Βασίλης Γολεμάτης: Εφθασα στην Ιθάκη…

Βασίλης Γολεμάτης: Εφθασα στην Ιθάκη…

5' 22" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Οι εγχειρήσεις δεν πρέπει να είναι βραβεία για τη δόξα ή την ικανοποίηση φιλόδοξων και ματαιόδοξων χειρουργών? οι εγχειρήσεις πρέπει να επιλέγονται και να εκτελούνται με μοναδικό γνώμονα το μεγαλύτερο καλό για τον συγκεκριμένο άρρωστο», συνήθιζε να λέει ο καθηγητής κ. Βασίλης Γολεμάτης στους νέους χειρουργούς, που περίμεναν με ανυπομονησία να κάνουν τη «μεγάλη» εγχείρηση. Φωτισμένος δάσκαλος «λόγω και έργω», με την καταλυτική του απλότητα, αμεσότητα και ζωντάνια, γοητεύει τον συνομιλητή του, όπως τους μαθητές και τους αρρώστους, πάνω από τους οποίους έσκυψε με ενδιαφέρον, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση, τις πολιτικές πεποιθήσεις ή τη φυλετική τους προέλευση. Σήμερα είναι πρόεδρος του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου και της Επιτροπής για τα Δικαιώματα των Ασθενών και τιμάται για την προσφορά του, όχι μόνο από τους Ελληνες, αλλά και από τους Αμερικανούς συναδέλφους του, που ομόφωνα τον εξέλεξαν προ ημερών τιμητικό μέλος της Αμερικανικής Χειρουργικής Εταιρείας, της περίφημης AmericaSurgical Association. Είναι ο πρώτος Ελληνας που λαμβάνει αυτήν την διάκριση και ένας από τους 62 μόνο χειρουργούς εκτός ΗΠΑ που έχουν τιμηθεί. «Πάντοτε απολάμβανα να διαβάζω τον Ομηρο και τις περιπέτειες του Οδυσσέα σε όλες τις εκδόσεις», μας είπε όταν του ζητήσαμε να μας περιγράψει τα συναισθήματά του. «Στην Οδύσσεια την δική μου αυτή η αναγνώριση μου θυμίζει ότι έφτασα στην Ιθάκη».

Ο Βασίλης Γολεμάτης υπήρξε ο καλύτερος πρέσβης της ελληνικής χειρουργικής στον διεθνή χώρο. Ταξίδεψε στην Ευρώπη, την Αμερική, την Αυστραλία, τη Νότιο Αφρική, την Ασία και ως επισκέπτης καθηγητής έδωσε δεκάδες διαλέξεις, προώθησε συνεργασίες στον τομέα της εκπαίδευσης, όπως με τον διάσημο χειρουργό M.E. De Bakey του Πανεπιστημίου του Χιούστον, και καθιέρωσε εκτεταμένα προγράμματα εκπαίδευσης με αποστολή Ελλήνων φοιτητών, σε αναγνωρισμένα κέντρα του εξωτερικού. Ως γιατρός έγραψε ιστορία με το βαθύ αίσθημα ευθύνης που επέδειξε, όταν από τους πρώτους χειρούργησε ασθενείς με έιτζ, σε μια εποχή που σε άλλα νοσοκομεία με διάφορα προσχήματα δεν γίνονταν δεκτοί.

– Κύριε καθηγητά, υπήρξαν αναφορές εκτός από τον ελληνικό και στον ξένο Τύπο για τη στάση σας απέναντι στους ασθενείς με έιτζ;

– Υπήρξε, μου είπαν, δεν το είδα, μια αναφορά στους TIMES της Νέας Υόρκης ότι «τα καλά νέα για το έιτζ έρχονται από την πατρίδα του Ιπποκράτη και το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο». Είχαν προηγηθεί δημοσιεύματα στον ελληνικό Τύπο και στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστή η αποστροφή των γιατρών και ιδιαίτερα των χειρουργών απέναντι στους ασθενείς με έιτζ.

Μέχρι πρότινος μπορούσε ο χειρουργός να μεταδώσει μια πάθηση, εάν ήταν άρρωστος, στον ασθενή. Τώρα κινδυνεύει και ο ίδιος, χρειάζεται προφύλαξη. Στην κλινική μας, με τη συγκινητική συμπαράσταση των νοσηλευτριών του χειρουργείου, αντιμετωπίσαμε από την πρώτη στιγμή ασθενείς με ειδικές λοιμώξεις, έιτζ και ηπατίτιδα C. Παράλληλα, ξεκινήσαμε μια καμπάνια να διδάξουμε τους χειρουργούς πώς πρέπει να χειρουργούν κάθε ασθενή, «ντυμένοι σαν αστροναύτες», όπως συνήθιζα να λέω. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας εξέδωσα ένα πρώτο βιβλίο (AIDS και ηπατίτις) το 1990 και ένα δεύτερο μαζί με τον καθηγητή De Vita, το 1996.

