Τα περίφημα «τζάκια», η οικογενειοκρατία, το «μήλο που πέφτει κάτω από τη μηλιά» κυριαρχούν σε μεγάλο βαθμό στην ελληνική πολιτική σκηνή. Τα παιδιά, τα εγγόνια αλλά και άλλοι συγγενείς πολιτικών οικογενειών βρέθηκαν όχι μόνο στο Κοινοβούλιο αλλά και σε υπουργικούς θώκους, σε αρχηγικές θέσεις, ακόμα και στο αξίωμα του πρωθυπουργού.
Τα παραδείγματα ουκ ολίγα. Εκτός από τα χαρακτηριστικότερα – οικογένειες Παπανδρέου, Καραμανλή, Μητσοτάκη- υπάρχουν δεκάδες άλλες περιπτώσεις στην μεταπολιτευτική περίοδο που επιβεβαιώνουν τον κανόνα της οικογενειακής παράδοσης στην πολιτική.
Αξιοσημείωτο είναι ότι σε τρεις περιπτώσεις βρέθηκαν ταυτόχρονα στα βουλευτικά έδρανα και ζευγάρια βουλευτών: Στέφανου και Φωτεινής Στεφανοπούλου της Πολιτικής Ανοιξης, Ελ. Βερυβάκη και Λίλας Χριστοφορίδου και Γ. Περράκη και Μαρίας Κυπριωτάκη στο ΠΑΣΟΚ, ενώ σε άλλες τρεις περιπτώσεις διετέλεσαν ανδρόγυνα βουλευτές σε διαφορετικές περιόδους (ο Ευάγγελος και η Ντιντή Γιαννοπούλου, η Μαρία Φαραντούρη και ο Τηλέμαχος Χυτήρης και το ζεύγος Απόστολου και Ρόδης Κράτσα (βουλευτής ο πρώτος και ευρωβουλευτής η δεύτερη με τη Ν.Δ.)
Συνολικά, από τους 1.191 κοινοβουλευτικούς -πάντα μεταπολιτευτικά- οι 193 είχαν κάποιον συγγενή ήδη στη Βουλή, οπότε όσοι ακολούθησαν την οικογενειακή παράδοση αντιπροσωπεύουν το 16,2% των βουλευτών. H πλειονότητα αυτών είναι γιοι και κόρες, ακολουθούν τα ανίψια, τα αδέλφια και οι σύζυγοι…