Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος στο μήνυμά του επισημαίνει:
«Αγαπητά μου Παιδιά, Χριστός Ανέστη.
«Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί», μας καλεί σήμερα με τη γλώσσα της εκκλησιαστικής εμπειρίας ο επινίκιος υμνωδός. «Εορτών εορτή και πανήγυρις πανηγύρεων». Ετσι γιορτάζουμε την Ανάσταση εμείς οι Ορθόδοξοι. Μέσα στο Φως, στην Ελπίδα, στη Δόξα, στον Αγώνα. Της δίδουμε νόημα υπαρξιακό. Δεν είναι υπόθεση μόνον ενός ιστορικού προσώπου, του Χριστού, που εσταυρώθη και ανέστη εκ νεκρών. Αν ήταν έτσι, δηλαδή μια ατομική απλώς περίπτωση βεβαιωμένου έστω θαύματος, δεν θα μας ενδιέφερε και πολύ. Ομως εδώ, ο μεν Γολγοθάς σηματοδότησε την απερινόητη οντολογική σημαντικότητα του ανθρώπινου προσώπου, η δε Ανάσταση τη διάσωσή του. Ετσι το γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου λειτουργεί ως «σημείο», δηλαδή ως δείκτης ελευθερίας, που αρνείται κάθε νομοτέλεια, αναγκαιότητα, προκαθορισμό της τύχης. Αυτό το μήνυμα της Θείας Αποκάλυψης μεταφράζεται σε πρόταση που αφορά τον τρόπο της προσωπικής υπάρξεώς μας. Και ο τρόπος αυτός είναι ο καθημερινός αγώνας για την ουσιαστική μας σχέση με τον Σωτήρα Χριστό, για τη διάσωση της αξιοπρέπειάς μας.
Αλλά ο αγώνας μας αυτός ιδίως ενάντια στην ισοπεδωτική πρακτική των επικυρίαρχων δυνάμεων δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα αν δεν είναι καρπός της πιστότητός μας στις πατροπαράδοτες πνευματικές ρίζες μας. Δημόσιος και ιδιωτικός βίος χωρίς την πολυτίμητη πίστη μας δεν νοούνται. Εκφυλίζονται σε σύγχυση και αβεβαιότητα. Η Εκκλησία σήμερα είναι και πάλιν η ελπίδα του μέλλοντος. Είναι κυρίως ζωντανή και νέα αντίσταση στη δολοφονική τάξη του κόσμου, που περνά από την κρεατομηχανή της κάθε ανεξάρτητη φωνή, κάθε συνειδησιακή μαρτυρία, κάθε εύλογη διαμαρτυρία. Είναι το αποκούμπι του λαού και ιδίως της νεολαίας με πρόσωπο, που μπροστά στα αδιέξοδα επαναστατεί. Γι’ αυτό και εναντίον της έχουν εκστρατεύσει οι χειριστές της αποκαθήλωσης, όχι μόνο των συμβόλων της, αλλά και της δημόσιας φωνής της».