– Οσοι σας τιμούν αναφέρουν ότι συμβάλλατε καταλυτικά στη διάδοση των σύγχρονων αντιλήψεων της ιατρικής για την επιλογή λιγότερο αιματηρών επεμβάσεων στους ασθενείς στη χώρα μας…

– Εζησα και εργάστηκα σε μια εποχή κατά την οποία εισήχθησαν πολλές καινοτόμοι μέθοδοι στη χειρουργική, όπως τα ενδοσκόπια και τα συρραπτικά μηχανήματα. Στη δεκαετία του 1980, ιδρύσαμε τη μονάδα διαγνωστικής και επεμβατικής ενδοσκόπησης και εφαρμόσαμε τη χρήση των συρραπτικών μηχανημάτων στη χειρουργική του πεπτικού συστήματος και ιδιαίτερα σε ασθενείς με καρκίνο του παχέος εντέρου, αποφεύγοντας λειτουργικές αναπηρίες, όπως η κολοστομία (παρά φύση). Ακολούθησε, στο τέλος της δεκαετίας αρχές της δεκαετίας του 1990, η τεχνολογία της λαπαροσκόπησης, μια μέθοδος λιγότερο αιματηρή που απαιτούσε μικρότερο χρόνο νοσηλείας. Είμαστε από τους πρώτους που την καθιερώσαμε στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο και εκπαιδεύσαμε πολλούς Ελληνες, αλλά και ξένους γιατρούς, κυρίως από τις βαλκανικές χώρες.

– H μεγαλύτερη πρσφορά σας, για την οποία κυρίως τιμηθήκατε από την Αμερικανική Χειρουργική Εταιρεία αφορά, εκτός από την κοινωνική σας δράση, την εκπαίδευση των φοιτητών και των νέων χειρουργών. Σας λείπουν οι φοιτητές σας, στα νέα σας καθήκοντα;

– Πολύ. Δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά και την υπερηφάνεια μου όταν διευθυντές εργαστηρίων ή κλινικών στις οποίες μετεκπαιδεύονται Ελληνες φοιτητές, μου έστελναν συγχαρητήριες επιστολές για το υψηλό επίπεδο γνώσεων, το ήθος και την επίδοσή τους.

Πίστευα πάντα, ότι έχουμε την υποχρέωση να δείχνουμε τον δρόμο στους νέους. Υποχρέωσή μας είναι να πάμε το άλογο στο ποτάμι για να πιει νερό, από εκεί και πέρα εάν δεν θέλει να πιει, είναι δική του απόφαση. Κατά τη δεκαπενταετή θητεία μου στο Ιπποκράτειο προσπάθησα να ορογανώσω όσο μπορούσα καλύτερα την εκπαίδευση των φοιτητών και των νέων γιατρών με τακτικές εκπαιδευτικές συγκεντρώσεις, μετεκπαιδευτικά μαθήματα και διαλέξεις. Μεγάλη επιτυχία είχε το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών με αναγνωρισμένα κέντρα του εξωτερικού, στο πλαίσιο του οποίου στέλναμε για μετεκπαίδευση ορισμένες φορές έως και 40 φοιτητές τον χρόνο.

– Πώς κρίνετε την ελληνική ιατρική;

– Νομίζω, και αναφέρομαι κυρίως στο Πανεπιστήμιο, πως βρίσκεται σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Πιστεύω ότι το Αττικό Νοσοκομείο, το οποίο στεγάζει τις πανεπιστημιακές κλινικές οργανώνεται και θα αποτελέσει ένα πραγματικό φυτώριο γνώσης, ώστε σε δέκα χρόνια αυτό το νοσηλευτικό ίδρυμα να είναι το JohHopkins της Ελλάδας. Διαθέτει την απαιτούμενη υποδομή για τον σκοπό αυτό. Χρειάζονται μόνο στόχοι και όραμα.

– Εχετε την ίδια γνώμη και για το επίπεδο της εκπαίδευσης; Γνωρίζουμε ότι κατά τη θητεία σας ως προέδρου του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας επεξεργαστήκατε ένα σχέδιο νόμου, αλλαγής του καθεστώτος που υπάρχει σήμερα.

– Πράγματι, ολοκληρώθηκε ένα νομοσχέδιο, πέρασε και από τη νομοπαρασκευαστική επιτροπή, που αφορά τη μεταπτυχιακή εκπαίδευση, τη λεγόμενη συνεχιζόμενη εκπαίδευση και αξιολόγηση. Αυτό είναι το μέλλον της ιατρικής. Οπως ο πιλότος έτσι και ο γιατρός και διαίτερα ο χειρουργός πρέπει να αξιολογείται κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Την ευθύνη της επεξεργασίας του νομοσχεδίου, η οποία διήρκεσε πέντε χρόνια, είχε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών κ. Ηλίας Λαμπίρης.

Με το περιεχόμενό του συμφώνησαν όλες οι ιατρικές ενώσεις και αυτό δεν ήταν εύκολο, καθώς σήμερα, όπως γνωρίζετε, το μοντέλο του γιατρού αλλάζει. Παραδείγματος χάριν, ένας επεμβατικός κάνει λίγο χειρουργική, λίγο παθολογία.

Παράλληλα, τέθηκαν αυστηρά κριτήρια για τις κλινικές που δίνουν ειδικότητα, οι οποίες πρέπει να αξιολογούνται. Διότι, πολλές κλινικές και χειρουργικές και παθολογικές, δεν έχουν την υποδομή ή και τη σύνθεση να μπορούν να δίνουν πλήρη ειδικότητα. Σήμερα που το 60% των εγχειρήσεων γίνονται με επεμβατικές μεθόδους, υπάρχουν ακόμη κλινικές που δίνουν ειδικότητα χωρίς να μπορούν να εκπαιδεύσουν τους γιατρούς στη λαπαροσκόπηση. Αυτό, βεβαίως, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Καλό σύστημα υγείας σημαίνει καλά εκπαιδευμένοι γιατροί. Κοινό νου έχουν λίγο-πολύ όλοι, χρειάζεται σωστή εκπαίδευση, επιτήρηση και αξιολόγηση. Αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να περάσει.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή