H οικογένεια δεν είναι πλέον μόνο εστία ψυχολογικής υποστήριξης των μελών της. Οι γονείς, οι παππούδες αλλά και οι υπόλοιποι συγγενείς συνδράμουν -οικονομικά και κοινωνικά- τα νεότερα μέλη της οικογένειας, αφού το κοινωνικό κράτος αδυνατεί να ανταποκριθεί επαρκώς στον ρόλο του. Το στοιχείο αυτό που προέκυψε από την ανάλυση της έρευνας του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών για «Το Κοινωνικό Πορτρέτο της Ελλάδας 2003 – 2004» επιβεβαιώνονται και από μία νέα μελέτη που πραγματοποίησε η ερευνήτρια του EKKE κ. Λάουρα Μαράτου – Αλιπράντη και παρουσιάζει σήμερα η «Κ».
Πιο συγκεκριμένα, συνολικά τα επτά στα δέκα νοικοκυριά (ακριβές ποσοστό 72,16%) σε περίπτωση οικονομικής και κοινωνικής ανάγκης προστρέχουν στον οικογενειακό κύκλο ζητώντας βοήθεια είτε από κάποιους συγγενείς (γονείς, θείοι, παππούδες) -το 56,4%- είτε από κάποιο μέλος του ίδιου του νοικοκυριού (π.χ. εργαζόμενο παιδί) – το 15,76%. Το 21,46% των ελληνικών νοικοκυριών ζητεί βοήθεια από φίλους, ενώ μόλις το 2,36% από τις κοινωνικές υπηρεσίες.
Είναι μάλιστα ενδεικτικό ότι σε μία οικογένεια με τρία παιδιά, οι γονείς προστρέχουν κατά 57,25% στους συγγενείς ενώ μόλις το 3,71% ζητεί τη συνδρομή των κοινωνικών υπηρεσιών. Παρατηρείται, δηλαδή, σημαντικό έλλειμμα των κοινωνικών υπηρεσιών ακόμη και στις περιπτώσεις των νοικοκυριών για τα οποία θεωρείται ότι η ανάγκη του κοινωνικού κράτους είναι πολύ μεγαλύτερη. Σημαντική, αντίθετα, είναι η βοήθεια και των φίλων και των γειτόνων στους οποίους προστρέχει το 18,96% των νοικοκυριών με 3 παιδιά.
Ιδια εικόνα προκύπτει για τα νοικοκυριά που αποτελούνται από ένα γονέα με παιδιά. Με βάση τα στοιχεία της κ. Μαράτου, το 67,79% των γονιών με δύο παιδιά προστρέχει σε συγγενείς, το 24,63% σε φίλους και γείτονες, ενώ κανείς δεν αναζητεί τη βοήθεια των κοινωνικών υπηρεσιών.