Αν πράγματι οι υπό ίδρυση Ανώτατες Εκκλησιαστικές Ακαδημίες γίνουν ισότιμες με τα AEI, αυτό θα σημάνει το τέλος του ελληνικού δημόσιου Πανεπιστήμιου. Γιατί η υποχρηματοδότησή του, η συνεχής διόγκωση του αριθμού των φοιτητών, η σχετική συρρίκνωση του αριθμού των διδασκόντων, ο συγκαλυμμένος αυταρχισμός της Πολιτείας στη λήψη πυροσβεστικών αποφάσεων όπως η περίφημη πλημμελής αξιολόγησή τους, και γενικότερα η ολιγωρία της κάθε φορά που καλείται να βοηθήσει στην αναγκαία αναβάθμισή του, είναι προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει η ακαδημαšκή κοινότητα, μόλις αποφασίσει -ελπίζω σύντομα- να πάρει την τύχη της στα χέρια της. Αυτό που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει όμως είναι την άδικη γελοιοποίησή της.
Γιατί τι άλλο θα συμβεί αν ισχύσει τελικά για τις Ανώτατες Εκκλησιαστικές Ακαδημίες η προτεινόμενη παρωδία διαδικασιών εισαγωγής, η προβλεπόμενη κακέκτυπη δομή λειτουργίας και διοίκησής τους; Πώς θα καταστεί δυνατή η αναβάθμιση των υπαρχόντων AEI όταν στα νεόδμητα ιδρύματα θα πρυτανεύει επίσημα πλέον και με το νόμο η διάκριση με όρους θεοκρατικούς; Εκτός και εάν η πολιτεία σκέφτεται να ιδρύσει αντίστοιχες ακαδημίες και για άλλες θρησκείες. Αλλά και τότε τίθεται το ερώτημα στο οποίο από όσα γνωρίζω η Εκκλησία ανέκαθεν απαντούσε αρνητικά: η θρησκεία είναι επιστήμη; Γιατί αν όχι, πώς μπορεί να διδάσκεται με τρόπο ισότιμο και ισοβαρή με τους αναγνωρισμένους επιστημονικούς κλάδους; Μήπως άραγε πρόκειται για επάγγελμα; Γιατί εάν ναι, η λύση κάποιων παραπανίσιων IEK θα ήταν ενδεχομένως προτιμότερη. Πανεπιστήμια όμως πάει πολύ.
* O κ. Παπαστάμου είναι πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, καθηγητής Πειραματικής Κοινωνικής Ψυχολογίας.