Πολύ καλά πράττουν ασφαλώς ο πρωθυπουργός και ο υπουργός του επί της Οικονομίας και των Οικονομικών που τις ημέρες αυτές και εν όψει της ΔΕΘ συναντώνται με τους εκπροσώπους των εργαζομένων, των βιομηχάνων, των εμπόρων κ.λπ. και ζητούν τις απόψεις τους για την οικονομική πολιτική, για την οποία θα μιλήσει στο τέλος της άλλης εβδομάδος ο κ. Κων. Καραμανλής. O κοινωνικός διάλογος είναι πάντα χρήσιμος για κάθε κυβέρνηση, αφού το κρίσιμο θέμα της οικονομικής πολιτικής δεν είναι μόνον η τεχνοκρατική της αρτιότητα αλλά και η ευρεία κοινωνική της στήριξη που κρίνει τελικά την επιτυχία εφαρμογής της.
Το αρνητικό, όμως, σε όλον αυτόν τον διάλογο είναι ότι οι κοινωνικοί λεγόμενοι φορείς προσέρχονται σε αυτόν με συνδικαλιστική συμπεριφορά και ουσιαστικά θέτουν υπ’ όψιν του πρωθυπουργού τα κλαδικά τους αιτήματα αντί ενός περιγράμματος πολιτικής που θα ξεκινάει φυσικά από τα ταξικά τους αιτήματα, αλλά θα αναβαθμίζεται σε μια θεώρηση του γενικότερου συμφέροντος της κοινωνίας. Ετσι, π.χ. η ΓΣΕΕ καλά κάνει που ζητεί αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, αλλά το ερώτημα είναι αν το αίτημα αυτό το θέτει γιατί είναι το συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων ή αν το προβάλλει γιατί εκτιμά ότι η οικονομία μας σήμερα είναι σε θέση να διαθέσει πόρους για βελτίωση της κατανομής εισοδήματος και εθνικού εισοδήματος. Πιστεύουμε ότι δυστυχώς το αίτημα προβάλλεται για τακτικούς και μόνο λόγους, για να αποδειχθεί δηλαδή η συνδικαλιστική συνέπεια της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Αντίθετα, καμιά προσπάθεια εναρμονισμού των διεκδικήσεων με τις αντοχές της οικονομίας δεν έγινε. Διότι ο κ. Χρ. Πολυζωγόπουλος ή ο κ. Δημ. Παπασπύρου της ΑΔΕΔΥ δεν μπορούν να αγνοούν ότι με τα σημερινά δημοσιονομικά χάλια αλλά και τη φθίνουσα ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, η εξαγγελία από τον κ. Κων. Καραμανλή άνετης εισοδηματικής πολιτικής μόνον ως εμπαιγμός προς τους εργαζομένους θα μπορούσε να θεωρηθεί. Διότι αν ο κ. Κων. Καραμανλής παρασυρόταν στον λαϊκισμό και ανακοίνωνε μεγάλες μισθολογικές αυξήσεις, το μόνο που θα επετύγχανε θα ήταν η εξαπόλυση μιας δημοσιονομικής και πληθωριστικής κρίσης που θα σάρωνε πρόωρα όλες τις υποσχέσεις.
Το ίδιο συνδικαλιστικές ή μάλλον εγωιστικές είναι και οι απόψεις του ΣΕΒ. Αρνούνται αυξήσεις στους εργαζομένους και πιέζουν για νέες φορολογικές ελαφρύνσεις σε μια περίοδο που ο προϋπολογισμός κινδυνεύει να ανατραπεί από την υστέρηση στα έσοδα, για την οποία ευθύνονται ουκ ολίγα μέλη του ΣΕΒ που δεν εκπληρώνουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις.
Προχωρώντας προς τις άλλες ομάδες του πληθυσμού, οι απόψεις γίνονται ακόμη πιο εγωιστικές και ενίοτε φαιδρές, όπως π.χ. των βιοτεχνών που ζητούν να μην ισχύσουν στην περίπτωσή τους οι αυξήσεις στις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος. Πράγματι, σε ανακοίνωσή του το Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Αθήνας γράφει: «Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις στο πλαίσιο αύξησης της ανταγωνιστικότητάς τους, καταβάλλουν συνεχείς προσπάθειες συγκράτησης των τιμών των προϊόντων και υπηρεσιών τους, προσπάθεια όμως που υπονομεύεται από τη συνεχή αύξηση των τιμολογίων των υπηρεσιών των διαφόρων ΔΕΚΟ αλλά και άλλων δημόσιων φορέων, με τελευταίο κρούσμα την πρόσφατη ανακοίνωση για αύξηση των βιομηχανικών εμπορικών τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος της ΔΕΗ κατά 3,5%». Κατά την ίδια αντίληψη, οι επαγγελματίες θα ζητούν να μην αυξάνεται η τιμή του τηλεφώνου, οι αγρότες του νερού κ.λπ. και ποιος θα πληρώνει τα ελλείμματα της ΔΕΗ, του OTE, της ΕΥΔΑΠ; Οι φορολογούμενοι βεβαίως!!!
Ολα αυτά αποδεικνύουν μια πικρή αλήθεια. Οτι δηλαδή ο κοινωνικός διάλογος ή μάλλον οι φορείς που συμμετέχουν σε αυτόν δεν είναι σε επίπεδα ικανά να συντηρήσουν την κοινωνική συνοχή. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση καλώς μεν πράττει που συνομιλεί μαζί τους, αλλά την πολιτική της θα τη στηρίζει όχι στις απόψεις τους αλλά στα συνολικά συμφέροντα της κοινωνίας.