Στην επιστολή του προέδρου του Π.Ι. κ. Στ. Αλαχιώτη η συντάκτρια της «K» κ. T. Καραϊσκάκη απαντά:
Οταν πολλοί ενδιαφερόμενοι εκπαιδευτικοί και επιστήμονες διαμαρτύρονται για τον μικρό χρόνο υλοποίησης αυτού του «τεράστιου έργου», για τα ήδη παρόντα δείγματα προχειρότητας, ελλειμμάτων, αντιφάσεων, αλήθεια δεν δημιουργείται στον κ. Αλαχιώτη καμία αμφιβολία για την ποιότητα των προϊόντων του εγχειρήματος, τα οποία τυγχάνουν να είναι όλα τα βιβλία του Δημοτικού και Γυμνασίου που θα αντικαταστήσουν συλλήβδην τα υπάρχοντα καλά και κακά, παλιά και νεότατα εγχειρίδια;
Οι προτάσεις σε βασικά γνωστικά αντικείμενα ήταν ολιγάριθμες και η συμμετοχή καταξιωμένων συγγραφέων συγκριτικά μικρή.
Επειτα, αν σχεδιάστηκε με κάθε λεπτομέρεια το διαχειριστικό μέρος του διαγωνισμού, όπως λέει ο κ. Αλαχιώτης, και οι κριτές ήταν ειδικοί και επαρκείς, τότε γιατί υπάρχουν κατάφωρα παράπονα για μη σωστή αξιολόγηση δειγμάτων από συμμετέχοντες επιστήμονες και εκπαιδευτικούς; Πώς εξηγείται το ότι καταξιωμένη πανεπιστημιακός, λεξικογράφος, ήρθε τέταρτη στη σειρά; Το ότι αξιολογότατα δείγματα συγγραφής δύο βιβλίων μουσικής -για να αναφέρουμε άλλο ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα-, αναπτυγμένα πλήρως στις απαιτούμενες 20-30 σελίδες, ήρθαν δεύτερα στην κατάταξη γιατί υστερούσαν στην «αισθητική του εικαστικού μέρους», για να προκριθεί δείγμα το οποίο περιελάμβανε μόνο 5 σελίδες(!) αλλά μερικά πρόχειρα σκίτσα; Πώς εξηγείται το ότι πρόλογος Μουσικού Ανθολογίου, που δεν είχε προλάβει να συρραφεί στο δείγμα λόγω πίεσης χρόνου, δεν έφτασε σε κανέναν κριτή και το δείγμα απερρίφθη λόγω της «έλλειψής» του;
Οταν ο όρος «διαθεματικότητα» δεν είναι -παρ’ όλες τις καλές προθέσεις- σαφής κατ’ αρχήν στα Προγράμματα Σπουδών με βάση τα οποία συγγράφονται τα νέα βιβλία και ανάμεσα στους ειδικούς επιστήμονες και λειτουργούς της εκπαίδευσης (στο τεύχος 131 της επιθεώρησης «Σύγχρονη Εκπαίδευση», στο φάκελο «Διαθεματικότητα», εκπαιδευτικοί και πανεπιστημιακοί συνέκριναν τα δυο προγράμματα σπουδών, εκείνο χωρίς διαθεματική προσέγγιση του 1999 και το ισχύον του 2001 με διαθεματική προσέγγιση και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η όποια διαφοροποίησή τους είναι επουσιώδης και όχι κατ’ ανάγκην προς το διαθεματικότερον), πώς είναι δυνατόν να συγγραφούν συνεπή ως προς τις εξαγγελίες βιβλία διαθεματικής προσέγγισης;
«Εκσυγχρονιστικός» αυταρχισμός
Στην παράγραφο (6) της επιστολής του προέδρου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου κ. Σ. Αλαχιώτη, ο λέκτορας Παιδαγωγικών του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. K. Αγγελάκος απαντά:
«Επιτέλους, η εκπαιδευτική κοινότητα μπορεί να καταλάβει το επίπεδο των προσώπων που τοποθετήθηκαν σε κορυφαίους θεσμούς της εκπαίδευσης μέσα από την υιοθέτηση ενός ηθικολογικού, υπεροπτικού και ταυτόχρονα απειλητικού ύφους το οποίο παραπέμπει σε άλλες εποχές…
Πιο συγκεκριμένα:
α. Για τα Προγράμματα Σπουδών είχε κατατεθεί στα πρακτικά το παρακάτω κείμενο: «Συμφωνώ με την εισήγηση για τα Προγράμματα Σπουδών τα οποία είναι ουσιαστικά τα προγράμματα Σπουδών του 1998-99. H ένταξη της διαθεματικότητας, όμως, είναι πρόχειρη και θα μας εκθέσει στην εκπαιδευτική και επιστημονική κοινότητα». Είναι φυσικό να μην είδε το κείμενο αυτό ο κ. Αλαχιώτης, αφού είναι γνωστή σε όλους η «δημοκρατική» αντίληψή του ότι όλες οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται ομόφωνα!
β. Οι προϋποθέσεις συμμετοχής στη συγγραφή σχολικών ή άλλων βιβλίων είναι κυρίως επιστημονικές και μετά νομικές. Ηθικά ψευτοδιλήμματα ας θέσει ο κ. Αλαχιώτης σε όσους δεν καλύπτουν τις προηγούμενες προϋποθέσεις.
γ. Από πότε η συμμετοχή σε μια επιστημονική και συνδικαλιστική ένωση αποτελεί αντικείμενο μομφής και «ποινικοποίησης»; Μα, από τότε που ιδρύθηκε η Ενωση του Π.Ι. παρά τη λυσσαλέα αντίδραση του κ. Αλαχιώτη! Από τότε που η Ενωση αυτή άρθρωσε έναν διαφορετικό λόγο στο Π.Ι.! Ομως, πληροφορήστε τον κ. Αλαχιώτη ότι δεν είναι η χώρα και η εκπαίδευση στην εποχή του Γεωργαλά για να δίνει εντολές ποιος θα συμμετέχει κάπου και τι θα θα υπογράφει!
Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι μόνο προσωπικό, είναι κυρίως πολιτικό. Γιατί πίσω από το δήθεν «φιλελεύθερο» παιδαγωγικό προφίλ με τις «διαθεματικές» κορώνες κρύβεται ο αυταρχισμός μιας πολιτικής συμπεριφοράς η οποία φοβάται τον διάλογο, τη διαφορετική γνώμη, την επιστημονική κριτική. Είναι να λυπάται κανείς στην Ελλάδα του 2003 τους θιασώτες αυτού του «παιδαγωγικού εκσυγχρονισμού»!