακούω ξένη μουσική. Αλλωστε τα τραγούδια της Βανδή και του Ρέμου εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο το πνεύμα της εποχής μας».
Την εμπορικότητα και μαζικότητα αυτής της μουσικής αρνούνται όμως κάποιοι άλλοι έφηβοι που επιμένουν -με τον ίδιο απόλυτο τρόπο- σε πιο «παραδοσιακά» για την ηλικία τους ακούσματα, όπως η ροκ. (Οσοι αγαπούν τη ροκ συνήθως απεχθάνονται τα λαϊκοπόπ σουξέ και αντιστρόφως.)
Η ροκ πλευρά
Η Αγγελική, μαθήτρια της B΄ Λυκείου, είναι λάτρης της ελληνικής ροκ σκηνής και δεν συμπαθεί καθόλου τα ελαφρολαϊκά. Αγαπημένα της συγκροτήματα είναι τα «Ξύλινα Σπαθιά», οι «Πυξ Λαξ», οι «Δυτικές Συνοικίες», τα «Σύννεφα με παντελόνια». «Δεν γνωρίζω την αμερικανική ροκ σκηνή, αλλά θα ήθελα αργότερα, ίσως ως φοιτήτρια, να διευρύνω τους μουσικούς μου ορίζοντες».
Χωρίς μουσική παιδεία
Η 18χρονη Αννα έχει ήδη εντρυφήσει τόσο στην ελληνική όσο και στην ξένη ροκ σκηνή. Και δεν ασχολείται μόνο με τα σύγχρονα γκρουπ, αλλά και με ιστορικά συγκροτήματα αυτού του είδους, όπως οι Doors. «Λατρεύω τον Μόρισον, τη μουσική, τους στίχους και την ερμηνεία του. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι εύπεπτες ποπ μελωδίες που έχουν κατακλύσει ραδιόφωνο και τηλεόραση».
Κάτι που διαπιστώνει κανείς γρήγορα είναι ότι από μια μεγάλη μερίδα μαθητών απουσιάζει εν γένει η ελληνική μουσική παιδεία. Υπάρχουν έφηβοι που αγνοούν παντελώς δημιουργούς, όπως ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Βασίλης Τσιτσάνης, η Σωτηρία Μπέλλου, αλλά και σπουδαίους εν ζωή μουσικούς. Αραγε, λόγω των μουσικών ακουσμάτων στο σπίτι ή της απόρριψής τους;